belki biraz ben...
küçüklükten beri kendime hedefler koyardım kendim bile farkında olmadan. Tabii bu not ortalamasıyla başarıyla alakalı şeyler değil. Zaten hiç önem vermem öyle şeylere
Üniversite için mesela,çocukluğumdan beri kurduğum hayaller kendi evime çıkmam,evimde evcil hayvanımın olması,günübirlik işlerde çalışıp gezi parası kazanıp deli gibi gezmek ve okul kulüplerine katılmaktı. İnanmazsınız daha 8-9 yaşındayken bulaşık makinasını boşaltırken ablamla evcilikimsi birşey oynayıp "üniversitede eve çıkmışız.Bizim bulaşık makinamızmış" diye oyun kurardık :)
sonuç olarak adını bile az duyduğum bi şehri hem istediğim bölüm tutuyor diye hem de haritada heryere yakın diye tercih ettim. Kendi evime çıktım,evcil hayvanlar baktım,haftasonu 3 saati 35 tlye yüzboyama palyaçoluğu yapıp kazandığım parayla turlara katıldım,şehir dışındaki arkadaşlarımı ziyaret ettim derken öyle böyle hedefim olan 20 şehri tamamladım...
Sorun şu ki bu gelecek planlarını hep üniversite bitene kadar yapıştım. Sonrası muallakta olduğu için sanırım,ilerisini hiç düşünmemiştim..
sonra ailemin evine yerleştim. öyle canım istiyo üç gün şuraya gideyim,para buldum 4 gün buraya gideyim muhabbetlerim sona erdi. yine çıktım tatile,günübirlik yerlere de gittim ama gereksiz bir mücadeleyle...19 yaşımda kendi evimi çevirirken şimdi bi gece bile dışarıda kalamıyo oluşumu hazmedemiyorum. Gerçi yoğun çabalarımla eve giriş saatimi onbuçuk yaptım ama bu da bana yetmiyor,istiyorum ki kendi evim olsun,gittiğim mekanlardan en erken ben ayrılmiim,her akşam istisnasız "geç kaldım" nidalarıyla eve koşmiim,ayşeyle muhabbet güzel geçtiyse ayşeyle kalayım,sevgilimle şehir dışına gitmişsek orada kalalım...
Mesela arkadaşımın askeriye geçmişi var . Kıbrısta 45tlye kaldığı lojmanımsı bi yer varmış,biletleri de önceden alınca çook ucuza mükemmel tatil yapmak elimde,ama aileyle beraber yaşayınca olmuyo o işler...
püfff
Öte yandan mesleğimle hiç alakası olmayan bir iş yapıyorum,eğlenceli bir iş aslında. Ama neticede mesleğime zerre katkısı yok,liseden çıkışta da gitsem o işe beni alırlardı...1 sene aralıksız çalıştıktan sonra "insan hayatını daha güzel yaşamak için çalışır,ama benim hayatı yaşamama zaman kalmıyo" diye düşünüp parttime'a geçtim. Şimdi haftanın 3 günü çalışıp 4 günü geziyorum,bisikletle çıkıyorum,kitaplar okuyup kendime zaman ayırıyorum
ama yetmiyor,yetemiyor..
istediğim hayatın bu olmadığını biliyorum. Bazen tura yazılıp yurtdışı tatiline mi çıksam diyorum ama turları sevmiyorum,turist değil gezgin olmak istiyorum .Tur otobüsünün dediği saatte,dediği yerleri gezmek değil her ülkede üç ay beş ay yaşamak istiyorum,orada saçma salak bir işte çalışayım,kazandığım para ülkeyi gezmeme ve bi sonraki ülkeye gitmek için para biriktirmeme yetsin istiyorum.
Geçen yıl bi zenci saatçiyle tanışmıştım. Adam türkçe dahil bissürü dil biliyo, her ülkede saat satıp yaşıyormuş.Onlarca şehir görmüş...Onun gibi olmak istiyorum. Bir şirketi yükseltmek adına gençliğimi harcamak istemiyorum..Ama bu nasıl olacak bilmiyorum