- 28 Ağustos 2008
- 4.539
- 60
- 163
bende bebeğim 35 haftayı doldurduğu gün doğurdum...zor muydu..hayır...sadece erken gelmesinin korkusu vardı içimde..doğum sancısı hiçbişeydi o korkunun verdiği sancı yanında...13 temmuz sabahı eşimi işe ablamları da bizle geçirdiği tatilin ardından istanbula uğurladım...tekrar yatmak istedim yatamadım..günlük rutin yürüyüşüme de çıkmadım...evi toparladım...falan derken öğlen oldu...2 saat yatıp uyumuşum..eşim uyandırdı telefonla...zaten hafta sonundan hep kasıklarımda sancı vardı...yine gelip gidiyo sancılar...ama ben başı aşağıda diye düşünüyorum..doğuracağım aklımın ucundan geçmiyo...neyse ablamla telefonla konuşurken birden suyum geldi...durduramıyorum..azar azar sızıyo bacaklarımdan...hemen doktorumu aradım..bebeği alıcaz mecburen dedi...ve kadın plajdaydı aradığımda...sakince toparlan ve hastaneye git dedi...eşimi aradım gelmen lazım dedim...neden bile demedi...içime doğdu o gün diyo...zaten ben hastane çantamı hazırlarken(daha hazırlamamıştım :))sancılarım gelmeye başladı..yolda dk tutuyorum 5 dk da bir...sonra 3 dk... 2 dk..ve geliyoruz hastaneye...2 ebe gelip hemen açıklığa bakıyorlar...4 cm...nst ye bağlandım herşey normal...odaya arkadaşlar gelip gidiyo..sağolsun eşim ayaklı tellal :)) sancı değişik bişey...adet sancısı gibi..zaten aralıklarla geliyo...epidural takmaya indiriyorlar ameliyathaneye beni...herkes sezeryan olcam diye düşünüyor galiba...sonra doktorumu görüyorum başında yeşil bonesiyle..inanılmaz güven ve huzur duygusu...muayene ediyor ve o anda yine sıcak bi su akıyo bacaklarımdan...çabuk diyor açıklık 10 cm..doğum başlamış..kafası görünüyor...doğumhaneye çıkmaya zaman yok diyor..ameliyathaneye benim için bi çatal geliyo...yatıyorum..tek doz epidural veriyorlar...ve ıkınma hissim kayboluyo...ebeler bastırıyo karnımdan...bi daha bi daha derken cennet kokulum çıkıyor tek yürek olduğumuz bedenimden..ayrılıyoruz...daha çok küçük...nefes alamıyor kendi başına...gözüm hep onda ama göremiyorum..dr bişeyler yapıyo...ses yok hala meleğimde...sonra cılız bi ağlama sesi...sonra yeniden sessizlik...hemen kuvöze götürüyorlar...kendi doktorum nolur anneye bikez yüzünü gösterin diyor...yeşiller içinde bembeyaz bi melek...o an hayatıma kazılı anlardan en masumu...sarılıp koklayamıyorum oğlumu...ama olsun..yaşıyor ya...sonra dikişlerim atılıyo...ve odama çıkıyorum...evde suyumun gelmesinden doğuma kadar 3 saat geçmiş...şimdi oğlum 7 aylık...ve 7 ay boyunca hep şükrediyorum onu bağışladığı için mevlama...doğum sancısı harika bişey...sakın ha sakın korkmayın...her sancıda biraz daha yaklaşıyorum diyodum meleğime...doğduğunda koklayıp öpmek isterdim kuzumu ama şimdi kokluyorum yaa...ya onuda yapamıyor olsaydım....
hepinize kolay ve sağlıklı doğumlar diliyorum..tez elden kavuşun meleklerinize...
hepinize kolay ve sağlıklı doğumlar diliyorum..tez elden kavuşun meleklerinize...