- 9 Ekim 2009
- 18.273
- 92
- 213
- Konu Sahibi inci_tanesi
-
- #1
Kızlar merhaba,
25 öncesinden başlamak istiyorum.
Annem ve babam birbirlerinin lise aşkları...
1984 yılında evlenmek nasip oluyor genç aşıklara.
Annem 23ünde babamsa 24.
Babam ünv.yi bitirmeyi bile beklemeden evleniyorlar.
Herşey çok güzel, rüya gibi ta ki canım babamın hastalığı çıkana kadar.
Annem ilk aylarda bana hamile kalıyor. Hamileliği sırasında babamın vücudunda bir
takım değişiklikler oluyor. Yürümesinin değişmesi gibi. Doktora gidiyorlar. Doktor ailede
böyle bir hastalığı olan var mı diye soruyor. Babam o anda yıkılıyor çünkü amcam
bir kaç sene önce bu hastalığa yakalanmış.
Hastalığa gelince müsküler distrofi yani kas erimesi.
Bu hastalığın tedavisi ne yazık ki o zamanlar yok. Hastalık genetik. Hastalanan kişi
aylar, yıllar geçtikçe hareket kabiliyetini kaybediyor kasları eridiği için. Önce yavaş yavaş
yürümesi zorlaşıyor, daha sonra kolları, elleri eriyor açıkçası. Babam bunu öğrendiğinde şok geçiriyor. Amcamın nasıl zorlandığını görüyor ve kendisinin de onun gibi olacağı düşüncesi onu mahvediyor.
Düşünsenize yeni evlenmiş, bir kaç ay sonra ilk çocuğunu kucağına alacak her şey çok güzel olacak derken resmen depresyona giriyor. Annemin ruh halini de tahmin edebilirsiniz.
Hastalığın ortaya çıkmasının üzerinden tam 25 yıl geçti.
Tabi nasıl geçti bir de ona sormak lazım. Tüm bunlar olurken 5-6 yıl önce bacakarındaki ana damarların tamamen tıkalı olduğunu öğrendik. Ayaklarında yaralar çıktı.
Öyle yaralar ki günlerce gecelerce acıdan ağrıdan mahvetti babamı. O bağırdıkça, ağladıkça biz bittik bittik. Canımız evimizin direği acı çekiyor ama biz bir şey yapamıyoruz. Allah'ım ne zordur şeydir yarabbim... Kullandığımız ilaçlar geç de olsa
etkisini gösterdi ve yaraları geçti çok şükür.
Maşallah o kadar gayretli ki canım
babam. Şu anda yürüyemiyor ve bir daha da yürüyemeyecek ama o kadar hayat dolu ki...
Akülü arabası var onunla gitmediği yer yok maşallah. Bu da canım babacımın bu hayattaki
imtihanı. Babam, canımıniçi inanıyorum ki bu dünyada çektiğin tüm sıkıntılar ahirette kefaretin olacak. Kızlar biraz uzun oldu kusuruma bakmayın. Yazıp paylaşmak bile insanı rahatlatıyor az da olsa.
Bu arada bugün canım annem ve canım babamın 25.evlilik yıldönümleri. Dile kolay tam çeyrek asır... Nice nice senelere canlarım benim.
Sizi çok seviyorum annem, babam, sizler benim herşeyimsiniz...
25 öncesinden başlamak istiyorum.
Annem ve babam birbirlerinin lise aşkları...
1984 yılında evlenmek nasip oluyor genç aşıklara.
Annem 23ünde babamsa 24.
Babam ünv.yi bitirmeyi bile beklemeden evleniyorlar.
Herşey çok güzel, rüya gibi ta ki canım babamın hastalığı çıkana kadar.
Annem ilk aylarda bana hamile kalıyor. Hamileliği sırasında babamın vücudunda bir
takım değişiklikler oluyor. Yürümesinin değişmesi gibi. Doktora gidiyorlar. Doktor ailede
böyle bir hastalığı olan var mı diye soruyor. Babam o anda yıkılıyor çünkü amcam
bir kaç sene önce bu hastalığa yakalanmış.
Hastalığa gelince müsküler distrofi yani kas erimesi.
Bu hastalığın tedavisi ne yazık ki o zamanlar yok. Hastalık genetik. Hastalanan kişi
aylar, yıllar geçtikçe hareket kabiliyetini kaybediyor kasları eridiği için. Önce yavaş yavaş
yürümesi zorlaşıyor, daha sonra kolları, elleri eriyor açıkçası. Babam bunu öğrendiğinde şok geçiriyor. Amcamın nasıl zorlandığını görüyor ve kendisinin de onun gibi olacağı düşüncesi onu mahvediyor.
Düşünsenize yeni evlenmiş, bir kaç ay sonra ilk çocuğunu kucağına alacak her şey çok güzel olacak derken resmen depresyona giriyor. Annemin ruh halini de tahmin edebilirsiniz.
Hastalığın ortaya çıkmasının üzerinden tam 25 yıl geçti.
Tabi nasıl geçti bir de ona sormak lazım. Tüm bunlar olurken 5-6 yıl önce bacakarındaki ana damarların tamamen tıkalı olduğunu öğrendik. Ayaklarında yaralar çıktı.
Öyle yaralar ki günlerce gecelerce acıdan ağrıdan mahvetti babamı. O bağırdıkça, ağladıkça biz bittik bittik. Canımız evimizin direği acı çekiyor ama biz bir şey yapamıyoruz. Allah'ım ne zordur şeydir yarabbim... Kullandığımız ilaçlar geç de olsa
etkisini gösterdi ve yaraları geçti çok şükür.
Maşallah o kadar gayretli ki canım
babam. Şu anda yürüyemiyor ve bir daha da yürüyemeyecek ama o kadar hayat dolu ki...
Akülü arabası var onunla gitmediği yer yok maşallah. Bu da canım babacımın bu hayattaki
imtihanı. Babam, canımıniçi inanıyorum ki bu dünyada çektiğin tüm sıkıntılar ahirette kefaretin olacak. Kızlar biraz uzun oldu kusuruma bakmayın. Yazıp paylaşmak bile insanı rahatlatıyor az da olsa.
Bu arada bugün canım annem ve canım babamın 25.evlilik yıldönümleri. Dile kolay tam çeyrek asır... Nice nice senelere canlarım benim.
Sizi çok seviyorum annem, babam, sizler benim herşeyimsiniz...