Aynı sıkıntılar bende de var. Ayın 4'ünde işe başlıyorum kısmetse. Ne kadar zormuş.
Oysa ki bu kararı tamamen kendi istediğimle verdim. Önceleri ilk 1 sene hatta hep kendim bakıcam kızıma diyorum. Hatta geçen sene Mart'ta ayrıldım büromdan ve tüm eşyalarımı topladım, cüppemi hatta diplomamı bile depoya indirdim.
Ama sonra onca emeği onca yılı düşündüm... Annemle babamın beni okutmak için harcadıkları çabayı hatırladım.
şimdilerde bi bunları düşünüyorum bir de meleğimin gülen gözlerini. tam 12 saat bensiz kalıcak bebişim. C.tesileri de çalışıyorum. Ananesi balıcak kızıma.
ılk adımını,ilk dişlerini, ilk kez baba demesini hep başkalarından dinleyeceğim. Sadece emerek uyuyor bu aralar. Ben olmadan nasıl uyuyacak diye düşünüyorum. Uyanınca kocaman gülümsemesini göremeyeceğim tüm gün boyunca.
Durup durup ağlıyorum, bebeğimin gözlerine bakamıyorum. Çok mu bencilce davrandım bilmiyorum.
Çalışmasam da maddi olarak zorlanmayacağız çünkü. Yani benimki tamamen kişisel bi karar, hiç bir zorunluluk yok. Tabiki iki elin sesi var. Daha iyi bir geleceğide düşünüyor insan.
Çok büyük bir çıkmazdayım. Bende profosyonel yardım almayı düşünüyorum.
Geçen akşam eşime döktüm ağlayarak içimi. Bu güne kadar hep evde kal diye tutturan adam bile ne kadar zo r bi kararmış, neler yaşamış neler düşünmüşsün dedi. Artık söyleyecek tek bir kelimem bile yok, tamamen senin kararın olmalı dedi.
Ne yapacağımı bende bilmiyorum. Yavrumu bırakmak istemiyorum. Ama onca emek onca yıl... Tırnaklarımla kazıyarak geldim bu günlere. Bır anda silmek kolay değil ki...