3 aydır İngilterede'yim dil eğitimim için. Buraya gelmeden önce çok düşündüm, 2005-2008 arasını üniversite için şehir dısında geçirdiğimden insanın alıştıklarından, sevdiklerinden uzak olması nasıl yakar canını iyi biliyorum. Buraya gelmeye karar verme aşamasında sevgilimle defalarca konuştuk, 2 bucuk senelik ayrılıgımızdan sonra henüz birbirimize yeni yeni doymaya başlamışken tekrardan uzun bir ayrılıgı kaldırıp kaldıramıcamızı, bunun bizden neler götürüceni....... ve karar verdik, ben gelicektim, benden en geç 2 ay sonra da o vizesini alıp yanıma gelicekti. hem birlikte olucaktık hem de her ikimiz de dil eğitimi almış olucaktık 1 sene. belki de inanmak istedim herseyin planladıgımız, istedigimiz gibi gidecegine ama olmadı.. İstanbul'da karşısına çok iyi bir iş fırsatı çıktı, tepilmeyecek bir fırsat, yine de gelmek istiyordu ama oturup mantıklı mantıklı düşündük orda kalmalıydı geleceği için, geleceğimiz için.. Ama şimdi dayanamıyorum artık bu ayrılıga. Biz büyük zorlukları aştık el ele biliyorum bunu da aşıcaz öyle veya böyle ama yüzü kokusu teni her gün her an aklımda.. 1 sene nasıl geçer böyle?
Buralar hiç oralardan göründüğü gibi değil. Au-pair olarak geldim, yani bir aileyle kalıp hafif ev işleri yapıyorum ve çocuklarına bakıyorum, bir yandan da dil okuluna gidiyorum ama çok yalnızım, çok çaresizim, çok özledim..Ramazanı ve bayramı da burda geçirince daha iyi anladım. Sıcacık pide kokusu, insanların iftar telaşı, bayram sabahı annanemin evindeki o kalabalık.... Ben artık sevdiklerimden, ailemden, alıştığım hayattan, özellikle de ondan uzak kalmak istemiyorumm yeter artıkk ait oldugum yerde olmak istiyorumm. Ama bir türlü "tamam dönücem" de diyemiyorum çünkü bir amaç için burda oldugumun, güçlü olmam gerektiğinin farkındayım. Bir çok insanın sahip olmak isteyip olamadığı bir fırsat bu ve benim avucumun içinde, değerlendirmeliyim ama 1 sene için geldim 3 ay oldu henüz ve ben bu durumdayım. Ne yapıcamı buna nasıl dayanıcamı kendimi nasıl avutucamı hiç bilmiyorum. Zor.. Çok zor.. :1no2:
Buralar hiç oralardan göründüğü gibi değil. Au-pair olarak geldim, yani bir aileyle kalıp hafif ev işleri yapıyorum ve çocuklarına bakıyorum, bir yandan da dil okuluna gidiyorum ama çok yalnızım, çok çaresizim, çok özledim..Ramazanı ve bayramı da burda geçirince daha iyi anladım. Sıcacık pide kokusu, insanların iftar telaşı, bayram sabahı annanemin evindeki o kalabalık.... Ben artık sevdiklerimden, ailemden, alıştığım hayattan, özellikle de ondan uzak kalmak istemiyorumm yeter artıkk ait oldugum yerde olmak istiyorumm. Ama bir türlü "tamam dönücem" de diyemiyorum çünkü bir amaç için burda oldugumun, güçlü olmam gerektiğinin farkındayım. Bir çok insanın sahip olmak isteyip olamadığı bir fırsat bu ve benim avucumun içinde, değerlendirmeliyim ama 1 sene için geldim 3 ay oldu henüz ve ben bu durumdayım. Ne yapıcamı buna nasıl dayanıcamı kendimi nasıl avutucamı hiç bilmiyorum. Zor.. Çok zor.. :1no2:
