- 12 Temmuz 2016
- 6.965
- 30.810
- 548
- 31
- Konu Sahibi kackaloribu
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Hayatımdan artık tat alamıyorum. Oğluma iyi bir anne olmak için çabalıyorum, işyerinde iyi bir çalışan, eşime karşı iyi bir eş vs vs. Ama beni mutlu eden hiç birşey yok bakıyorum ki. Kendim için birşey yapamamak, aynı düzende gitmek beni boğuyor.
Ağlıyorum sürekli. Uyku desen yok. Mutsuzum. Çok mutsuzum. Kafamda hep düşünülmesi gereken birşey olması beni yoruyor. Gelecek kaygısı beni yoruyor. Düzensizlik beni yoruyor. Ben çok boğuluyorum.
Sosyal hayatım desem yıllardır zaten yoktu. Corona iyice mahvetti.
Arkadaş edinemiyorum, hep bir aşağılık hissediyorum. Sanki herkes benden çok üstün ben hiçim. En yakın 1 tane arkadaşım var o da benden 600 km uzakta. Telefonda konuşmak dışında görüşemiyoruz. Yetmiyor bu da.
Eşimin mesela benimle zorla durduğunu düşünüyorum. Başka yolu olsa giderdi diyorum, çocuğumuz var ondan benimle diyorum. Sonra ona kinleniyorum. Zaten onunla evli kalmayı bende istemiyorum, ilk fırsatta ondan ayrılmak istiyorum ama onun beni sevmediğini istemediğini düşündükçe eşime karşı inanılmaz doluyorum. Hep geçmişteyim. Olumsuzlukları düşünüp düşünüp boğuluyorum.
Geceleri hep rüyalarım karanlık, kötü, karışık. Sonra uykum kaçıyor uyanıyorum. Hoopp, alıyor beni bir ağlama. Sabah gözler şiş, uykusuz işe geliyorum. İşteyken de içimde başlıyor daralmalar. Sonra başlıyor hayaller. Şöyle yapsam şu olurdu, şöyle desem şimdi şöyle yaşardım vs vs. Kendi kendimi sonra iyice dibe çekiyorum.
Annem devlette psikolojik destek alıyor ama yeterli değil, bende gitsem yeterli olmayacak diye devlette psikologa gitmiyorum. Özel de zaten ateş pahası bu meseleler.
Ben bu durumlarımı aşmak için kendi kendime neler yapabilirim? ilaç tavsiyesi belki yasaktır ama reçetesiz bana iyi hissettirecek ilaçlar var mıdır? Veya bitki çayı..
Hayatımdan artık tat alamıyorum. Oğluma iyi bir anne olmak için çabalıyorum, işyerinde iyi bir çalışan, eşime karşı iyi bir eş vs vs. Ama beni mutlu eden hiç birşey yok bakıyorum ki. Kendim için birşey yapamamak, aynı düzende gitmek beni boğuyor.
Ağlıyorum sürekli. Uyku desen yok. Mutsuzum. Çok mutsuzum. Kafamda hep düşünülmesi gereken birşey olması beni yoruyor. Gelecek kaygısı beni yoruyor. Düzensizlik beni yoruyor. Ben çok boğuluyorum.
Sosyal hayatım desem yıllardır zaten yoktu. Corona iyice mahvetti.
Arkadaş edinemiyorum, hep bir aşağılık hissediyorum. Sanki herkes benden çok üstün ben hiçim. En yakın 1 tane arkadaşım var o da benden 600 km uzakta. Telefonda konuşmak dışında görüşemiyoruz. Yetmiyor bu da.
Eşimin mesela benimle zorla durduğunu düşünüyorum. Başka yolu olsa giderdi diyorum, çocuğumuz var ondan benimle diyorum. Sonra ona kinleniyorum. Zaten onunla evli kalmayı bende istemiyorum, ilk fırsatta ondan ayrılmak istiyorum ama onun beni sevmediğini istemediğini düşündükçe eşime karşı inanılmaz doluyorum. Hep geçmişteyim. Olumsuzlukları düşünüp düşünüp boğuluyorum.
Geceleri hep rüyalarım karanlık, kötü, karışık. Sonra uykum kaçıyor uyanıyorum. Hoopp, alıyor beni bir ağlama. Sabah gözler şiş, uykusuz işe geliyorum. İşteyken de içimde başlıyor daralmalar. Sonra başlıyor hayaller. Şöyle yapsam şu olurdu, şöyle desem şimdi şöyle yaşardım vs vs. Kendi kendimi sonra iyice dibe çekiyorum.
Annem devlette psikolojik destek alıyor ama yeterli değil, bende gitsem yeterli olmayacak diye devlette psikologa gitmiyorum. Özel de zaten ateş pahası bu meseleler.
Ben bu durumlarımı aşmak için kendi kendime neler yapabilirim? ilaç tavsiyesi belki yasaktır ama reçetesiz bana iyi hissettirecek ilaçlar var mıdır? Veya bitki çayı..
