Yalnız değilsin...
Benim şu an ilaç kullanma gibi bir durumum falan yok ama ben de çok kararsızım ve gelip gidiyorum. Bir istiyorum ve heyecanlanıyorum bir de asla bana göre değilmiş annelik gibi geliyor.
Rahatıma çok düşkünüm, en ufak stresi sorunu sıkıntıyı kaldıramayacak kadar zayıf bir sinir sistemim var, zamanında panik atak, kaygı bozukluğu tedavileri gördüm.
Açıkçası anne olacak kadar güçlü olup olmadığımı bilmiyorum, öyle değilmişim gibi geliyor. Öte yandan daha ne kadar erteleyeceğim? Yaş oldu 33, bu dönemlerde olmazsa daha ileriki yaşlarımda zaten istemem belirli bir yaştan sonra çocuk büyütmekle uğraşmayı hayal edemiyorum çünkü ağır gelir.
Çocuk yapmasam sonra pişman olur muyum diyorum bazen olmam gibi geliyor, çocuklar büyüyüp evden ayrılıp gidiyor neticede kime ne faydaları var, bir insan niye çocuk sahibi olur, o eziyetleri niye çeker diyorum.
Bir yandan da eşim var, o baba olmak istiyor ve onun baba olma hakkını elinden alıyorum sanki...
Amaaaan ne dertliymişim yahu.
Öyle işte karmaşığım, bir çok istiyorum bir hiç istemiyorum.
Hayırlı ise nasip olsun, eğer anne olmak bana göre değilse, çocuğu da kendimi de mutsuz edeceksem olmasın diyorum.