- Konu Sahibi XOXZLEMXIXMSXIXN
- #1
Çok güzel umutlarla çıkmıştık yola.evlendiğimden beri bir bebek hasreti vardı bende heralde yaşayacaklarım malum olmuştu bana.
3 tane düşük yaptım.araştırmalar ....hastaneler...vs
4. hamileliğim için doktorum bu sefer aşılama deneyelim dedi.denedik şükürler olsun yine hamile kalmıştım.bu sefer düşmemişti bebeğim 24 haftaya kadar kadar gemiştik.bir oğlum olacaktı.hayallerimi yere göğe sığdıramıyodum.onunla yapacaklatrım,onunla yaşıcaklarım...çok sabırsızlanıyodum bir an önce vakit dolsun diye.sonra kontrole gittiğimde doktorum suyun çok az kalmış dedi.az az suyum gelmiş anlayamadık.dok.burda kuvez yok seni başka yere sevketmem gerekiyo dedi.fazla çaktırmadı ama bu iyi olmadı dedi.ve durumu bize anlattı.24 haftalık bebeğin doğarsa yaşama şansı pek yok.ama doktorlara görede suyu gelmiş bir hastayı doğuma alırlar...bize herşeyi açık açık anlattı allah razı olsun.beni fakülteye sevketti.ordada bana olasılıkları anlattılar.enfeksiyon kapabilirsin.beklememizin çok fazla gereği yok diye ve bebek doğarsada boş küvez yok diye anlattılar kabul edip öyle yatacaksın hastanede.tabiki göze alamazdım yer yok diye benim bebeğiminde yaşama şansı olabilirdi.ben şansımı başka yerlerde denemek istedim.ben trabzonda oturuyorum.kalktım ankaraya gittim.
ordada doktor kalkmış gelmişsin buralara kadar bari yatırayım dedi.buraya kadar niye geldin dedi.bende yapabileceğim ne varsa yapmak istedim elimden ne kadarı gelirse gerisi allaha kalmış.çünkü ona okadar çok ihtiyacım vardıki beni doktorlar anlayamazdı tabikide.
doktor nekadar bebeği içerde tutarsak okadar şansımız artar dedi.ama yine birsürü olasılıklar saydılar ve kabul ediyomusun bütün bunları dediler...ben hiç düşünmeden evet dedim tabikide.onu yok edemezdim...
bebeğim ozamanlarda 515 gr dı daha.hergün biraz daha büyüdüğüne şükrederek 28.3 haftaya kadar geldik.hastanedeki psikolojimi anlatamam...herkesden ayrı 1 ay hastanede yattım.
tam annem, eşim beni görmeye gelmişlerdi ve o güm dönüyolardı trabzona ki ...aradım bilet almayın benim sancım başladı diye gitmediler.enfeksiyonum 2 ye katladı ve sancım sebebiyle beni doğumhaneye aldılar.sancım arttıkça arttı.ben beni sezeryana alırlar diye düşünürken normal doğum yapacaksın dediler.haftasonuydu.asistanlara kalmıştım.bana 17 saat sancı çektirdiler...ve hiç açıklığım olmuyordu.benki acıya karşı çok dayanıklıyım benim bile sesim gökyüzüne kadar çıktı.ve 17 saatten sonra tekrar ultrasona koydu beni bebek dönmemiş dedi.akşam ultrasona koymuştu beni 2 saate doğurursun demişti..oda okadar anladı işte.
en son başkaları geldi baktıda dedilerki bebek havasız kalıp ölebilir seni acil sezeryana almamız lazım...inanın okadar saat sancı çekmişken normal doğurayım demesi lazımken ben o an nasıl mutlu olduğumu anlatamam.artık dayanılır gibi değildi artık okadar saatten sonra...
hep düşünürdüm acaba bebeğim yaşıcakmı,ölecekmi ölse bile bana söylerlermi..
1 ay boyunca neler kurup kaldırmıştım.ve ameliyata girdim ayıldığımda babası bana msj attı annesi biraz saçları var diye..ben anladımki yaşıyo miniğim
1.300 gr doğdu.herkez telaş içinde mutluluktan görmek için sabırsızlanıyolardı.bende öyle ama yaşadığını bilmek bile yetiyodu...içimde korkular olsada dünyanın en mutlu insanı bendim o anda.bende gittim bebeğimi görmeye.ve gördüm o anki duygumu anlatamam,hayatımda ilk defa böyle bir mutluluk yaşamıştım.ayaklarım yerden kesilmişti.ama çok uzun sürmedi bu mutluluk 2 gün yaşadı meleğim...ahhhh sonra öldüğünü söylediler...
ankaradan ayrılma zamanı gelmişti ölen bebeğimle birlikte döndük ve gömdük.allah hiçbir kuluna evlat acısı vermesin.insanın elinden hiçbirşey gelmemesi çok kötü bişey.zaten elimde olsa ömrümden ömür verirdim ama taktir ilahi böyle...psikolojim çok bozuk...arasıra yüküm ağır gelsede yinede allah kullarına kaldıramayacağı yükü vermezmiş.buda bir sınav ve allah çok büyük.inşallah güldürür beni ve benim gibileri.8 ay oldu sanki dün gibi ve ben tekrar kazayla hamile kaldım yine düştü.yine kısmet diilmiş demekki.
ben artık sadece oğlumun mezarına gidebiliyorum.baş ucunda bir çam dikilmişti o bile büyümeye başladı ama benim oğlum hep küçücük kalacak belki kardeşleri olacak ama onlar abilerini hiç tanımayacak...şu içim nasıl bir bilseniz...insanın evinde bir bebişin olmaması çok kötü bir duygu.sanki boşmuş gibi hep hayal kuruyoruz eşimle inşallah bir gün kısmet olur.evleneli 5 yıl oldu hep çocuk konusuyla geçtiği için hiçbirşey anlamadım desem inanın ama öyle kapıldıkki bebek olsun diye...düşünüyorumda sanki olmayınca yinede bişey anlamıcam gibi geliyo çünkü bu bizim sıkıntımız oldu...allaha şükür eşimle mutluyuz ama bide evimiz şenlense çok daha güzel olacak.
allahım hiç kimseye böyle acılar vermesin.isteyen herkese çocuk nasip etsin.ve böyle acılar yaşayanlara allah sabırlar versin.ateş düştüğü yeri yakıyo...siz beni çok iyi anlarsınız.buda benim hikayem...
ALLAHIM BİZEDE HAYIRLI EVLATLAR NASİP ETSİN.
ALLAHIM KÜVEZDE BEBEĞİ YATANLARA VE ONLARI NE UMUTLARLA BEKLEYEN ANNE VE BABALARA YARDIM ETSİN...
Ve allahım meleğimi okadar güzel yaratmışki herkes dedi bu yaşasada nazardan ölürdü heralde.onun yüzü gözümün önünden gitmiyo bi türlü...
3 tane düşük yaptım.araştırmalar ....hastaneler...vs
4. hamileliğim için doktorum bu sefer aşılama deneyelim dedi.denedik şükürler olsun yine hamile kalmıştım.bu sefer düşmemişti bebeğim 24 haftaya kadar kadar gemiştik.bir oğlum olacaktı.hayallerimi yere göğe sığdıramıyodum.onunla yapacaklatrım,onunla yaşıcaklarım...çok sabırsızlanıyodum bir an önce vakit dolsun diye.sonra kontrole gittiğimde doktorum suyun çok az kalmış dedi.az az suyum gelmiş anlayamadık.dok.burda kuvez yok seni başka yere sevketmem gerekiyo dedi.fazla çaktırmadı ama bu iyi olmadı dedi.ve durumu bize anlattı.24 haftalık bebeğin doğarsa yaşama şansı pek yok.ama doktorlara görede suyu gelmiş bir hastayı doğuma alırlar...bize herşeyi açık açık anlattı allah razı olsun.beni fakülteye sevketti.ordada bana olasılıkları anlattılar.enfeksiyon kapabilirsin.beklememizin çok fazla gereği yok diye ve bebek doğarsada boş küvez yok diye anlattılar kabul edip öyle yatacaksın hastanede.tabiki göze alamazdım yer yok diye benim bebeğiminde yaşama şansı olabilirdi.ben şansımı başka yerlerde denemek istedim.ben trabzonda oturuyorum.kalktım ankaraya gittim.
ordada doktor kalkmış gelmişsin buralara kadar bari yatırayım dedi.buraya kadar niye geldin dedi.bende yapabileceğim ne varsa yapmak istedim elimden ne kadarı gelirse gerisi allaha kalmış.çünkü ona okadar çok ihtiyacım vardıki beni doktorlar anlayamazdı tabikide.
doktor nekadar bebeği içerde tutarsak okadar şansımız artar dedi.ama yine birsürü olasılıklar saydılar ve kabul ediyomusun bütün bunları dediler...ben hiç düşünmeden evet dedim tabikide.onu yok edemezdim...
bebeğim ozamanlarda 515 gr dı daha.hergün biraz daha büyüdüğüne şükrederek 28.3 haftaya kadar geldik.hastanedeki psikolojimi anlatamam...herkesden ayrı 1 ay hastanede yattım.
tam annem, eşim beni görmeye gelmişlerdi ve o güm dönüyolardı trabzona ki ...aradım bilet almayın benim sancım başladı diye gitmediler.enfeksiyonum 2 ye katladı ve sancım sebebiyle beni doğumhaneye aldılar.sancım arttıkça arttı.ben beni sezeryana alırlar diye düşünürken normal doğum yapacaksın dediler.haftasonuydu.asistanlara kalmıştım.bana 17 saat sancı çektirdiler...ve hiç açıklığım olmuyordu.benki acıya karşı çok dayanıklıyım benim bile sesim gökyüzüne kadar çıktı.ve 17 saatten sonra tekrar ultrasona koydu beni bebek dönmemiş dedi.akşam ultrasona koymuştu beni 2 saate doğurursun demişti..oda okadar anladı işte.
en son başkaları geldi baktıda dedilerki bebek havasız kalıp ölebilir seni acil sezeryana almamız lazım...inanın okadar saat sancı çekmişken normal doğurayım demesi lazımken ben o an nasıl mutlu olduğumu anlatamam.artık dayanılır gibi değildi artık okadar saatten sonra...
hep düşünürdüm acaba bebeğim yaşıcakmı,ölecekmi ölse bile bana söylerlermi..
1 ay boyunca neler kurup kaldırmıştım.ve ameliyata girdim ayıldığımda babası bana msj attı annesi biraz saçları var diye..ben anladımki yaşıyo miniğim
1.300 gr doğdu.herkez telaş içinde mutluluktan görmek için sabırsızlanıyolardı.bende öyle ama yaşadığını bilmek bile yetiyodu...içimde korkular olsada dünyanın en mutlu insanı bendim o anda.bende gittim bebeğimi görmeye.ve gördüm o anki duygumu anlatamam,hayatımda ilk defa böyle bir mutluluk yaşamıştım.ayaklarım yerden kesilmişti.ama çok uzun sürmedi bu mutluluk 2 gün yaşadı meleğim...ahhhh sonra öldüğünü söylediler...
ankaradan ayrılma zamanı gelmişti ölen bebeğimle birlikte döndük ve gömdük.allah hiçbir kuluna evlat acısı vermesin.insanın elinden hiçbirşey gelmemesi çok kötü bişey.zaten elimde olsa ömrümden ömür verirdim ama taktir ilahi böyle...psikolojim çok bozuk...arasıra yüküm ağır gelsede yinede allah kullarına kaldıramayacağı yükü vermezmiş.buda bir sınav ve allah çok büyük.inşallah güldürür beni ve benim gibileri.8 ay oldu sanki dün gibi ve ben tekrar kazayla hamile kaldım yine düştü.yine kısmet diilmiş demekki.
ben artık sadece oğlumun mezarına gidebiliyorum.baş ucunda bir çam dikilmişti o bile büyümeye başladı ama benim oğlum hep küçücük kalacak belki kardeşleri olacak ama onlar abilerini hiç tanımayacak...şu içim nasıl bir bilseniz...insanın evinde bir bebişin olmaması çok kötü bir duygu.sanki boşmuş gibi hep hayal kuruyoruz eşimle inşallah bir gün kısmet olur.evleneli 5 yıl oldu hep çocuk konusuyla geçtiği için hiçbirşey anlamadım desem inanın ama öyle kapıldıkki bebek olsun diye...düşünüyorumda sanki olmayınca yinede bişey anlamıcam gibi geliyo çünkü bu bizim sıkıntımız oldu...allaha şükür eşimle mutluyuz ama bide evimiz şenlense çok daha güzel olacak.
allahım hiç kimseye böyle acılar vermesin.isteyen herkese çocuk nasip etsin.ve böyle acılar yaşayanlara allah sabırlar versin.ateş düştüğü yeri yakıyo...siz beni çok iyi anlarsınız.buda benim hikayem...
ALLAHIM BİZEDE HAYIRLI EVLATLAR NASİP ETSİN.
ALLAHIM KÜVEZDE BEBEĞİ YATANLARA VE ONLARI NE UMUTLARLA BEKLEYEN ANNE VE BABALARA YARDIM ETSİN...
Ve allahım meleğimi okadar güzel yaratmışki herkes dedi bu yaşasada nazardan ölürdü heralde.onun yüzü gözümün önünden gitmiyo bi türlü...
(
