Buda benim doğum hikayem:=)

pinarpinarpinar .!.:

Minik meleğimin varlığını öğrendiğimde sevinçten hüngür hüngür ağladım. evet bir bebek sahibi olmayı çok istiyorduk ama bu kadar çabuk olacağını tahmin etmemiştik. Hamileliğimin ilk 33 haftası sorunsuz geçti. Midem bulanmadı, başım dönmedi, saçma sapan şeyler aş ermedim. Sadece uyudum. o kadar ki metroda bile uyuyakalıyor üç tur atıyordum. 33. haftaya girdiğimde karnımda değişikliklerin başladığını fark ettim. Oğlum sanki top gibi oluyordu.Büyüdüğü için sığamadığını düşündüm. 3 gün böyle devam etti. Sonra merak edip internetten araştırdığımda kasılmaların başladığını doğumun yaklaştığını öğrendim. O gün sanki oğlumun aceleci olacağını hissetmiş gibi doğum çantamı hazırlayıp kapının yanına koymuştum. Alel acele hastaneye gittim. Gerçekten de doğum başlamıştı. Suyum gelmediği için doğumu durdurdu doktorlar. Ankara'da eşim ve ben yalnızdık. Annemin yanımda olmaması beni çok korkutuyordu, ya doğarsa bebeğim ya kimse yetişemezse diye kaygıdan sabahı zor ettim. Neyse ki ertesi gün anneciğim yanımdaydı. Bir hafta hastanede kaldık. Eve çıktık, çok sıkılmıştım hastanede dört duvar arasında kolumda serumla yatmaktan. Eşim akşam gezmesine çıkardı, bir anda yeniden başladı kasılmalar ve ikinci kez hastaneye gitmek zorunda kaldık. Üç gün daha yattım. Sürekli doğumu durduruyordu doktorlar, oysa ben oğlumun erken gelmek istemesini normal karşılıyor ve bir an önce kucağıma almak istiyordum. Yeniden eve gönderildim. Bir hafta sonra kayın valideme gittik gezmeye, orada yaşlı ve alzheimer hastası bir teyze sağ salim kurtulmam için dua etti. O gece uyku tutmadı bir türlü. Sabaha karşı bir anda su boşaldı. Hastaneye geldiğimizde artık oğlumu kucağıma alıp eve döneceğimi biliyordum. Sabah 6.00 da hastanedeydik, normal doğum yapacaktım ama bir türlü sancım gelmiyordu. Suni sancı verdiler, saatlerce anemi isterim diye bağırdığımı hatırlıyorum, sonra bir epidural... ohhhhhhhhhh dünya varmış. Ama bebişim inat etti doğmuyor, 4 saat kesintisiz ıkındım ama gelmiyor. Akşam 18.00 da prosedür gereği 12 saatte gerçekleşmeyen doğumda sezaryene dönüldüğünü öğrendim. Artık gücüm de kalmamıştı sabrım da. Beni ameliyathaneye götürürlerken ikizimi gördüm, her şey güzel olacak korkma kardeşim dedi. Eşim telaşlı, heyecanlı ve panikti. Sezaryen doğum hiç düşünmemiştik. Epidural anestezi ile ameliyat gerçekleşti.Oğlumu çıkardıklarını hissettim. Sonra sesini duydum. İncecik bir feryat. O kadar güzeldi ki anlamak için yaşamak lazım. Sonra gösterdiler minik kelebeğimi, sapsarı bir oğlancık, nasıl güzel bir şey, dünyanın en güzel bebeği. Anne olmuştum işte. Duygu yoğunluğunun arasında karnımda iğnenin batırılıp çıkarıldığını hissettim, beni dikiyorsunuz diye bağırınca ilaç verip uyuttular. Oğlum doğum kanalına sıkışmış ve başı inanılmaz şekilde şişmiş ayrıca yüzünün sol tarafı mos mor morarmış. gece 23.00 da getirdiler bebeğimi. Emme refleksi olmadığı ve sarılık olduğu için 6 gün hastanede kaldık. Çok şükür şimdi 5 aylık oldu, etrafa gülücükler dağıtmakla meşgul. Allah isteyen herkese nasip etsin anne olmayı.....

Genişletmek için tıkla...