- 16 Temmuz 2017
- 969
- 1.156
- 33
- Konu Sahibi Soydanayse
-
- #1
Belki sizin için saçma gelecek ama benim için hayatımı çürüten bir konu.
Amaçsız yaşayan bir insan olup çıktım evlendiğimden beri, bir yıl üç aylık evliyim ve evlendiğimden beri hayatımın bir anlamı kalmamış gibi hissediyorum. Evlendim, başka şehire yerleştim bulunduğumuz il de sadece eşimin ailesi var. Tüm hayatımı geride bırakıp geldim, ailem, arkadaşlarım, amaçlarım hepsi orada kalmış gibi. Ne yaparsam yapayım alışamıyorum, olmuyor. Yeni bir çevre edinemiyorum, çabuk güvenen bir insan değilim tanıştığım insanlar da geneliyle eşimin arkadaşlarının eşleri felan, hepsi riyakar, yalancı, dedikoducu tipler. Nasıl seveyim bu insanları sevemiyorum. Eşim de zaten yoğun çalışıyor, haricin de bana pek bir faydası yok çünkü ne yaşadığımı anlamıyor ona basit geliyor bu durumum. Çalışmıyorum da, açık öğretim öğrencisiyim dersleri de salladım istemiyorum hiç birşey, yalnız gezmekten de bıktım. Bütün gün evde oturuyorum, oturduğum yerden çevre edinecek değilim tabi, samimi olduğum hiç kimse yok tamamiyle eve kapandım.
Hayatım da ki tek güzel şey gebeliğim, ama onun içinde endişeleniyorum. Bu çocuk dünyaya geldikten sonra bütün gün evde mi oturacak benimle ? Ya iyi bir anne olamazsam ona ihtiyacı olanı veremezsem bir başıma üstesinden gelemezsem ?
Yeni memleketten geldim, bir hafta oldu eve her girdiğim de ağlıyorum. Kabullenemiyorum annesizliği, kimsesizliği. Bu kadar zor olacağını bilsem asla uzağa evlenmezdim. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum, her geçen gün dahada derine düşüyorum bu çıkmazın içinde..
Amaçsız yaşayan bir insan olup çıktım evlendiğimden beri, bir yıl üç aylık evliyim ve evlendiğimden beri hayatımın bir anlamı kalmamış gibi hissediyorum. Evlendim, başka şehire yerleştim bulunduğumuz il de sadece eşimin ailesi var. Tüm hayatımı geride bırakıp geldim, ailem, arkadaşlarım, amaçlarım hepsi orada kalmış gibi. Ne yaparsam yapayım alışamıyorum, olmuyor. Yeni bir çevre edinemiyorum, çabuk güvenen bir insan değilim tanıştığım insanlar da geneliyle eşimin arkadaşlarının eşleri felan, hepsi riyakar, yalancı, dedikoducu tipler. Nasıl seveyim bu insanları sevemiyorum. Eşim de zaten yoğun çalışıyor, haricin de bana pek bir faydası yok çünkü ne yaşadığımı anlamıyor ona basit geliyor bu durumum. Çalışmıyorum da, açık öğretim öğrencisiyim dersleri de salladım istemiyorum hiç birşey, yalnız gezmekten de bıktım. Bütün gün evde oturuyorum, oturduğum yerden çevre edinecek değilim tabi, samimi olduğum hiç kimse yok tamamiyle eve kapandım.
Hayatım da ki tek güzel şey gebeliğim, ama onun içinde endişeleniyorum. Bu çocuk dünyaya geldikten sonra bütün gün evde mi oturacak benimle ? Ya iyi bir anne olamazsam ona ihtiyacı olanı veremezsem bir başıma üstesinden gelemezsem ?
Yeni memleketten geldim, bir hafta oldu eve her girdiğim de ağlıyorum. Kabullenemiyorum annesizliği, kimsesizliği. Bu kadar zor olacağını bilsem asla uzağa evlenmezdim. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum, her geçen gün dahada derine düşüyorum bu çıkmazın içinde..
Son düzenleme: