Herkese tekrar merhabalar. Belki de bu konumu okuduktan sonra Vive bu kadar depresif olmakta haklıymış diyeceksiniz bilmiyorum. Uzun olur ise affola, umarım doğru cümleleri seçebilirim anlatmak için. Hemen konuya geçeyim o halde. Evliliğimde mutsuz olduğum ve eşimle çözemediğim noktalar var, bu noktaları problem haline getirmeli mi yoksa yok mu saymalıyım bilmiyorum. Eşimle aramızda altı yaş var, ben büyüğüm ve yedi senelik evliyiz. Büyük aşkla evlendim, bu benim ikinci evliliğim. Eşim çok temiz, yalansız, dürüst bir insan, eli yüzü düzgün bana göre gayet yakışıklı hatta güzel , bana çok güzel günlerle kötü günleri ( öfke kontrolü ve stres yönetimi yok) bir arada yaşatan ve Allah benden alsın onun ömrüne versin dediğim bir adam. Bu bahsettiğim kötü anlar hayatımızın yüzde onunu kapladığından mevzu etmedim. Zaten konumuz bu değil.
1- Eşim ile konuşmak imkansız.
2- Cinsel problemlerimiz var.
Birinciden başlarsak huyunu bilerek evlendim, ben zaten çok konuşan karışan ekek sevmem. Ama bu zamanla iletişimsizliğe ve problemleri red etmeye döndü. Asla beni anlamıyor, dinliyor ama anlamıyor. Ona göre hiçbir sorun yok. Duygularını belitmede çok beceriksiz biliyorum asla svgi gösterileri de beklemedim ama bu kadarı fazla gelmeye başladı. Ne kadarı mı ? İntihar düşüncesini dile getirdiğimde ve tepki vermediği için üzüldüğümü söylediğimde " ne yapayım ne bekliyorsun hastaneye mi yatırayım seni ?"demesi. Durumun vehametinin asla farkında olmaması. Benim eteklerim tutuşmuştu sanırım.
İkinci sorun da bunla alakalı aslında, ayda iki kez sevişiyoruz, pandemidir, işsizlik stresidir derrken böyle oldu. Bunu da dile getirdiğimde e hadi gel sevişelim madem diyor ki sadaka mı veriyorsun ? Zaten sevişmelerimizi de anlatmam gerekirse; özellikle de kış aylarında giyinip soyunmam aha uzun sürüyor diyim siz anlayın.
Çok seviyorum, bir dediğim iki olmuyor, gelecek kaygımız yok beraberken ama aması bunlar işte. Geçen gece gene tatlı tatlı anlattım bak dedim daha çocuksun yaşın genç neden bu kadar yaşlılık kafasına girdin ? ( Girdi çünkü, beni arzulamıyorsun diyorum "yavrum yaşlandım artık gençlikteki performans kalmadı" diyor ) Beni bu bu bu yaptıkların üzüyor, eğer boşanalım dersen oturalım konuşalım onu da. Neden bu kadar bezginsin, ben seni incitmek istemiyorum, gururunu kırmak istemiyorum ama beni de düşün kaç kere oldu böyle. Hiç cevap vermedi, dediğim gibi ona göre sorun yok. Boşanma zaten söz konusu değil.
Yani gerçekten onu asla rencide etmek istemiyorum, buraya bile içimi dökmek için yazmalı mıyım diye elli kere düşündüm. Ama ben gergin ve mutsuzum, kendime bakasım gelmiyor artık. Ve sinirliyim, ona da yansıtmaya başladım her hareketi batıyor bana.
Düzeltelim diye de gram çabası yok, o bana bunları söyleseydi ben sorunu çözmek için uğraşırdım, bu bana karşındakini saymamak, takmamak gibi geliyor haksız mıyım ? Tamam evlilik ve uzun ilişkilerde tavşan gibi olmuyorsun ben de biliyorum ama nicelik değil nitelik güzel olsun bari ama o da yok. Kadınla, kızla işi gücü yok yani başka biri söz konusu değil zaten evde dip dibeyiz olsa çoktan çakmıştım. Beni sevdiğini de biliyorum ama bu empati yoksunluğu beni çok öfkelendiriyor.
Bakın ben kocamı bilerek evlendim. Güller, şiirler, süprizler beklemedim 35 yaşımdaydım beklentim aşk ve güvendi. Hiçbir zaman şen şakrak hoşsohbet biri de olmadı ama mutluyduk, kedilerimiz, gezilerimiz, filmlerimiz, aşkımız, sevgimiz. Bu adam ben yorulmayayım diye markete gider benim pedime kadar alır, ben ne istersem alırım, benim istediğim filmi izler, pandemide taksi gibi istediğim yere götürür getirir. Bunun karşlığında ben de onu mutlu etmek için elimden geleni yaparım çünkü seviyorum. Ama karşında karın sana intihar, boşanma gibi cümleler kurduğunda da tepkisiz kalmazsın. Aynı şekilde yatakda da tabii.
Çift terapisi imkanımız keşke olsa gitsek, şu an buna ayıracak bütçemiz malesef yok. Gerçi bütçe olsa da sorunları bu kadar sümenalı eden biri kabul eder mi iç sanmıyorum. Peki ben ne yapayım ?
hatırlıyorum onu işsizliğinden değildi ama şikayetim. Ama tabii çözüm yerine şikayet üretmeyi tercih etme tembelliğine düştüğümün farkındayım, kurban rolünü oynamak kolay geliyor belki de.
çözümü var mı bilmiyorum da, yani arada yaptıgı sevimliliklere sevinip şükredip kendimi teselli etmeye çalışıp kötu düşünmekle suçluyorum o zaman alles gute
herkesin sevgi gösterme şekli farklı hayatı yaşama şekli bizim beklentilerimize göre şekillenemez vs diye dusunuyorum, geciyor
bebek de istiyorum bir yandan
