- Konu Sahibi AskKirintisi
-
- #1
Bir cok kisi ayni seyleri yasiyor, niye bu kadar uzerinde duruyosunuz? Ilac alicak kadar ne yasiyosunuz ki? Kimyasal maddenin ne kadar buyuk zararlari var farkindamisiniz? Icim SIKILIYOR ilac aliyim gecsin, bir digeri icim SIKILIYOR alkol yada uyusturucu aliyim gecsin der.. ikiside ayni bana gore. Ikiside ayni oranda bedeninize zarar veriyor. Bence cikin dolasin, arkadas edinin, aktiflesin.. belliki cocuktan sonra biraz eve kapanmissiniz, tek sorun hayatin cocuktan sonra degistigini dusunmek ve kendinize zaman ayiramamak. Cikin dolasin, cocugunuz hasta olursa da olsun, bagisiklik sistemi guclenir.
canım sende yaşıyormusun bu sorunları,
benimki çok ağırdı, o zamanlar öyle kötü oluyordumki hayat bounca avuç avuç ilaç içmeye razıydım. gerçekten dayanılmaz bi acı bence. bazıları hafif atlatıyor ama ilaç kullananlar ağır geçirenler bence, zaten antidepresanların zararlı olduunu herkes bilir ama mecbur kalıyoruz, inşallah kurtuluruz duaların bizimle olsun.
bu işler nazarla mazarla hocayla filan olmaz. Hangi yüzyılda yaşıyoruz... Iyi bir doktora gitmek gerek. Bu anksiyete yüzünden ben neler çektim zamanında bilirim senin durumunu yani. çok ağır ilaçlar kullandım ama çok şükür ki şuan iyiyim. Bu kadar iyileşene kadar beni de sık sık yoklardı. Aklımı yitirdim sandım bir ara. Camı açıp atacaktım kendimi. Ama tutunmak gerekiyor bir şeylere. Benim tavsiyem gerçekten işini iyi yapan bir psikiyatrist bulup onunla birlikte bu hastalığı yenmen. Alalade bir doktora gidilmemeli. çünkü antidepresan ilaçlar gerçekten riskli ilaçlar ve doğru kullanılmadığı taktirde inanılmaz büyük sorunlara yol açıyor malesef.
tam olarak ne oluyor anlatabilirsen burdan yada özelden sen bilirsin
bu işler nazarla mazarla hocayla filan olmaz. hangi yüzyılda yaşıyoruz... iyi bir doktora gitmek gerek. bu anksiyete yüzünden ben neler çektim zamanında bilirim senin durumunu yani. çok ağır ilaçlar kullandım ama çok şükür ki şuan iyiyim. bu kadar iyileşene kadar beni de sık sık yoklardı. aklımı yitirdim sandım bir ara. camı açıp atacaktım kendimi. ama tutunmak gerekiyor bir şeylere. benim tavsiyem gerçekten işini iyi yapan bir psikiyatrist bulup onunla birlikte bu hastalığı yenmen. alalade bir doktora gidilmemeli. çünkü antidepresan ilaçlar gerçekten riskli ilaçlar ve doğru kullanılmadığı taktirde inanılmaz büyük sorunlara yol açıyor malesef.
katzicim merhaba sen nasıl aştın ve neler yaşadın biz savaşanlara anlatıp umut verebilirsin. Anksiyete yaşayanlar gelin dertleşelim benim konum
ah bir bulsam o doktoru, bulamıyorum, konyadayım canım.
istanbulda falan olsam belki ama onlarında fiyatları çok uçuk karşılayamam.ilaçlarımı her gün ve aynı saatlerde alıyorum ilaçtan yana sıkıntım yok, benimki hafif dozda, belki daha ağırı gerekiyordur bilmiyorum.
hoca işine gelince, insan çaresizlikten herşeyi yapıyor canım, denize düşen yılana sarılır misali bi umut her yolu denedim yani....
tatlım o kadar zordu ki anlatamam. bende aslında yıllarca psikolojik sorunlar varmış ama biz bilememişiz. kendimi kesiyordum mesela. kendime zarar veriyordum. istemiyordum ama yapıyordum bunu. sürekli mutsuzdum ve canım o kadar yanıyordu ki hatta kalbime vuruyordu agrısı. ve hissettiğim acıyı bedensel acıya dönüştürüyordum kendimi keserek filan. öss ye girerken bayılıyordum heyecandan. kusuyordum sürekli.
üniversitenin 2.yılında birden bire eve kapandım. hani öyle bişey ki... insan çıkmak istemiyor yataktan ve sürekli hasta hissediyor kendisini. oysa ben çok sosyal biriydim. tangocuydum. 6 senelik fitnesscıydım. her şey mükemmeldi. birden tepetaklak oldum. ciddiye almadım bu durumu da.
sonra 2010yılının temmuz olayında kötü birşey yaşadım ve travma geçirdim. o günden sonra asla eskisi gibi olamadım ve daha da beter oldum. sürekli kusuyorum, ağlıyorum, bayılıyorum. titriyorum ama nasıl titriyorum görmelisin. artık yüzüm kaymaya başlamıştı sinirden.
ankaraya doktora gittik apar topar. çok iyi bir psikiyatrist.
kendime hakim olamıyordum o titreyişlerim hala gitmez aklımdan delirmiş gibiydim. çok ağır ilaçlar verdi. haftalarca günde 23 saat uyudum resmen. yemek bile yiyemiyordum dogru düzgün düşün. mal gibiydim. 1 sene boyunca hep ağladım hep canım yandı. hep yattım... hatta doktoruma ''hocam ben ölüyorum galiba'' dediğimi hatırlıyorum. ''aklımı mı yitirdim. ne oluyor bana dediğimi'' biliyorum.
yolda yürüyemez haldeydim. kitlenip kalyordum nefes alamıyordum filan. anlatmaya cümleler yetmez.
ama kendime tutunacak bişeyler buldum. ben tek cocugum... ailemi düşündm. annemi babamı. bana bişey olursa ne duruma düşeceklerini.. hepsini düşündüm.
bişeylerle oyalanmak için puzzle aldım 2000 parçalık oturdum onu yaptım. komedi dizileri izledim kendmi iyi hissetmek için. bi bebek kedi sahiplendim sokaktan. her gün kumunu değiştirdim mamasını verdim. sarıldım. sevgi ihtiyacımı öyle giderdim. yaşadıgım evi güzelleştirmeye calsıtım. değişik objeler yapmaya calıstım. becerebildiğim kadar...
gerçekten çok zordu.
olabildiğince çok şeye tutun. tutunabildiğin kadar. o insanların sana ihtiyacı var bunu düşün. çünkü bunları düşününce insan ertesi güne uyanmak için bir amaç belirlemiş oluyor hiç olmazsa.
ara ara yoklayabilir bu durum. ama sakin olup derin nefes alıp ''geçeceğini biliyorum'' demelisin. şuan böyle hissediyorum ama yarın daha iyi hissedicem demelisin canım...
şunu anladım ki kimseye kendisinden fayda yok. ne doktorlar ne ilaçlar... doktora her seans başı 350tl verdim ve şehir dışındaydı.. her ay 500tl doktora veriyordum düşün.. bir sürü ilaç.. alınan 22 kilo da cabası...
bir gün uyandım ki pantolonuma sıgmıyorum. tartıya çıktım.. 48 kilodan 66 kiloya çıkmıştım. üstelik çok çok çok kısa bir sürede. bi kaç ay içinde. ama beni o kadar uyutmuş ki ilaçlar... hiç bişeyin farkına varamamışım. ama benim kullandıgım ilaçlar çok ağır ilaçlardı yeşil reçeteli kırmızı reçeteli filan.
bol bol yagmur camur soguk demeden yürüyüş yap. yavas tempoda ama. iyi geliyor.
blog yazdım mesela. müzik paylastım içimi döktüm fotograf cektim onları paylaştım. yaptıgım objeleri gösterdim filan.. oyalanıcak bişeyler bulmaya calıstım hep.
ama geriye dönüp baktıgımda yemin ederim kendimle gurur duyuyorum. çünkü çok zordu. ve ben bu zorlukları tek başıma atlattım. yalnız yaşıyorum çünkü. yalnız yaşayan birisi için her sey daha da zor.. kendisini çok dinliyor insan kafayı yiyor.
alalh bir daha o günleri yaşatmasın canım, gerçekten senin durumun çok ağırmış.
gerçekten insan kendi yaşıyorsa çok çok kötü, ama yanında birileri varsa çok şanslı, benimde eşim şehir dışında çalışıyor pazarlamacı, bi oğlum var, o bana güç veriyor o olmasaydı kötü olduğum günlerde herşeyi yapabilirdim sanırım.
kendimi kesiyorum derken orayı anlamadım canım, özel değilse yazabilirmisin.
kitap filan okuyabilirsin mesela bak... kişisel gelişim kitapları-romantik komedi kitapları filan.. çok eğleniyor insan kendisini iyi hissediyor. lavanta kokusu da koyabilirsin evine :) ben çok severim. ve rahatlatıcı etkisi de var.
bilekleri kesmek işte
canım sen evlimisin bilmiyorum ama benim oğlan kitap gördümü elimde hemen alır atar, tv izlesem kapatır kendisiyle ilgileneyim diye.
eşimle bile konuşturmaz, ilgi arsızı.
sen hangi ilacı kullanıyordun canım anlayacağım şekilde şifrei yazarsan sevinirim.
birde kaç gr lıktı.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?