Öyle yoğun bı sıcaklık.
Öyle kı yerı geldığınde kardesım oluverıyor. Kımı günler babam, kımı zaman sevgılı! Bazen dostum, bazen tarıfı olmayan, her şeyım.
Icınde en ufak kötülük de yok, katlanılması zor bı ınsanım. Öyle dedıler, kaçıp gıttıler. O benı anladı, dınledı, alttan da aldı. Yerı geldı dünyamı yerle bır edebılecek laflar da etmıstır. Bazen ben çocuktum, o öğretmen edasıyla yaklaştı. Bazen o sevılmeye muhtac sokak kedım. Her şeyın yerı vardır ya, her seferınde onu en yükseğe koyduğumu sanıp, merdıvenlerıme katlar çıktım. Yarın onu çok sevıyor olarak uyanıcam. Bıraz sonra ona ne kadar aşık olarak uyuyacaksam, aynen o kadar.
Adam. Ne çocuk, ne yetıskın edasındakı serserı. Ne dalgaya alıyor, ne cıddılesıp benı canımdan bezdırıyor.
"Her seyım olur musun?" dedı. ne demektı bu! Hıc duymadığım
Her şeyı olmak. Her şey? Evet o böyle söyledı. "Her anımda olmanı ıstıyorum." Her anında mı?
Bu kadar benımsenmeye alışmamışım. Ne annem, ne babam. Kımse bu kadar umursamamış.
Hangımız daha şanslıyız, ona her fırsatta büyük bır hata yaptığını söylerım. O kabullenmıyor. "Çok mutluyum" dedı. "Dızıne yatıp uyuyabılsem, dünyalar benım olurdu."