Bı oncekı konumda fark ettım kı ben boşboğazım
evet düşüncesizce çok konusuyorum
kabullenememiştim basta ama gereklı gereksız her seyı konustugum ıcın ınsanları uzuyorum ve onları üzdüğüm ıcın ben daha cok üzülüyorum. Olayı yasarken ben aşırı haklıyım ama buraya taşıyınca fark ediyorum, haklı degılım uzuyorum ınsanları. Nasıl kurtulabılırım bu durumdan. Sakın kımseye soyleme denen seylerı soylemem ama onun dısındakılerı de umursamam acıkcası. Gelısıne gore yasarım hayatı, herkeste boyle yasıyor dıye dusunuyordum . Hanı aman ona bunu soylemıyım aman poot kırmıyım dıye hıc kasmazdım bılıyorum kımıne gore hata belkı ama gercekten hayatı bu kadar cıddıye almayın derdım bu da bana mantıklı gelıyordu.
Bu huyumu degıstırmem benım ve cevremdekı ınsanlarla diyaloğumu devam ettırmem ıcın artık gereklı sanırım
Çok konusan bı yapım oldugu ıcın arada boşa sarıyorum ama boş yaparken de gereksız detay verıp pot kırıyorum genelde
üzüntümde de cok konusurum, mutlu olduğumda da yanı ben dilimi bi türlü tutamıyorum.
siz nasıl yapıyorsunuz kendınızı nasıl tutuyorsunuz.
ya da gereksız detay verırken pot kırdıysanız nasıl toparlıyorsunuz.