Herkese merhaba. Bu aralar en büyük sıkıntım maalesef eşimle. Aramız çok kötü ama ortada bir sebep yok. Sadece hiçbir şeyi aşamıyoruz. 6 yıllık evliyiz. İlk çocuğuma hamileyim. Ama acayip derecede soğudum. Adamdan huzursuz olmaya başladım. Sevgim birden tükenmiş gibi hissediyorum aynı şekilde onun beni sevmediğini hissediyorum.
Aramızda bir tartışma çıktı. Annesi bizim 2 tane arabamız olduğu için bir tanesine göz koydu. Onu satıp tarla almamızı istedi. Eşim yok diyince bana hakaretler etti telefonda. Ben de eşime patladım ve büyük kavga etik. 6 yıllık evlilik hayatında edilen en büyük kavga buydu. sorunu halletmeden eve gelmemesini söyledim. Annenin evine git dedim. annene sen benim karım hakkında nasıl böyle konuşuyorsun bile diyemiyorsun dedim. O da kendini savundu. Sonra ortada satılık bir tarla bile yokmuş. Sadece bizi huzursuz etmek için söylemiş. 2 gün boyunca evden gitti ve benim için kabus orada başladı. Zor bir hamilelik yaşıyorum. Kanamam ve düşük riskim vardı. Buna rağmen beni aramadı. 2. Gün sonunda aradı ve eve geleceğim dedi. Eve geldi konuştuk. Boşanmak istemiyorum dedi. Ben de sen evden gideceksin ben her şeye susacağım öyle mi dedim. Beni bu evde bulamazsın ya da sen artık giremezsin dedim. Boşansak bile evden artık gitmem düzeni bozulan sen olursun dedim.
Bu kavgaya aileler de dahil oldu. Benim annem eşime açık açık kızımı annene oyuncak edemem bu kaçıncı dedi. İsterse 5 çocuğu olsun mutsuz edemezsin kızımı dedi. O da seni evden kovamaz artık çocuk değilsiniz dedi. Babası da anneni tanımıyor musun artık bu kadın sadece mutsuz eder çevresinde kimse yok. Onun gibi mi olacaksın dedi. Bana da eşler birbirine saygı duyacak insan eşini evden kovamaz bak anne olacaksın dedi. Ailelerin dahil olması annemin eve gelip beni o halde görmesinden oldu. Babasına da babasından para alıp annesine mi veriyor diye şüphe ettiğim için dahil ettim. Bi şekilde çözdük ya da öyle sandım. Ama asla çözülmedi. Beni boşanma fikrinden vazgeçiren de annem oldu. Boşanmamam gerektiğini söyledi. Durdun durdun çocuk yaptın ve boşanma lafı açıyorsun dedi. Evliliğine sahip çıkacaksın herkes kavga ediyor dedi.
Normalde sakin kavga etmeyen yapıcı bir kocam var. Ben daha sivriyim. Ama sürekli kavga da çıkarmam. O suratımın düşmesinden anlar. Ama aynı zamanda da egosuna düşkün. Bu olay bi yerde aramızda sidik yarışına döndü. Sürekli açılıyor. Şuan annemle konuşmuyorum ama ilerde barışırım bu sonsuza kadar hayatımda yok demek değil dedi. Sonra aileler karıştı diye sorun oldu.
Ben buz gibiyim bana dokunsun benimle konuşsun istemiyorum. Aynı yatakta uyumak boğuyor. Beraber yatınca gece kalkıp farklı yere geçiyorum. Sabah uyanıp yanıma yatıyor. Saçıma vs dokunup karnımı öpüyor rahatsız oluyorum. Elini sırtıma omzuma atıyor istemiyorum. Öpüşmek bile istemiyorum. Öncesinde de sürekli temas halinde olan konuşan mutlu bir çifttik. Onu çok seviyordum artık hiçbir his kalmadı. 1.5 haftadır iş için başka şehirde. Sanki kocam hiç varolmamış gibi hissediyorum yani yokmuş gibi. Konuşuyoruz ama normal. Dün yine bana beni özlediğini söyledi. Sen özlemedin mi dedi. Özledim dedim görüntülü konuşmak istedi arama dedim. Eşim konfor alanına çok düşkün. Beni sevmediğini sadece konforunu bozmak istemediğini düşünüyorum. Örneğin sürekli aynı pantolonun modelini alır. Aynı yemeği yer. Beni de böyle gördüğünü hissediyorum. Ne o boşanmaya adım atıyor ne ben. Çünkü pişman olmaktan korkuyorum.
Aramızda bir tartışma çıktı. Annesi bizim 2 tane arabamız olduğu için bir tanesine göz koydu. Onu satıp tarla almamızı istedi. Eşim yok diyince bana hakaretler etti telefonda. Ben de eşime patladım ve büyük kavga etik. 6 yıllık evlilik hayatında edilen en büyük kavga buydu. sorunu halletmeden eve gelmemesini söyledim. Annenin evine git dedim. annene sen benim karım hakkında nasıl böyle konuşuyorsun bile diyemiyorsun dedim. O da kendini savundu. Sonra ortada satılık bir tarla bile yokmuş. Sadece bizi huzursuz etmek için söylemiş. 2 gün boyunca evden gitti ve benim için kabus orada başladı. Zor bir hamilelik yaşıyorum. Kanamam ve düşük riskim vardı. Buna rağmen beni aramadı. 2. Gün sonunda aradı ve eve geleceğim dedi. Eve geldi konuştuk. Boşanmak istemiyorum dedi. Ben de sen evden gideceksin ben her şeye susacağım öyle mi dedim. Beni bu evde bulamazsın ya da sen artık giremezsin dedim. Boşansak bile evden artık gitmem düzeni bozulan sen olursun dedim.
Bu kavgaya aileler de dahil oldu. Benim annem eşime açık açık kızımı annene oyuncak edemem bu kaçıncı dedi. İsterse 5 çocuğu olsun mutsuz edemezsin kızımı dedi. O da seni evden kovamaz artık çocuk değilsiniz dedi. Babası da anneni tanımıyor musun artık bu kadın sadece mutsuz eder çevresinde kimse yok. Onun gibi mi olacaksın dedi. Bana da eşler birbirine saygı duyacak insan eşini evden kovamaz bak anne olacaksın dedi. Ailelerin dahil olması annemin eve gelip beni o halde görmesinden oldu. Babasına da babasından para alıp annesine mi veriyor diye şüphe ettiğim için dahil ettim. Bi şekilde çözdük ya da öyle sandım. Ama asla çözülmedi. Beni boşanma fikrinden vazgeçiren de annem oldu. Boşanmamam gerektiğini söyledi. Durdun durdun çocuk yaptın ve boşanma lafı açıyorsun dedi. Evliliğine sahip çıkacaksın herkes kavga ediyor dedi.
Normalde sakin kavga etmeyen yapıcı bir kocam var. Ben daha sivriyim. Ama sürekli kavga da çıkarmam. O suratımın düşmesinden anlar. Ama aynı zamanda da egosuna düşkün. Bu olay bi yerde aramızda sidik yarışına döndü. Sürekli açılıyor. Şuan annemle konuşmuyorum ama ilerde barışırım bu sonsuza kadar hayatımda yok demek değil dedi. Sonra aileler karıştı diye sorun oldu.
Ben buz gibiyim bana dokunsun benimle konuşsun istemiyorum. Aynı yatakta uyumak boğuyor. Beraber yatınca gece kalkıp farklı yere geçiyorum. Sabah uyanıp yanıma yatıyor. Saçıma vs dokunup karnımı öpüyor rahatsız oluyorum. Elini sırtıma omzuma atıyor istemiyorum. Öpüşmek bile istemiyorum. Öncesinde de sürekli temas halinde olan konuşan mutlu bir çifttik. Onu çok seviyordum artık hiçbir his kalmadı. 1.5 haftadır iş için başka şehirde. Sanki kocam hiç varolmamış gibi hissediyorum yani yokmuş gibi. Konuşuyoruz ama normal. Dün yine bana beni özlediğini söyledi. Sen özlemedin mi dedi. Özledim dedim görüntülü konuşmak istedi arama dedim. Eşim konfor alanına çok düşkün. Beni sevmediğini sadece konforunu bozmak istemediğini düşünüyorum. Örneğin sürekli aynı pantolonun modelini alır. Aynı yemeği yer. Beni de böyle gördüğünü hissediyorum. Ne o boşanmaya adım atıyor ne ben. Çünkü pişman olmaktan korkuyorum.
eşiniz ilgi göstermesin bak nasıl kuduruyorsunuz. Aynı sofraya oturmak istemiyorum deyip de ayrılmaktan korkmak ne bileyim biraz şey yani.
acele kararlar verme. Sakin ol, sevdigin seyleri yap ,sevdigin insanlarla disarda guzek vakit geçir. Pozitif seyler yaşadıkça olumlu yönde etkileneceksin emin ol. Ha hicbirsey değişmiyor aldigin hiçbir yardim hislerini değiştirmiyor o zaman kararını verirsin. Simdi biraz pozitif olma zamanı sal gitsin biraz hayati
