Gönlünüzü ferah tutun, hepsi geçecek. Ben o zamanlardan beri şu kararı aldım hala da aynısını düşünüp uygulamaya çalışıyorum: ben annelik vazifemi yerine getirmeliyim, babasını kötülememeliyim kızıma, babasının veya ailesinin açabileceği yaraları sarıp sarmalamalıyım. Ve yasal olarak elimden ne gelirse mücadele etmeliyim bunun için. Çocuklar için babada kalmaları gerekse onu yapalım ama asla öyle olamaz. Bir bebeğin özellikle 0-4 yaş arasında tek ihtiyacı olan şey annesinin varlığıdır. Biz elimizden geleni yapalım, ilerde vicdanımız rahat olsun, varsın çocuklarımız bizi tercih etmesin. Tabi öyle bir durumda bunu kaldıramayız belki ama aksi çok daha kötü ağır olur.
Ayrıca adamların ilk baştan böyle davranmalarının sebebi bizim boşanabileceğimize inanmaları, küçük çocukla boşanmaya cesaret edemez diye düşünceleri. Tabi bu genelde dolduruşla olacak şey ama sonucu değiştirmiyor. Güya çocukla bizi korkutup barışmaya çalışıyorlar kendilerince ama dönersek de dizginleri kaptırmamış olsunlar diye de insani davranmıyorlar. Bunlar boşanma kararımızın ne kadar doğru olduğunu gösteriyor. Böyle birisiyle süren evlilikte çocuk çok da yıpranır. Eğer adamın bir işi varsa, hele de el gün çekincesi olan birisiyse mahkemede size daha fazla delil vermez. Bir tehditi, bir yanlış olursa belgelemeye çalışın, hiç değilse yanınızda şahit olsun. En azından adalet karşısında yaptıklarının bedelini ödemek zorunda kalır ve durulur. Sizin daha çok yeni sanırım, temkinli olun ve sabredin. Sizin ilacınız çocuğunuzun saf sevgisinde.