Bölümümden nefret ediyorum. Ne yapacağım ben?

Gokyuzumunsiyah .!.:

Hemşirelik lisans son sınıftayım. Bölümü bir şekilde seçmek zorunda kaldım. Bitirmeye mecbur bırakıldım. Fakat gerçekten nefret ediyorum. Hastaneden nefret ediyorum. Hastadan nefret ediyorum. Hasta yakınından hatta o formadan bile nefret ediyorum. Dört yıl bir şekilde geçti. Okul çok güzeldi, imkanları çok iyiydi ama artık mezun olmama çok az kaldı. Düşündükçe intihar etmek istiyorum. Ailem okul bitsin de onlara destek olayım diye dört gözle bekliyorlar. Oysa ben intihar eşiğindeyim kimse anlamıyor. Bu ay okul derslerinin yanında biraz da ayt çalışayım dedim. Belki hukuk ikinci öğretim kazanırım, hem çalışır hem okur bitiririm dedim ama olmuyor. Eşit ağırlık temelim zaten yok bir de sürekli vize ödev. Ne yapacağım ben çok çaresizim.

Genişletmek için tıkla...

Elo2515 .!.:

İnsanın sevmediği mesleği yapmak zorunda olması gerçektej kötü. Üni de kalıp akademik kariyer yapmayı denesiniz. Belki daha iyi gelir size. Ya da lisansı bi şekilde bitirip formasyon alın. Bu şekilde ilerlerken belki tekrar istediğiniz bi bölüm kazanırsınız
Bende de hemşireyim. Şuan çalışmıyorum. Ama gerçekten sevmeden yapılcak bi meslek değil. Allah hayırlı kapılar açsın size

Genişletmek için tıkla...

mavispreyboya .!.:

Canım aslında mesleğin çok güzel sonuncu sınıfındaymışın bide belki sen psikolojik olarak mesleğini hastaları sevmediğini zannediyorsun bende laboratuvar teknikeriyim nasıl yapacam nasıl edecem diye düşünürdüm bi süre çalıştıktan sonra sevmeye başladım şimdi evdeyim inan çalışmayı o kadar çok istiyorum ki bölümünün atamaları felanda çok güzel pozitif bakmaya çalış intihar gibi bişey düşünme kesinlikle bu can bize emanet imkanın varsa bi destek al psikiyatr olur yada psikologdan ben çok istemiştim mesela hemşirelik okumayı nasip olmadı senin istemediğin bişey başkasının hayali olabiliyor kendini üzme bu kadar inşallah çok güzel bi hayatın olur canım

Genişletmek için tıkla...

Gokyuzumunsiyah .!.:

Hemşirelik lisans son sınıftayım. Bölümü bir şekilde seçmek zorunda kaldım. Bitirmeye mecbur bırakıldım. Fakat gerçekten nefret ediyorum. Hastaneden nefret ediyorum. Hastadan nefret ediyorum. Hasta yakınından hatta o formadan bile nefret ediyorum. Dört yıl bir şekilde geçti. Okul çok güzeldi, imkanları çok iyiydi ama artık mezun olmama çok az kaldı. Düşündükçe intihar etmek istiyorum. Ailem okul bitsin de onlara destek olayım diye dört gözle bekliyorlar. Oysa ben intihar eşiğindeyim kimse anlamıyor. Bu ay okul derslerinin yanında biraz da ayt çalışayım dedim. Belki hukuk ikinci öğretim kazanırım, hem çalışır hem okur bitiririm dedim ama olmuyor. Eşit ağırlık temelim zaten yok bir de sürekli vize ödev. Ne yapacağım ben çok çaresizim.

Genişletmek için tıkla...

Gokyuzumunsiyah .!.:

Çok iyi bir liseden mezun oldum. Tüm arkadaşlarım çok iyi yerlerde çok iyi bölümler kazandılar. Hepsinden daha iyi bir öğrenciydim arkamda kimse olmamasına rağmen ama başıma gelmeyen kalmadı ve bu bölümü okumak zorunda kaldım. WhatsApp konuşmalarında sınıfımın "O kadar da çalışıyordu hemşire parçası oldu... İğneci oldu yazık..." gibi mesajlaşmalarını gördüm. Oysa Ankara'da mimarlık kazanan arkadaşa bile ben ders anlatırdım. Kazandığım ilk yıl "Anne ben çok çalışıp tıp kazanacağım, ablam gibi hemşire parçası olmayacağım." diyen kardeşimin sesi hâlâ zihnimde. Mesleği sevsem bunlar umrumda olmayacak ama olmuyor, yapamıyorum. Stajlar bile sabah kalkıp ağlayıp öyle gidiyordum. Hayal bile kuramıyorum artık. Alımlar da iyi falan değil. Şartlar çok ağır. Haftaya psikolog ile randevum var. Ama ne işe yarayacak onu da bilmiyorum. Sanki hayatımı değiştirecek.

Genişletmek için tıkla...

Gokyuzumunsiyah .!.:

Çok iyi bir liseden mezun oldum. Tüm arkadaşlarım çok iyi yerlerde çok iyi bölümler kazandılar. Hepsinden daha iyi bir öğrenciydim arkamda kimse olmamasına rağmen ama başıma gelmeyen kalmadı ve bu bölümü okumak zorunda kaldım. WhatsApp konuşmalarında sınıfımın "O kadar da çalışıyordu hemşire parçası oldu... İğneci oldu yazık..." gibi mesajlaşmalarını gördüm. Oysa Ankara'da mimarlık kazanan arkadaşa bile ben ders anlatırdım. Kazandığım ilk yıl "Anne ben çok çalışıp tıp kazanacağım, ablam gibi hemşire parçası olmayacağım." diyen kardeşimin sesi hâlâ zihnimde. Mesleği sevsem bunlar umrumda olmayacak ama olmuyor, yapamıyorum. Stajlar bile sabah kalkıp ağlayıp öyle gidiyordum. Hayal bile kuramıyorum artık. Alımlar da iyi falan değil. Şartlar çok ağır. Haftaya psikolog ile randevum var. Ama ne işe yarayacak onu da bilmiyorum. Sanki hayatımı değiştirecek.

Genişletmek için tıkla...