Boğuluyorum

Homer Simpson

D'oh!
Pro Üye
29 Temmuz 2021
3.686
25.041
Herkese merhaba
Bu birçok ergenin yaşayacağı sıradan bir sorun belki biliyorum ama konuşmaya çok ihtiyacım var. Çok bunalmış hissediyorum. Bu yüzden konu açma gereği duydum.

Ben zor bir ailede büyüdüm. Mükemmeliyetçi, benden hep en iyi olmamı bekleyen ve başkalarıyla birçok konuda beni karşılaştıran bir aile. Ben birinci sınıfa başlarken bana her dönem daima karnemdeki tüm derslerimin 5 olması gerektiğini, bir kere bile bir dersim 5 olmazsa beni okuldan alıp evlendireceklerini söylemişlerdi. Hiç unutmam, ikinci sınıftayken girdiğim ilk deneme sınavında okulda üçüncü olmuştum. Sevinçle anne babama söylediğimde beni birinci olmadığım için kınamışlardı. Zeki de bir çocuktum. 4,5 yaşımda kendi kendime okumayı öğrendim. Zaten sonra da 10 yaşındayken özel yetenek testini geçerek BİLSEM'e kabul edildim.

Evde her anlamda mükemmel olmamı beklediler. Mükemmel derken tamamen onların istediği gibi biri olamı istediler. Benim farklı bir birey olduğumu unutarak. Bir gün 5 yaşındayken yaramazlık yaptığımda babam tarafından iple merdivenlere bağlanmıştım. Belki de hâlâ ona güvenemeyişimin nedeni budur. Bana sık sık küserlerdi. On iki ayın onu küstük. Perdeyi açmamak olabilirdi bunun sebebi. Çoğu zaman da sebep olmazdı. Barışık yatar küs uyandırdık. Yani ergenliğim de yapayalnız geçti.

Bunun tabii ki sonuçları olacaktı. Çok iyi bir liseyi kazandım. Liseye geçişimle beraber bir depresyon başladı. Sürekli sürekli arttı. Yanına anksiyete eklendi. Özellikle geçen yıl ağustos ayında iyice kötüleştim. İlk panik atağımı da yaşamıştım. Panik ataktan sonra annem bana iyi davranmaya başladı ama ne çare. Yıllarca zihnime kodlananlardan dolayı çok değersiz hissediyordum. Asla yeterince başarılı değildim. Benim hiçbir şeye hakkım yoktu yemek yemeye bile. Aldığım psikiyatrik destek bile yetmiyordu. Her gün daha kötü oluyordum. En sonunda bu yıl mart ayında bir intihar girişimim oldu. Bir süre yoğun bakımda tedavi gördüm.

Bundan sonra yükselişe geçtim. Şimdi çok çok daha iyiyim. Ama bir yıl ders çalışamayınca üniversite sınavı sonucum berbat geldi. Tıp istiyorum, çocuk ve ergen psikiyatristi olmak istiyorum. Puanım tıpın yanından bile geçmedi. İkinci kez hazırlanıyorum.

Ama kendimi çok büyük bir boşlukta hissediyorum. Hatta o boşluğun içinde boğuluyorum. Çok ezik hissediyorum bir kere. Öğrenci değilim hiçbir şey değilim. Okullar açılacak herkes okula, arkadaşlarım üniversitelerine ama ben evde lise derslerine çalışacağım. Yapayalnız. Biliyorum mezuna kalan ilk insan ben değilim ama çok kötü hissediyorum. Motivasyonum da düşük. Kendimi ittirerek ders çalışmaya çalışıyorum. Pek de düzgün çalışmıyorum aslında. Kazanamamaktan korkuyorum. Böyle değersiz, ezik, küçücük hissediyorum. Aslında ne hissettiğimi de bilmiyorum ama boğulacak gibi oluyorum. Bir yandan tekrar eski korkunç depresif günlerime dönmekten korkuyorum. Kafamın içinde çalışan bir buldozer var sanki.
Böyle işte.
Okuduğunuz için çok teşekkür ederim.
 
Son düzenleme:
Her anne- baba evladının iyiliğini istiyor aslında ama bu yanlış olmuş. Şimdi kendimden örnek vereyim; babam her veli toplantısına gidince , öğretmenin hiç söylemediği şeyleri söyler bizlerle alay ederdi. Sonucunda da beni ve abimi okuldan soğuttu. Eğitimi onun yüzünden hiç bir zaman tam anlamıyla sevmedim. Kendisine de bunu söyledim.
Ama sonrasında kendim için aslında yapmam gerektiğini , başarmam gerektiğini kendime söyledim.
Güzel de bir iş hayatım oldu. Hayatta her şeyin telafisi var. Siz yine hedefinize odaklı çalışın ve gelecek güzel günleri hayal edin.
İnanın bu dediklerinizi yaşamayan çok az çocuk vardır.
 
Bu yıl üni sınavı çok zordu. Matematik sorularını matematik öğretmenleri bile çözememiş. Çevremde çok kişi girdi ve çoğu barajı dahi geçemedi. Üzülmeyin başarırsınız ben inanıyorum size. Rabbim gönlünüze göre versin inşallah 🤲🏻 💜
 
Çok geçmiş olsun üzüldüm okurken. pandemide çok kişinin ruhsal sıkıntıları başladı veya nüksetti emin ol yalnız değilsin.

Derslerini kütüphanede çalışmanı tavsiye ederim. Hem daha iyi konsantre olursun hem senin gibi başka mezuna kalan kişileri ve yaşıtlarını görünce kendini normal hissedersin. 24 saat açık kütüphaneler var sabahtan akşama kadar orda geçir bence. Zaten ev ortamın da sağlıklı değilmiş.

ne derslerin, ne ailenin istekleri senden ve canından daha kıymetli değil. Hiçbirisi sağlığını kaybetmene değmez ❤️
 
Diliyorum istediğin bölümü kazanırsın.
Ve istediğin mesleği yapar, kendi kurduğun ailede çok daha mutlu olursun.

Önce kendinde o gücü inancı bulman lazım.
Olumlu olmanı, azmetmeni öneririm, gerisi gelecektir inşallah 🌺
 
Zaten sonra da 10 yaşındayken özel yetenek testini geçerek BİLSEM'e kabul edildim.
ne güzel tebrik ederim
Bir gün 5 yaşındayken yaramazlık yaptığımda babam tarafından iple merdivenlere bağlanmıştım.
nasıl bi kafa babandaki
Çok iyi bir liseyi kazandım. Liseye geçişimle beraber bir depresyon başladı. Sürekli sürekli arttı. Yanına anksiyete eklendi. Özellikle geçen yıl ağustos ayında iyice kötüleştim. İlk panik atağımı da yaşamıştım. Panik ataktan sonra annem bana iyi davranmaya başladı ama ne çare. Yıllarca zihnime kodlananlardan dolayı çok değersiz hissediyordum. Asla yeterince başarılı değildim. Benim hiçbir şeye hakkım yoktu yemek yemeye bile. Aldığım psikiyatrik destek bile yetmiyordu. Her gün daha kötü oluyordum. En sonunda bu yıl mart ayında bir intihar girişimim oldu. Bir süre yoğun bakımda tedavi gördüm.
çok üzüldüm ya gerçekten
Öğrenci değilim hiçbir şey değilim
öyle deme bende aynı durumdayım biliyorsun
Okullar açılacak herkes okula, arkadaşlarım üniversitelerine ama ben evde lise derslerine çalışacağım.
belki de hayırlısı bu anncim mezun senesine sadece ders çalışma olarak bakma daha çok gençsin bu sene her şekilde hayatta yaptığımız yanlışları düzelticez bu sadece ders değil daha 18 sin belki bu sorunlar 25 inde çıkcaktı daha zorlanıcaktın onları düzeltme için
Motivasyonum da düşük. Kendimi ittirerek ders çalışmaya çalışıyorum. Pek de düzgün çalışmıyorum aslında. Kazanamamaktan korkuyorum. Böyle değersiz, ezik, küçücük hissediyorum. Aslında ne hissettiğimi de bilmiyorum ama boğulacak gibi oluyorum. Bir yandan tekrar eski korkunç depresif günlerime dönmekten korkuyorum. Kafamın içinde çalışan bir buldozer var sanki.
Böyle işte.
psikiyatristin ile görüşsen bu durumu
 
Çok üzüldüm yaşadıklarınıza. Genelde 12. sınıf öğrencilerinde çok karşılaşıyoruz bu sorunla. Bütün yaşanmışlıkların tepkisi bir anda tam da sınav senesinde ortaya çıkıyor. Siz tedavinize odaklanın ve sakın bırakmayın. Umarım bu sırada aileniz de yaptıkları hataların farkındadır ve size destek oluyorlardır.
 
Şimdi canım konu sahibesi BİLSEMe girdim diyorsun o zaman kafan çalışıypr, potansiyelin hayli yüksek. Senin hayatını ailen rezil ediyor. babam merdivene iple bağladı diyorsun, baban hasta ve manyak net şekilde.Annen de normal değil, baban da normal değil bunlar nasıl insan yahu bu ne??

Konuya gelelim ruh halinin bozulması normal, intihara kalkıştım diyorsun ondan sonra bedenen ve ruhen kötü olman ve akabinde b.k gibi bir sınav geçirmen normal.

Benim tavsiyem biraz ailenden uzaklaşman. Tatile yöresinden yaşayan akrabanın yanı olur, gençlik kampı olur, otel tatili olur şöyle 1 ay git dağıt eğlen dersti işti güçtü boşver bomba gibi dön derslere. Bu kafayla bu ruh haliyle çalışamazsın ki konstantre olamazsın. Ailen madem hayatını bk etti bir zahmet parayı vermeyi de bilsinler.

Bu arada psikiyatriyi boşver bence çok tüketici bir dal. Madem beynin çalışıyor cerrahi ya da onkoloji yapabilirsin.
 
ne güzel tebrik ederim

nasıl bi kafa babandaki

çok üzüldüm ya gerçekten

öyle deme bende aynı durumdayım biliyorsun

belki de hayırlısı bu anncim mezun senesine sadece ders çalışma olarak bakma daha çok gençsin bu sene her şekilde hayatta yaptığımız yanlışları düzelticez bu sadece ders değil daha 18 sin belki bu sorunlar 25 inde çıkcaktı daha zorlanıcaktın onları düzeltme için

psikiyatristin ile görüşsen bu durumu
Babam da maddi durumu kötü ve yedi çocuklu bir ailede büyümüş. O da psikolojik fiziksel şiddet görmüş. O dönemki çoğu çocuk gibi. Ama bu bana yaptıkları için bir neden değil bence. Şimdi bile bana küçükken şunu demişlerdi diye şikayet ediyorsa yanlış olduğunun farkında. O döngüyü kırabilir. Üstelik bu adam bir rehber öğretmen. Mesela sen de mezunsun ama ben seni bomboş biri gibi görmüyorum. Bu yıl güzelce çalışıp istediğin yeri kazanacağına o kadar eminim ki. Ama kendime gelince... Bir yandan haklısın belki ileriki yaşlarda ortaya çıksa daha kötü olurdu böylece şimdi güçlenmiş oldum. Ama bir yandan da çocuktum ben güçlenmeye değil güvende olmaya ihtiyacım vardı. Psikiyatristime randevu ayarlamaya çalışacağım evet bu endişelerimi ona da anlatacağım Ladyciğim, iyi ki varsın❤️
 
Senden daha zor durumda olanları düşün çok zor zamanlar yasamissin ama sen kendin için basarmalisin benim 16yasima kadar kendime ait ders çalışacak bir odam bile yoktu kışın küflü soğuk odalarda üstüme yorgan alıp çalışmaya çalışırdım soba olan yerdede TV vardı kardeşlerim küçüktü anneme yalvarirdim anne ilgilen benim sınavım var rahat bırakmıyorlar beni diye annem ben ne yapabilirim diye bağırıp TV izlemeye devam ederdi ama ben çok severdim ders çalışmayı sonra babamı kaybettim kendi odam oldu ama bende o sevk ve istekte kalmadı iyi kötü iki yıllık bölüm okudum oda birşeye yaramadı zaten senelerce atanmak için uğraştım sınırda kaldım hep şimdide iki çocuk annesi olarak geçen yıllarıma uzuluyorum keşke kendim için daha çok cabalasaydim diyorum sende kendin için birşeyler yap geç olmadan
 
Bu yollardan ben de geçtim. Kendin için ayağa kalkıp savaş vermeli ve bu insanlardan kurtulmalısın. Hayattaki en büyük şans bence ailedir ailesi böyle olan insanlar her kötü olayı maalesef büyük yıpranmışlıklarla atlatıyor. Ama yine de tutunup hayatımıza devam etmek zorundayız bi şekilde. Terapiyi asla kesme fakat okulunu kazan bitir ve bu insanlardan kurtul.
 
Babam da maddi durumu kötü ve yedi çocuklu bir ailede büyümüş. O da psikolojik fiziksel şiddet görmüş. O dönemki çoğu çocuk gibi. Ama bu bana yaptıkları için bir neden değil bence.
kesinlikle öyle
Üstelik bu adam bir rehber öğretmen.
sahiden mi ya
Üstelik bu adam bir rehber öğretmen. Mesela sen de mezunsun ama ben seni bomboş biri gibi görmüyorum. Bu yıl güzelce çalışıp istediğin yeri kazanacağına o kadar eminim ki. Ama kendime gelince...
öyle deme aşkom beraber kazancaz
bizde de sorun çok
Ama bir yandan da çocuktum ben güçlenmeye değil güvende olmaya ihtiyacım vardı.
maalesef hayat bazen bazı kişileri erken büyütür
Ladyciğim, iyi ki varsın
sende iyiki varsın
 
Şimdi canım konu sahibesi BİLSEMe girdim diyorsun o zaman kafan çalışıypr, potansiyelin hayli yüksek. Senin hayatını ailen rezil ediyor. babam merdivene iple bağladı diyorsun, baban hasta ve manyak net şekilde.Annen de normal değil, baban da normal değil bunlar nasıl insan yahu bu ne??

Konuya gelelim ruh halinin bozulması normal, intihara kalkıştım diyorsun ondan sonra bedenen ve ruhen kötü olman ve akabinde b.k gibi bir sınav geçirmen normal.

Benim tavsiyem biraz ailenden uzaklaşman. Tatile yöresinden yaşayan akrabanın yanı olur, gençlik kampı olur, otel tatili olur şöyle 1 ay git dağıt eğlen dersti işti güçtü boşver bomba gibi dön derslere. Bu kafayla bu ruh haliyle çalışamazsın ki konstantre olamazsın. Ailen madem hayatını bk etti bir zahmet parayı vermeyi de bilsinler.

Bu arada psikiyatriyi boşver bence çok tüketici bir dal. Madem beynin çalışıyor cerrahi ya da onkoloji yapabilirsin.
Biliyor musunuz ben bu yıla kadar aslında üstün yetenekli falan olmadığımı, beni sırf sosyal deney için BİLSEM'e aldıklarına inanıyordum. Gerçekten zeki olanların arasına ortalama zekalı birini koyup çok zeki gibi davranırsan nolur?
Ebeveynlerimin ikisi de rehber öğretmen ve evde abur cubur alınınca ben yemeyeyim diye odalarındaki dolaba kaldırılırdı, odanın da kapısı kitlenirdi. Şimdi panik atağımdan sonra annem bana çok iyi davranmaya çok destek olmaya başladı hakkını yemeyeyim ama geçmiyor ki hepsi. Sonuçta yıllarca kafana kodlamışlar bir şeyleri. Babam başlangıçta doktor teşhisine rağmen benim depresyonuma da anksiyete bozukluğuma da panik bozukluğuma da inanmamıştı. Benim abarttığımı düşünüyordu. O beni yoğun bakımda görünce bir şeyler kafasına dank etti. Hâlâ toksik davranışları var tabi. Zaten o da kendi içinde psikolojik sorunları olan biri.
Şu an mutsuz olsam da evde çok gülüyorum, iyi görünüyorum. Onlar her şeyin düzeldiğini düşünüyorlar. Bu yüzden göndermezler beni. Arkadaşlarımla çarşıya çıkmaya zor izin alıyorum kaldı ki kendi başıma tatil. İmkanı yok.

Bir ara genel cerrah olmayı düşünüyordum ama psikoloji benim için bir tutku. Bu konuda yetenekli ve bilgiliyim de. Bunu psikiyatristim ve psikoloji alanında tanıdığım birçok kişi de söylüyor. Hatta projem var, psikoloji projem. TÜBİTAK sergiye davet etmişti :) bu benim tutkum. Ama belli mi olur kim bilir fikrim kaç kere değişir. O günleri göreyim yeter ki 😊
 
Bebeğim shirleyim malesef ailelerimizi secemiyoruz.
Ama bulunduğun hayata yönünü den verebilirsin .
Bana baksana sen senin o bünyenin hiç dinlenmeye bocalamaya basaramamaya hakkı yok mu ? Bunca yıldır bunu haketmemiş mi?
Baban ve annem sağlıklı psikolojide değiller bunu sen de biliyorsun .
Şuan bunca yıldır sana kodlanani yapıyorsun kazanamadın diye kendini mahvediyorsun . Her zaman siralamaya girmek kazanmak zorunda değilsin . Tabi ki tekrar çalışıp deniyor olacaksın ama şunu unutma geçici bir süreç hersey gibi, kalıcı değil.
Annem payvonda çalışıyordu babam uyuşturucu kullanıyordu kendimden pay biciyorum bak ne oldu kendime hayat kurdum görüşmüyoruz.
Sen de mutlaka universitene gidip baskısız hayata kavusacaksin disiplinden çıkıp istediğin gibi yaşadığın günler olacak sabret ve focus . Seni seviyoruz ❤️ lustralli geceler
 
Bu yıl üni sınavı çok zordu. Matematik sorularını matematik öğretmenleri bile çözememiş. Çevremde çok kişi girdi ve çoğu barajı dahi geçemedi. Üzülmeyin başarırsınız ben inanıyorum size. Rabbim gönlünüze göre versin inşallah 🤲🏻 💜
Teşekkür ederim. Evet zordu ama benim zor mu kolay mı fikrim yoktu çünkü çalışamadığım için özellikle AYT'de birçok soruda kalem oynatamadım bile. Teşekkür ederim, umarım bu yıl kazanırım ❤️
 
Eğer içinde bulunduğun düzeni değiştirmek istiyorsan kendini toparlayıp çalışmalısın. Herkesten önce kendin için bunu yapmalısın. Umarım dilediğin yere gelirsin. Yolun açık olsun.
 
Çok geçmiş olsun üzüldüm okurken. pandemide çok kişinin ruhsal sıkıntıları başladı veya nüksetti emin ol yalnız değilsin.

Derslerini kütüphanede çalışmanı tavsiye ederim. Hem daha iyi konsantre olursun hem senin gibi başka mezuna kalan kişileri ve yaşıtlarını görünce kendini normal hissedersin. 24 saat açık kütüphaneler var sabahtan akşama kadar orda geçir bence. Zaten ev ortamın da sağlıklı değilmiş.

ne derslerin, ne ailenin istekleri senden ve canından daha kıymetli değil. Hiçbirisi sağlığını kaybetmene değmez ❤️
Teşekkür ederim ❤️ maalesef ailem her gün kütüphaneye gitmeme izin vermezler. Ev ortamı artık çok daha sağlıklı ama ben kendimi çok umutsuz hissediyorum. Teşekkür ederim. Okuduğunuz için, yazdığınız için, beni anladığınız için 🙏🏻❤️
 
Aklı başında olduğun yazı yazmandan bile belli küçük kardeşim 🌸

Senin temelin sağlam. 1 sene kaybetmişsin nolucak? Hiçbi şey olmaz. Hiç bırakma. Seneye sen de istediğin okulda olacaksın inşallah. Yolun açık olsun.
Umarım kazanırım. Elimden geleni yapmaya çalışacağım. Teşekkür ederim, mesajınız beni çok duygulandırdı 🙏🏻❤️
 
X