Çıldırdık.Evet sonunda topluca çıldırdık.Cinnet halindeyiz.Eskiden tv karşısında haberleri izlerken kahve yudumlayıp bir yandan yüzümüzde mütebessim ifadelerimizle aile bireyleri ile sohbet ederdik.Şimdi kaç kişi bunu başarabiliyor bilemiyorum.Gerçi başarıyorum diyen çıkarsa da onun toplum bilincinden şüphe ederim.
Hanginiz haberleri izlerken ya da bir gazete okurken sarsılmıyor? Hayal kırıklığına uğramıyor?İnsan canı almayı üzerimize hak görmeye başladık,Vicdanları alınmış doldurulmuş canlılara döndük.
Son zamanlarda sık sık çocukluğum aklıma geliyor. Arkadaşlıklarımız,günaydınlar,hayırlı dilekler, mahalle sahiplenmeleri,komşularla sabah kahveleri,kahve falları,hıdrellez piknikleri,arife günü telaşları,sabırsızca giymek için beklediğim bayramlıklar ve daha bir yığın naftalin kokan anı ..özlemle anıyorum.
Anımsadığım zaman aldığım manevi haz bile son günlerde yaşanan,görülen necasetlerin üzerimde yarattığı travmayı hafifletmiyor.
Kalabalıklar içinde yalnızlığımıza sürüklenirken, birbirimizden adım adım hızlanarak uzaklaşırken sahip olduğumuz değerleri kaybediyoruz.Modern dünyaya verilen bir çeşit bedel gibi.Kaç kişi oturduğu binada yaşayan aileleri tanıyor?Kaçımız komşusuna tebessüm etme şan ya da günaydın deme şansına sahip?
Günlerdir çocuk cinayetleri ekranda.Gerçi bu söylemler birçoğunun ağzında pelesenk oldu ama değişen bir şey de yok ortada.
İçim parçalanıyor.Öyle bir parçalanma ki yürek taşıyan her insan gibi etimden et koparılıyor. Aklıma ‘’neler oluyor bize’’ şarkısı geliyor.Evet neler oluyor bize.Biz ne idik ne olduk.Bu biz miyiz.Yetiştirdiklerimiz,yitirdiklerimiz bizim çocuklarımız mı.?Döktüklerimiz nedamet göz yaşları mı? Neden bu derece fütursuz oluverdik?
Bu değişim bu hırçınlık aniden mi oldu? Yani bir gece iyi geceler deyip uykuya daldık sabah uyandığımızda bu hale mi gelmiştik?
Konuşmayı unuttuk,sohbet etmeyi unuttuk.İnsan, insanın zehrini alır diye ne güzel demiş atalarımız..Biz konuşmayı unuttuğumuz için birbirimizin zehrini alamaz olduk.Oysa ki dertleşmek,içindeki zehri dost meydanına boşaltmak ve orada bırakmak, yarenlik etmek rahatlatacaktı cinayet işleyen,uyuşturucuya kurban giden,evinden kaçan bizi.Ama yapmadık vazgeçtik,korktuk insan ruhlarımızın yüreğine değmekten.
Kalabalıklar içinde yalnız ruhlar olarak salındık,kapımızı bacamızı sıkı sıkı kapattık ki kimse bizi rahatsız etmesin.Kimimiz bilgisayarının karşısına oturdu; sohbeti ,sıcaklığı,dostluğu sanal yaşamak istedi,karşısına sevgiyi ararken ,hayal kırıklığı yalan dolan çıktı.Kimimiz televizyon karşısında kendine profiller seçip idoller oluşturdu. Kimimiz olup biten karşısında başını toprağa gömmeyi yeğledi.
Rant peşinde koşarken geleceğimizi o kadar kolay harcadık ki vıcık vıcık cinsellik kılıfıyla örülmüş sapıklıkla iç içe yaşar oldu çocuklarımız..
Konuşmayı öğrenemeyen ,gelecek planlamayan ,elli ya da yetmiş kelime kullanarak meramını anlatan genç, tıkandığı yerde gözünü kırpmadan cinayet işler oldu.. Kişiliğini oturtmaya ,benliğini kabul ettirmeye çalışan gençlere öyle idoller oluşturduk ki adam öldürmeyi bir hak,kanıksanır bir davranış haline getirdik.Televizyonlardaki tabancalı intikam karelerinden feveran eden kanlar salonlarımıza doldu. Amiyane tabiri ile her biri racon keser oldu.Artık çocuklarımızın hayalleri mekanik..çünkü her öğün düzenli şiddet vererek hayal kurmayı unutturduk onlara.
Bizi bir arada tutan önemli değerlerimizi unuttuk,büyüğe saygı küçüğe sevgi öğretilmişti bize..ne yazık ki bunları çocuklarımıza veremedik.Maddi olanakları önüne yığmakla ya da azarlayıp dövmekle aile olunamayacağını bilemedik.
Şimdi her akşam bu tablo önümüze acımasızca çıkıyor ve kendini gösteriyor.Karşımızda gördüklerimiz bizim eserimiz.Birey olarak,toplum olarak,bütün olarak ,ortaya çıkan bu necasette her birimizin payı var.
Peki sizce çözüm ne?
Esin Sağlamcı - 30 Temmuz 2006, Pazar hurriyet.com
Hanginiz haberleri izlerken ya da bir gazete okurken sarsılmıyor? Hayal kırıklığına uğramıyor?İnsan canı almayı üzerimize hak görmeye başladık,Vicdanları alınmış doldurulmuş canlılara döndük.
Son zamanlarda sık sık çocukluğum aklıma geliyor. Arkadaşlıklarımız,günaydınlar,hayırlı dilekler, mahalle sahiplenmeleri,komşularla sabah kahveleri,kahve falları,hıdrellez piknikleri,arife günü telaşları,sabırsızca giymek için beklediğim bayramlıklar ve daha bir yığın naftalin kokan anı ..özlemle anıyorum.
Anımsadığım zaman aldığım manevi haz bile son günlerde yaşanan,görülen necasetlerin üzerimde yarattığı travmayı hafifletmiyor.
Kalabalıklar içinde yalnızlığımıza sürüklenirken, birbirimizden adım adım hızlanarak uzaklaşırken sahip olduğumuz değerleri kaybediyoruz.Modern dünyaya verilen bir çeşit bedel gibi.Kaç kişi oturduğu binada yaşayan aileleri tanıyor?Kaçımız komşusuna tebessüm etme şan ya da günaydın deme şansına sahip?
Günlerdir çocuk cinayetleri ekranda.Gerçi bu söylemler birçoğunun ağzında pelesenk oldu ama değişen bir şey de yok ortada.
İçim parçalanıyor.Öyle bir parçalanma ki yürek taşıyan her insan gibi etimden et koparılıyor. Aklıma ‘’neler oluyor bize’’ şarkısı geliyor.Evet neler oluyor bize.Biz ne idik ne olduk.Bu biz miyiz.Yetiştirdiklerimiz,yitirdiklerimiz bizim çocuklarımız mı.?Döktüklerimiz nedamet göz yaşları mı? Neden bu derece fütursuz oluverdik?
Bu değişim bu hırçınlık aniden mi oldu? Yani bir gece iyi geceler deyip uykuya daldık sabah uyandığımızda bu hale mi gelmiştik?
Konuşmayı unuttuk,sohbet etmeyi unuttuk.İnsan, insanın zehrini alır diye ne güzel demiş atalarımız..Biz konuşmayı unuttuğumuz için birbirimizin zehrini alamaz olduk.Oysa ki dertleşmek,içindeki zehri dost meydanına boşaltmak ve orada bırakmak, yarenlik etmek rahatlatacaktı cinayet işleyen,uyuşturucuya kurban giden,evinden kaçan bizi.Ama yapmadık vazgeçtik,korktuk insan ruhlarımızın yüreğine değmekten.
Kalabalıklar içinde yalnız ruhlar olarak salındık,kapımızı bacamızı sıkı sıkı kapattık ki kimse bizi rahatsız etmesin.Kimimiz bilgisayarının karşısına oturdu; sohbeti ,sıcaklığı,dostluğu sanal yaşamak istedi,karşısına sevgiyi ararken ,hayal kırıklığı yalan dolan çıktı.Kimimiz televizyon karşısında kendine profiller seçip idoller oluşturdu. Kimimiz olup biten karşısında başını toprağa gömmeyi yeğledi.
Rant peşinde koşarken geleceğimizi o kadar kolay harcadık ki vıcık vıcık cinsellik kılıfıyla örülmüş sapıklıkla iç içe yaşar oldu çocuklarımız..
Konuşmayı öğrenemeyen ,gelecek planlamayan ,elli ya da yetmiş kelime kullanarak meramını anlatan genç, tıkandığı yerde gözünü kırpmadan cinayet işler oldu.. Kişiliğini oturtmaya ,benliğini kabul ettirmeye çalışan gençlere öyle idoller oluşturduk ki adam öldürmeyi bir hak,kanıksanır bir davranış haline getirdik.Televizyonlardaki tabancalı intikam karelerinden feveran eden kanlar salonlarımıza doldu. Amiyane tabiri ile her biri racon keser oldu.Artık çocuklarımızın hayalleri mekanik..çünkü her öğün düzenli şiddet vererek hayal kurmayı unutturduk onlara.
Bizi bir arada tutan önemli değerlerimizi unuttuk,büyüğe saygı küçüğe sevgi öğretilmişti bize..ne yazık ki bunları çocuklarımıza veremedik.Maddi olanakları önüne yığmakla ya da azarlayıp dövmekle aile olunamayacağını bilemedik.
Şimdi her akşam bu tablo önümüze acımasızca çıkıyor ve kendini gösteriyor.Karşımızda gördüklerimiz bizim eserimiz.Birey olarak,toplum olarak,bütün olarak ,ortaya çıkan bu necasette her birimizin payı var.
Peki sizce çözüm ne?
Esin Sağlamcı - 30 Temmuz 2006, Pazar hurriyet.com