- 28 Haziran 2016
- 345
- 278
- 103
- 30
- Konu Sahibi sudanduvar
- #1
Herkese merhabalar.Uzun zamandır buradaki konuları dışarıdan takip ediyorum.Artık benimde kimseyle paylaşamayacağım bir sorunum olduğunu farkedince sonunda üye oldum.
Ben evden çalışma bahanesiyle çok küçük yaşta ayrıldım.Daha 17 yaşında stajım için evden çıktım ve lise biter bitmez meslek hayatına atıldım.Bu arada uzakyol vardiya zabitiyim gemide çalışıyorum normalde.Şuanda 25 yaşındayım.Üniversiteyi açıktan bitirdim.Pandemi dolayısıyla evdeyim ve yalnızım.
Ailem İzmirde yaşıyor onları ara sıra görmeye gidiyorum ama onlardan ayrı yaşamayı ben istedim çünkü bir yerden sonra yalnızlığa alışınca aynı evde yapamıyorum.Şuan Muğlanın bir ilcesinde hiç tanımadığım bir yerde kışlık kiraladığım evde yaşıyorum.Ara sıra arkadaşlarım gelip gidiyorlar 1 hafta falan kalıyorlar ama farkettim ki ben onlarla da sıkılıyorum.İcimden zaman gecsede artık balkonumda huzurla oturup kahvemi içsem diyorum.
Kimsenin muhabetti sarmıyor uzun süre kimseyi dinleyemiyorum hele ki sürekli dert anlatan insanlara hiç tahammülüm yok.Ben küçük yaşlarda bir çok şeyle tek başıma mücadele edip kimseye anlatamadığım zorluklar yaşadım, üstesindende geldim ama çaba göstermeyip sürekli şikayet eden insana 1 dakika bile ayırmak istemiyorum.Zamanında yardım edip pişmanlık yasadığım insanların etkisi büyük tabii ama yeni insanlarda tanıyasım yok.Onları sorumluluk gibi görüyorum.Sanki birine selam versem başıma dert olacak gibi.
Erkek ilişkileri derseniz o kısım daha korkunç.Malum denizcilik sektöründe gördüğüm erkeklerden sonra fazlasıyla soğudum.Sosyal medyada selam yazanı engelleyecek durumdayım.Kaçıyorum hep.Evet geçmişte kötü tecrübelerim buna sebep olabilir ama herkes mi böyle?2 yıldır yalnızım ve bazen bununla çok mutluyum bazen biri olsa fena olmazdı diyorum.Tam yeltenecekken kim uğraşacak şimdi onunla diyorum.Biliyorum yaşım daha genç ama evlilik de bana bir o kadar uzak.Kendi düzenimi kurmuş biri olarak bunu biriyle bozmak bana çılgınca geliyor.
Evimde sessiz, yalnız çok mutluyum hanımlar ama bu beni korkutuyor.İnsan kendi kendine konuşurken bile daha çok zevk alır mı arkadaşlarıyla konuşmak varken.Ben alıyorum.Yani kötü insanlarda değiller.Sanırım kronik yalnızlığım var
Off başınızı şişirdim biliyorum ama belki benim gibi olanlar vardır lütfen paylaşın, paylaşın ki hastalıklı olmadığıma inanayım
Ben evden çalışma bahanesiyle çok küçük yaşta ayrıldım.Daha 17 yaşında stajım için evden çıktım ve lise biter bitmez meslek hayatına atıldım.Bu arada uzakyol vardiya zabitiyim gemide çalışıyorum normalde.Şuanda 25 yaşındayım.Üniversiteyi açıktan bitirdim.Pandemi dolayısıyla evdeyim ve yalnızım.
Ailem İzmirde yaşıyor onları ara sıra görmeye gidiyorum ama onlardan ayrı yaşamayı ben istedim çünkü bir yerden sonra yalnızlığa alışınca aynı evde yapamıyorum.Şuan Muğlanın bir ilcesinde hiç tanımadığım bir yerde kışlık kiraladığım evde yaşıyorum.Ara sıra arkadaşlarım gelip gidiyorlar 1 hafta falan kalıyorlar ama farkettim ki ben onlarla da sıkılıyorum.İcimden zaman gecsede artık balkonumda huzurla oturup kahvemi içsem diyorum.
Kimsenin muhabetti sarmıyor uzun süre kimseyi dinleyemiyorum hele ki sürekli dert anlatan insanlara hiç tahammülüm yok.Ben küçük yaşlarda bir çok şeyle tek başıma mücadele edip kimseye anlatamadığım zorluklar yaşadım, üstesindende geldim ama çaba göstermeyip sürekli şikayet eden insana 1 dakika bile ayırmak istemiyorum.Zamanında yardım edip pişmanlık yasadığım insanların etkisi büyük tabii ama yeni insanlarda tanıyasım yok.Onları sorumluluk gibi görüyorum.Sanki birine selam versem başıma dert olacak gibi.
Erkek ilişkileri derseniz o kısım daha korkunç.Malum denizcilik sektöründe gördüğüm erkeklerden sonra fazlasıyla soğudum.Sosyal medyada selam yazanı engelleyecek durumdayım.Kaçıyorum hep.Evet geçmişte kötü tecrübelerim buna sebep olabilir ama herkes mi böyle?2 yıldır yalnızım ve bazen bununla çok mutluyum bazen biri olsa fena olmazdı diyorum.Tam yeltenecekken kim uğraşacak şimdi onunla diyorum.Biliyorum yaşım daha genç ama evlilik de bana bir o kadar uzak.Kendi düzenimi kurmuş biri olarak bunu biriyle bozmak bana çılgınca geliyor.
Evimde sessiz, yalnız çok mutluyum hanımlar ama bu beni korkutuyor.İnsan kendi kendine konuşurken bile daha çok zevk alır mı arkadaşlarıyla konuşmak varken.Ben alıyorum.Yani kötü insanlarda değiller.Sanırım kronik yalnızlığım var
Off başınızı şişirdim biliyorum ama belki benim gibi olanlar vardır lütfen paylaşın, paylaşın ki hastalıklı olmadığıma inanayım
mak istiyorum ertesi gün kimseyi görmek istemiyorum arkadaşlarım hep kızar bana ne var o evde çık diye seviyorum yanlızlığı zorla çıkarırlar yalvar yakar. Yanlız değilsiniz yani Muğla'nın neresindesiniz oradada yanlizlik koymazki insana deniz sahil bodrumda yaşadım 7 yıl en güzel yanlizligimin geçtiği yerdir kışları okadar güzel olurki sahile inmek dalgaları seyretmek gece uğultu sesini dinlemek ayrı güzeldir 
