Geçen hafta iş yerimize bir kız geldi kucağında altı aylık bebeğiyle.Hiç aşısı yapılmamış,dvit3 ve demir damlası kullanmamış.Bebeklerle ben ilgilendiğim için benim yanıma göndermiş kayıttaki arkadaşımız.Aşılarının neden yapılmadığını sorduğumda hayat hikayesini anlattı ve ben ağlamamak için kendimi zor tuttum.Lise son sınıfta okurken birisini sevmiş ve onunla Erzurum'a kaçmış.Resmi nikah yapmamışlar,bebeği olmuş,ona da nüfus cüzdanı çıkartılmamış.Bir ev tutmuşlar kısıtlı imkanlarla,o eve de hırsız girmiş,herşeylerini çalmış.Ne yapacağız diye düşünürken buradaki öğretmeni aramış,gel okuluna dön demiş.Onlar da gelmiş.Öyle zor durumdalar ki anlatamam.Bebek hasta,eşi hasta,kendisi tekrar hamile olabilir.Testler negatif çıktı ama ultrasona girmesi lazım.Onu karşılayacak maddi imkanları yok.Elimden geldiğince yardımcı oluyorum ama iş yerinde herkesin onu sorgulaması,eleştirmesi sinirime dokunuyor.Onun hakkında yalan yanlış fikir üretmeleri moralimi bozuyor.Hepimiz bayanız,birbirimize yardımcı olmalıyız.O zaten hatasının farkında,böyle yapılırsa iyice depresyona girecek.Onu gördüğümden beri aklımda.Belki bu benim derdim değil ama beni çok düşündürdüğü için sizlerle paylaşmak istedim.Çünkü beni anlayacağınızı biliyorum.