Bir iç döküş...

Bu bir birikmişligin patlamasi. Daha dogrusu patlama sonraki ruh halim. Kendimi sizler gibi tecrubeli,farkli bakiş açisina sahip insanlara anlatmak istedim. Eski konularimdan bilen bilir uzun sureli bir iliskim vardi,alkolik bir babam,tuhaf arkadaslarim, işşizlik. Erkek arkadasimla bir yil once yollari ayirdik çok uzun hikaye ama bana ben seni hep cepte gordum, senin beni terk edebilecegini kestiremedim, sana olan sevgimi gostermedim hadi bana bir sans ver demisti en son vermedim. Aslinda o kadar çok seyi yasatmasinin sebebi babamin alkolik olusunu bilmesi ve benim ona o noktada(hayat tarzi yasam stili vs ) çok saygi duyup begenmemdi. Her sey ne kadar da birbirine bagli. Bu sozler çok agrima gitti nice çok olay da oldu aslinda ama ben onu her durumunda desteklerken,onun iyiligini ustume vazife olmazken düşünürken onun beni boyle görmesi... Benleyken mesela is güç aramayan adam ben yokken bambaska biri. Gram sevgim yok benden uzak olsun baska bi dilegim de yok ama yediremiyorum bunu hazmedemiyorum. Onlarca gözyaşlarımı onlarca umut edişimi hatirliyorum. Hazmedemiyorum. Tek umudum hep guzel bir yuvam olacak dusuncesiydi, karsimdakinin ne parasi ne pulu gözümde bile degildi. Kimsenin ailesinden bir gram beklentim yoktu. Biz iki insan calisir herseyi yapariz diyordum hep kendi icimden. Ama yillarca boşa çabalamışım. Nerdeyse bir yil gecti ayriligin ustunden öncelerde aglama krizleri oluyordu ama gecti. Simdi ara ara vuruyor. Bu dönemde ailemden uzaktaydim bir de o sorunlu ortam atmosferinde degildim. Ilk günler uykuya dalamiyordum. Babam eve nasil geldi, sorun var mi annem nasil iyi mi vs vs diye. Sonralari kendi hayatima adapte oldum. Uzun uzun deliler gibi düşündüm. Sanirim 26 yaşinda aydinlandim. Kimse için ne arkadaş ne sevgili ne aile kendimi yoramıyorum. Is durumum 2 ay sonra oturacak o sorunu halletdim simdilik. Şu siralar yalnizligimi hissediyorum. Ama bu haldeyken hala , kimseye güvenmezken , herkezin ilk sorusu o kadar yil ciktin yattiniz mi gibi basitken ben nasil birini bulup anlasacagim bilmiyorum. Ailevi sorunlarım çok belimi büküyor güvenimi kiriyor sanki herkezin durumu dort dortluk. Mahcup oluyorum hep kendim olamiyorum. Bu kadar yilin ardindan harap olan duygularimi onaramiyorum. Kendime bir kurtarici elbette aramiyorum. Yada biri sevsin benim bir takim duygularimi oksasin da istemiyorum ama zorlaniyorum çok soyutlandim insanlardan. Bilmiyorum benim gibi bir durumda olup güclu kalabilen ,benligini bozmadan düzgün insanla karsilasip iliski yürüten var mi ? Gercekten merak ediyorum. Biraz iç dökmeye ihtiyacim vardi. Zaman ayirip yorum yapan herkeze tesekkur ederim.

Alkolü bulan var ya cehennemlerden hiç çıkamasın inşallah.
Bence sen güzel bir evlilik yapacaksın.
Aileden yana gülmedin ya evlilikten yana güleceksin.

Teşekkür ederim. Insallah. Bence de yatacak yeri yok...

Canım geçecek merak etme . İyi ki bitmiş yoksa ben bu insanla nasıl denk gelecekmişim dediğin günler gelecek.

Keşke geleceği görebilsek hatalarımız olmazdı o zaman inşallah mutlu olursun oluruz

Herkesin ailesinde öyle ya da böyle sorunlar var.bu sizi mahcup edecek bi şey değil.çünkü sizin tercihiniz değil.dolayısıyla evlenmenize ilişki yaşamanıza engel değil.nasıl aileler var karşı taraf anlayışlı olduktan sonra.. yani seçtiğinizinsana bağlı. Sizi toplayıp destek olacak bi insan olmalı.böyle insanlar var. Kimseye güvenmemek doğru değil o kişi yüzünden.
İnsan güçlü bi varlık. Bu kadar yılın ardından tabiki kendinizi toplayıp mutlu olabilirsiniz. Ben 8 yıllık ilişki içinde nişanlılık ( durduk yere nişanı attı) yaşadım. Ve bir sürü acı...üstelik çok seviyordum telefonlarını açmazken bile.. bütün bunların üstüne durup düşündüm beni ne hale getirdiğini. Uzaklaşıp ki siz şuan o durumdasınız kafamı topladım.benim için daha uygun olan biriyle evlendim. Şimdi de çocuğum oldu