- 22 Eylül 2016
- 4
- 4
- 29
-
- Konu Sahibi tugbatugcee
- #1
Merhaba bu başlığı bir görümce olarak birde buradan bakın diye açıyorum. Yorumlarınızıda bekliyorum..
Fazla uzatmayayım. Benim 2 abim bir erkek kardeşim var. Görümce ve hala olmaya mahkumum anlayacağınız başka şansım yok
Neyse olaya geri döneyim. Abim ve yengem ikilisi bir araya geldiği günden bugüne alıcı gibi belayı sorunu üstlerine çektiler. Senelerce hep bir şeylerle uğraştık kendi sorunları oldu ailelerin sorunları oldu. İkisini o kadar seviyordum ki elimden ne geldiyse yaptım hep üçümüz gezerdik. Yengeme bir kez yenge demedim hep abla dedim o da bana kardeşim derdi. Kendi kız kardeşiyle paylaşmadığı kadar şey paylaştı benimle. Onlar için annemden babamdan dayak mı yemedim evden mi kovulmadım sırf onların iyiliği için iftiralara mı maruz kalmadım anlatamayacağım kadar çok ve ciddi şeyler yaşadık. Artık öyle bir hal aldı ki ben herhangi bir şeyde yengemin yanında olmaya başladım. Çok istedim bir ablam olsun o yıllar sonra olan bir ablaydı benim için. Yalakalıktan falan değil ha gerçekten benim ki gönül bağıydı...
Öyle Böyle derken bu zamanları atlattık artık kızı istemeye gittik bizim aile pek razı değildi aslında ama oğlumuz istiyorsa bu iş olacak dediler. (İstememe sebepleri egosu abimi özellikle insan içinde yermeye başlaması) Ben hiç görmüyordum bu durumu bana göre dünyanın en iyisi benim yengem olduğu için :) Akabinde olaylar yön değiştirdi. Yengemin bir erkek kardeşi vardı. Biz yengem için onlara gidip gelmeye başladıkça bu çocukla konuşmaya başladık. Kesinlikle gönül ilişkisi için değil belki bir faydam olur diye konustum. Hatta en basta sorun olmasın dıye uzakta durdum. Sonrasında hikayesi hosuma gıttı. Daha sonrasında bizim aramızda bır sey olur gıbı oldu uzak durdum vs. derken elimde olmadı. Ve çocukla gorusmeye basladık. Yaklasık bir sene görüştük sevgiliydik yani. Bu süre içinde gene olaylar durulmadı aıleler küs kaldı bı sure ufak tefek seyler yakamızı bırakmadı.
Bu arada bu bir sene içinde hayatta ilk kez aileme yalan söylemeyi göze aldığım ve ben bu insan için ciddi düşünüyorum bu insan her şeyi hakeder dediğim insan çıldırmaya başladı. Evet gercekten cıldırdı. Kısıtlamalar hakaretler asırı sahıplenme duygusu derken kafamı dısarı cıkaramaz hale geldım unıversıte okuyordum psıkolojım bozuldu. Gireceğim sınavlarım vardı mezun olmam gerekıyordu. Ama bu çocuk anlam veremedıgım halde cıldırdı benı de cıldırtmaya basladı. Ailelerin arası limonı, yengemle her şey çok güzel, aman dedim ben ne halt ettim kimseye bir şey diyemiyorum desem her şey iyice karısıcak. Çocuk artık okulun onune gelıp orda kavga cıkarmaya basladı onu istemediğimi söyleyince.
Baş edemiyordum ben ondan uzak durdukca tehdıtler mi etmiyor arkadaslarımı rahatsız edıyor derken kapana kısıldığımı anladım ve mecbur bır cıkıs yolu aramaya başladım.
Mezun olacağım yerde 4 dersten yaz okuluna kalınca ıyıce canım sıkıldı. Bu çocukta aynı hızda kafayı kırmaya devam edıyordu bır kez baska bır semtte bır kez kapımın onunde karsıma cıktı ve buda olmadı demeyeyım dıye herhalde bır guzel dayak yedim bakın bunlar bu yaz oluyor. Bir Allahın kulu ayırmadı bır sey demedı goren kactı agzım burnum kan ıcınde yerlerde kaldım, rezıl oldum.. Sanırsınız ki adam ölümüne sebep oldum ya da coook daha buyuk bır sey sadece artık senı sevemıyorum senı ıstemıyorum dedım. Artık yapıcak bır sey yok ne olursa olsun dedım aıleme ılk gıdecegım yerde gene yengeme gıttım. Durumdan bahsettım mesajla ama abla bana yardım et ben ne yapacagım o senın kardesın sen bılırsın bana bı cıkar yol goster...
Ben ondan bır yardım beklerken ertesı gun ıkı abımede bir konusma yapılmıs ben kardesını ayartmısım :) Namussuzluk yapmısım :) Yengeme iftiralar atmısım :) Aile sırları ne varsa ben her seyı anlatmısım :)) Ben bunları duyunca şok oldum ne bır senedır yasadıgım zulum ne de baska bır sey. Bunları duyunca ben sok oldum agzımı acamadım. Her yerden ıtınayla engellendım. Adi pislik ilan edildim. Meğer arkadan donen her şeyın suclusu benmişim o gün öğrendim..
Bu arada maruz kaldıgım seylerden de ona bahsettım. Daha da bitmedi meğer bizim çocuk psıkolojık rahatsızmıs. Ama böyle şey yaptıklarını hatırlamıyor. İki başka karaktere burunuyor. Tedavı gormus goruyormusta. Ama anlasılamıyomus bazen. Bu rahatsızlığın literatürde ki adından bile tiksindim, çünkü hayatımla oynadılar. Ablasıda bunu bıldıgı ıcın bır seylerı ustume yıkıp kardesını korumaya calıstı bır anda ıste. Abim bu sürede benımle bır daha gorusmek ıstemedıgını soyledı. O da sıddete maruz kaldıgımı bılıyordu oysa ki...
Sözün özü benim bir büyüğüm olan abim olaya el koydu çocukla münakaşaya girip ağzını payını verdı, aile buyuklerı ogrenmeden olay kapandı. Büyük abimle bu olaydan sonra sadece 5 kez mecburen konusabıldım. Yaz okulu derslerını verdım gecte olsa mezun oldum guzel bır ısım var artık.. Yengem benımle bır kez bıle konusmadı. Şimdi bir kızı oldu çok tatlı sadece yarım saat yanında kalabıldım. Annem odadan cıktıgı gıbı hastaneden kovuldum...
Hikayemi buraya kadar okuyan herkes için ufacık bır tavsıye yasadıgınız seylerın ustunuzde ki sıfatlarla alakası yok. Görümceymiş gelinmiş.. Kalbınızle alakası var vıcdanınızla alakası var.. Bu hayatta sizden değerli hiç bir şeyiniz yok bir abiniz bile yok aslında :) Kendinizden başka her şeye daha az fedakarlık yapın daha az önem verın cunku ıcınızın acısıyla aksam basınızı yastıga sız koyuyosunuz...