5 ayı geri bıraktım oğlumla altıncı ayımıza giriyoruz.meğer ne garip ne hüzün dolu ne değişik bir duyguymuş annelik.bebek bezi reklamlarına bile ağlatabilirken beni hiç düşünmezdim anneliğin anne olmanın altındaki gerçekliği.tam tv ye dalmışken bir tekmesiyle bir darbesiyle beni zıplatabilen bir şeyin hiç düşünmezdim o tekmelerle beni ağlatabileceğini.yarım saat bir saat ses gelmezse hadi annecim korkutma beni bir tekme at bir şey yap hareket et diye karnımı sevebileceğimi,bir sabah yataktan onun kıpırtılarıyla uyandığımda bütün gün leyla gib gezebileceğimi hiç düşünmezdim.ve bunu anlatırken ve şu an bunları yazarken hüngür hüngür ağlayabileceğimi hiçmi hiç düşünmezdim.bu içimdeki kıpırtılar geldikçe bu kıpırtılar sevinçten yine beni ağlattıkça allahım herkese bu duyguyu tattır diye el açıp yalvaracağımı da hiç düşünmezdim.meğerse annelik şevkatmiş annelik merhametmiş ve annelik hiç düşünmediğin şeyleri dşünmeye başlamakmış.ve şimdi anlıyorumki annelik sahiplenmekmiş mutlulukmuş huzurmuş.kanıyla canıyla bana ait bir can kıpırdıyor içimde.dilerim allahtan sağ salim kucağıma alayım mutluluğumu huzurumu.allahım isteyen dileyen herkese nasip etsin.
