Bilinçaltımdan silmem gerek.

Russalata .!.:

Merhaba.
Değersiz bir cocukluk dönemi duygusal anlamda ilgisiz bir anne ile büyüdüm. Baba desen çalışıyor o da pek ilgili bir ebeveyn değildi. İlgisizden kast ettiğim bir çocugun bakımı değil Allahı var güzel büyüttüler bakımsız pasaklı bir cocuk değildim hiçbir zaman. Ama bir çocugu büyütürken onu içsel olarakta beslemek gerekmez mi? Kuzenlerim daha çok sevildi daha değerliydiler. (Benden yaşça büyükler) ben bunu çocuk aklımla bile hissediyordum idrak ediyordum. Adeta Sen değersizsin diyordum kendime onlar kadar yeterli değilsin. Halbuki onlar başarılı insanlar değiller ama işte ailede başlıyor herşey aılelerinin göz bebekleri oldukları için bu pekte önemli değildi. Ya ben çocukken bile cok üzülüyordum ben neden sevilmiyorum kardeşim neden sevilmiyor diye. Şimdi anlıyorum ki bir insan annesi babası tarafından övülmezse, korunmazsa özgüven aşılanmazsa o cocuk dışarda kazanamıyor o özgüveni kimse vermiyor ona. Hep eksik kalıyor, yarım kalıyor. Yetim gibi.Öksüz gibi... Yengelerimin dayımlarımın cocukları hep daha değerli oldu.Kendi anne babaları vermeleri gereken o aileden gelen özgüveni,değeri, özsaygıyı verdiler cunku. Bunun sonucunda da cok ozguvenli insanlar oldular. Ya da kendilerini karşı tarafa pazarlamayı çok iyi biliyorlar mı desem. Bilirsiniz öyle insanlar vardır. Aslında bir halt değilken kendilerini öyle bir pazarlarlar ki mest olursunuz. Ben? Ben sünepe gibiyim. Bu konuda ailemi cok sucluyorum. Çocukken verilmeyen özgüven nasıl tamir edilir bu değersizlik hissini bilinçaltımdan nasıl silerim?

Genişletmek için tıkla...

naz96 .!.:

Bunu atlatmak kolay değil lakin imkansızda değil. Ben de aynı şekilde büyüdüm hatta çok daha kötüsüyle sevilmedim annem dışında kimse tarafından. Dayılarım nefret ederdi benden çünkü öz babam anneannemi öldürdüğü için kin güdüyorlardı fakat asıl sebebin bu olduğunu yine düşünmüyorum bu olay olmasa da sevmezlerdi çünkü kendi çocuklarına sevgi beslemekte zorlanan tipler. Dört dayım var hepsi birbirinden nankör ve ibretliktirler. Biri beni bebekken yetimhaneye bile vermiş istemiyorum diye annem bir hafta içinde gelip almasaymış bir daha ulaşması imkansızmış çünkü zengin bi aile hemen evlatlık edinmiş bile bildiğin dizi gibi hayatımız vardı ama ben çok sevgiye ihtiyaç duyan biri olmadım ya. Babamı tanımadan büyüdüm üvey babam var o daha beter gerçi de neyse öz babamı merak bile etmedim niye beni istemedi demedim hiç. Hala öyleyimdir ben sevgi değil saygı istiyorum herkesten bana saygı duyulsun fikirlerim ve düşüncelerime hayatıma saygı duyulsun istiyorum sevmesinler onların sevgisi orada kalsın severken öldürürler adamı. Ailemiz, akrabalarımız gerçekten insanı utandıracak cinstendir yetim büyüsem bundar iyiydi dersin. Ben içe kapanık ve aşırı duygusal büyüdüm bu yüzden fakat bi o kadar da neşeli ve güler yüzlüyümdür benim tek motivem bu. Gülmek. Kendimi yaşadığım bu drama hayatta daha da üzülüp ağlayarak depresyona sokamam. Üniversiteye kadar özgüvensiz yetiştim çok şükür şehir dışında iyi bir üniversite de okumak beni tedavi etti. Anneme gelince beni dışlayan kişilere karşı savunmadığı için bunu onunla konuştum keşke savunabilen bir annem olsaydı belki bu kadar içler acısı durumda olmazdım gibisinden konuşma yaparak kendine getirebildim bana değer veriyor bunu biliyorum ama çocuğunu koruyup gerekirse herkesi karşına almalısın ben çocuğumu ezdirmezdim asla ezeni de ezerdim. Kim olursa olsun. Şimdi laf ettirmez pek hala bi çekingenlik var tabi üzerinde fakat bu sefer ben savaş açtım hepsine geçende tartışma oldu hatta köyde malın biriyle uzun bi hikaye evlilikle ilgiliydi adama açtım ağzımı yumdum gözümü lafını yiyince en sonunda özür diledi şimdi benimle konuşurlarken iki kez düşünüyorlar O kadar hoşuma gidiyor ki bu durum o yüzden olay sende bitiyor ne doktor ne ailen ne de başkası sana çözüm olamaz sen kendini koruyacaksın acı gerçekten bahsedeyim o travmaları silemezsin tamamen ama sürekli hatırlamayı engelleyebilirsin hayatını baştan yaratacaksın başka şehirde çalışmak gibi. Ben Antalya'da okurken yaşadığım tüm sıkıntıları unutuyordum çok özledim valla o günleri

Genişletmek için tıkla...

Koton prenses .!.:

Baris musluyu ve Abdullah canitez i takip edip tramvalarindan kurtulabilirsin.anne-baba değersizlik tramvasina calisman gerekli.kimilerine göre cok saçma geliyor bu söylediklerim ama faydasını goren cok insan var.ilk zamanlar çok karışık gelebilir ama kayıtlı videoları vs izlersen kesinlikle faydasını göreceğini düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

Russalata .!.:

not aldım mutlaka inceleyeceğim vakit ayırıp öneri verdiğiniz için ayrıca teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Koton prenses .!.:

Senin hikayeden bi film çıkar malesef.Baban neden böyle bisey yaptı cok özel değilse merak ettim.
Ayrıca dayılarin cok gaddar insanlarmış.Babanin işlediği bi suçun cezasını çocuklardan çıkarmak nedir?çok üzüldüm.

Genişletmek için tıkla...

geceyagmuru .!.:

Üzgünüm seni öyle iyi anlıyorum ki.. ama çok şükür ki özgüvenim benim ve kardeşlerimin gayet yerinde hatta eksiği yok fazlası var. Bende hep şu var ben görmedim çocuğuma en iyisini vereceğim diye. Umarım sende öyle yaparsın. Ve o eksikliğin yerini sadece seni sen olduğun için seven biriyle tamamlarsın güzel insanlarla karşılaşırsın inşallah

Genişletmek için tıkla...

Russalata .!.:

Psikolağa gidecek maddi durumum yok hem gitsemde kendimi düzgünce ifade edebileceğimi sanmıyorum. Ağlarım çocuk gibi tutamam kendimi rezil ederim.

Genişletmek için tıkla...

Russalata .!.:

Merhaba.
Değersiz bir cocukluk dönemi duygusal anlamda ilgisiz bir anne ile büyüdüm. Baba desen çalışıyor o da pek ilgili bir ebeveyn değildi. İlgisizden kast ettiğim bir çocugun bakımı değil Allahı var güzel büyüttüler bakımsız pasaklı bir cocuk değildim hiçbir zaman. Ama bir çocugu büyütürken onu içsel olarakta beslemek gerekmez mi? Kuzenlerim daha çok sevildi daha değerliydiler. (Benden yaşça büyükler) ben bunu çocuk aklımla bile hissediyordum idrak ediyordum. Adeta Sen değersizsin diyordum kendime onlar kadar yeterli değilsin. Halbuki onlar başarılı insanlar değiller ama işte ailede başlıyor herşey aılelerinin göz bebekleri oldukları için bu pekte önemli değildi. Ya ben çocukken bile cok üzülüyordum ben neden sevilmiyorum kardeşim neden sevilmiyor diye. Şimdi anlıyorum ki bir insan annesi babası tarafından övülmezse, korunmazsa özgüven aşılanmazsa o cocuk dışarda kazanamıyor o özgüveni kimse vermiyor ona. Hep eksik kalıyor, yarım kalıyor. Yetim gibi.Öksüz gibi... Yengelerimin dayımlarımın cocukları hep daha değerli oldu.Kendi anne babaları vermeleri gereken o aileden gelen özgüveni,değeri, özsaygıyı verdiler cunku. Bunun sonucunda da cok ozguvenli insanlar oldular. Ya da kendilerini karşı tarafa pazarlamayı çok iyi biliyorlar mı desem. Bilirsiniz öyle insanlar vardır. Aslında bir halt değilken kendilerini öyle bir pazarlarlar ki mest olursunuz. Ben? Ben sünepe gibiyim. Bu konuda ailemi cok sucluyorum. Çocukken verilmeyen özgüven nasıl tamir edilir bu değersizlik hissini bilinçaltımdan nasıl silerim?

Genişletmek için tıkla...

Russalata .!.:

Psikolağa gidecek maddi durumum yok hem gitsemde kendimi düzgünce ifade edebileceğimi sanmıyorum. Ağlarım çocuk gibi tutamam kendimi rezil ederim.

Genişletmek için tıkla...

Russalata .!.:

Merhaba.
Değersiz bir cocukluk dönemi duygusal anlamda ilgisiz bir anne ile büyüdüm. Baba desen çalışıyor o da pek ilgili bir ebeveyn değildi. İlgisizden kast ettiğim bir çocugun bakımı değil Allahı var güzel büyüttüler bakımsız pasaklı bir cocuk değildim hiçbir zaman. Ama bir çocugu büyütürken onu içsel olarakta beslemek gerekmez mi? Kuzenlerim daha çok sevildi daha değerliydiler. (Benden yaşça büyükler) ben bunu çocuk aklımla bile hissediyordum idrak ediyordum. Adeta Sen değersizsin diyordum kendime onlar kadar yeterli değilsin. Halbuki onlar başarılı insanlar değiller ama işte ailede başlıyor herşey aılelerinin göz bebekleri oldukları için bu pekte önemli değildi. Ya ben çocukken bile cok üzülüyordum ben neden sevilmiyorum kardeşim neden sevilmiyor diye. Şimdi anlıyorum ki bir insan annesi babası tarafından övülmezse, korunmazsa özgüven aşılanmazsa o cocuk dışarda kazanamıyor o özgüveni kimse vermiyor ona. Hep eksik kalıyor, yarım kalıyor. Yetim gibi.Öksüz gibi... Yengelerimin dayımlarımın cocukları hep daha değerli oldu.Kendi anne babaları vermeleri gereken o aileden gelen özgüveni,değeri, özsaygıyı verdiler cunku. Bunun sonucunda da cok ozguvenli insanlar oldular. Ya da kendilerini karşı tarafa pazarlamayı çok iyi biliyorlar mı desem. Bilirsiniz öyle insanlar vardır. Aslında bir halt değilken kendilerini öyle bir pazarlarlar ki mest olursunuz. Ben? Ben sünepe gibiyim. Bu konuda ailemi cok sucluyorum. Çocukken verilmeyen özgüven nasıl tamir edilir bu değersizlik hissini bilinçaltımdan nasıl silerim?

Genişletmek için tıkla...

Russalata .!.:

Psikolağa gidecek maddi durumum yok hem gitsemde kendimi düzgünce ifade edebileceğimi sanmıyorum. Ağlarım çocuk gibi tutamam kendimi rezil ederim.

Genişletmek için tıkla...

Russalata .!.:

Psikolağa gidecek maddi durumum yok hem gitsemde kendimi düzgünce ifade edebileceğimi sanmıyorum. Ağlarım çocuk gibi tutamam kendimi rezil ederim.

Genişletmek için tıkla...

Mdmray .!.:

Tavsiye eden oldumu bilmiyorum ama barış musluyu takip etmeni öneririm. Kitapları da var ama durumun yoksa instagramdan yayınlarına katılabilirsin .

Genişletmek için tıkla...

Russalata .!.:

Merhaba.
Değersiz bir cocukluk dönemi duygusal anlamda ilgisiz bir anne ile büyüdüm. Baba desen çalışıyor o da pek ilgili bir ebeveyn değildi. İlgisizden kast ettiğim bir çocugun bakımı değil Allahı var güzel büyüttüler bakımsız pasaklı bir cocuk değildim hiçbir zaman. Ama bir çocugu büyütürken onu içsel olarakta beslemek gerekmez mi? Kuzenlerim daha çok sevildi daha değerliydiler. (Benden yaşça büyükler) ben bunu çocuk aklımla bile hissediyordum idrak ediyordum. Adeta Sen değersizsin diyordum kendime onlar kadar yeterli değilsin. Halbuki onlar başarılı insanlar değiller ama işte ailede başlıyor herşey aılelerinin göz bebekleri oldukları için bu pekte önemli değildi. Ya ben çocukken bile cok üzülüyordum ben neden sevilmiyorum kardeşim neden sevilmiyor diye. Şimdi anlıyorum ki bir insan annesi babası tarafından övülmezse, korunmazsa özgüven aşılanmazsa o cocuk dışarda kazanamıyor o özgüveni kimse vermiyor ona. Hep eksik kalıyor, yarım kalıyor. Yetim gibi.Öksüz gibi... Yengelerimin dayımlarımın cocukları hep daha değerli oldu.Kendi anne babaları vermeleri gereken o aileden gelen özgüveni,değeri, özsaygıyı verdiler cunku. Bunun sonucunda da cok ozguvenli insanlar oldular. Ya da kendilerini karşı tarafa pazarlamayı çok iyi biliyorlar mı desem. Bilirsiniz öyle insanlar vardır. Aslında bir halt değilken kendilerini öyle bir pazarlarlar ki mest olursunuz. Ben? Ben sünepe gibiyim. Bu konuda ailemi cok sucluyorum. Çocukken verilmeyen özgüven nasıl tamir edilir bu değersizlik hissini bilinçaltımdan nasıl silerim?

Genişletmek için tıkla...