Merhaba.
Değersiz bir cocukluk dönemi duygusal anlamda ilgisiz bir anne ile büyüdüm. Baba desen çalışıyor o da pek ilgili bir ebeveyn değildi. İlgisizden kast ettiğim bir çocugun bakımı değil Allahı var güzel büyüttüler bakımsız pasaklı bir cocuk değildim hiçbir zaman. Ama bir çocugu büyütürken onu içsel olarakta beslemek gerekmez mi? Kuzenlerim daha çok sevildi daha değerliydiler. (Benden yaşça büyükler) ben bunu çocuk aklımla bile hissediyordum idrak ediyordum. Adeta Sen değersizsin diyordum kendime onlar kadar yeterli değilsin. Halbuki onlar başarılı insanlar değiller ama işte ailede başlıyor herşey aılelerinin göz bebekleri oldukları için bu pekte önemli değildi. Ya ben çocukken bile cok üzülüyordum ben neden sevilmiyorum kardeşim neden sevilmiyor diye. Şimdi anlıyorum ki bir insan annesi babası tarafından övülmezse, korunmazsa özgüven aşılanmazsa o cocuk dışarda kazanamıyor o özgüveni kimse vermiyor ona. Hep eksik kalıyor, yarım kalıyor. Yetim gibi.Öksüz gibi... Yengelerimin dayımlarımın cocukları hep daha değerli oldu.Kendi anne babaları vermeleri gereken o aileden gelen özgüveni,değeri, özsaygıyı verdiler cunku. Bunun sonucunda da cok ozguvenli insanlar oldular. Ya da kendilerini karşı tarafa pazarlamayı çok iyi biliyorlar mı desem. Bilirsiniz öyle insanlar vardır. Aslında bir halt değilken kendilerini öyle bir pazarlarlar ki mest olursunuz. Ben? Ben sünepe gibiyim. Bu konuda ailemi cok sucluyorum. Çocukken verilmeyen özgüven nasıl tamir edilir bu değersizlik hissini bilinçaltımdan nasıl silerim?
Değersiz bir cocukluk dönemi duygusal anlamda ilgisiz bir anne ile büyüdüm. Baba desen çalışıyor o da pek ilgili bir ebeveyn değildi. İlgisizden kast ettiğim bir çocugun bakımı değil Allahı var güzel büyüttüler bakımsız pasaklı bir cocuk değildim hiçbir zaman. Ama bir çocugu büyütürken onu içsel olarakta beslemek gerekmez mi? Kuzenlerim daha çok sevildi daha değerliydiler. (Benden yaşça büyükler) ben bunu çocuk aklımla bile hissediyordum idrak ediyordum. Adeta Sen değersizsin diyordum kendime onlar kadar yeterli değilsin. Halbuki onlar başarılı insanlar değiller ama işte ailede başlıyor herşey aılelerinin göz bebekleri oldukları için bu pekte önemli değildi. Ya ben çocukken bile cok üzülüyordum ben neden sevilmiyorum kardeşim neden sevilmiyor diye. Şimdi anlıyorum ki bir insan annesi babası tarafından övülmezse, korunmazsa özgüven aşılanmazsa o cocuk dışarda kazanamıyor o özgüveni kimse vermiyor ona. Hep eksik kalıyor, yarım kalıyor. Yetim gibi.Öksüz gibi... Yengelerimin dayımlarımın cocukları hep daha değerli oldu.Kendi anne babaları vermeleri gereken o aileden gelen özgüveni,değeri, özsaygıyı verdiler cunku. Bunun sonucunda da cok ozguvenli insanlar oldular. Ya da kendilerini karşı tarafa pazarlamayı çok iyi biliyorlar mı desem. Bilirsiniz öyle insanlar vardır. Aslında bir halt değilken kendilerini öyle bir pazarlarlar ki mest olursunuz. Ben? Ben sünepe gibiyim. Bu konuda ailemi cok sucluyorum. Çocukken verilmeyen özgüven nasıl tamir edilir bu değersizlik hissini bilinçaltımdan nasıl silerim?
