Beyaz fondaki gri cümleler
Bir zaman sınavından geçtim senle. Çok, çok zamanlar beraberdik. Her an değildi belki de ama yine de yaşıyorduk, beraberdik seninle.
Yağmurlar yağıyor sokaklara. Her yer ıslak. Her yer soğuk. Uzun zamandır ıslanmamışım tek başıma. Yapayalnız kaldım yollarda yürürken bu akşam.
Ellerim üşüyünce montumun cebine soktum. Islanınca kabaran saçlarıma kızmadım bu kez. Umrumda değildi hiçbir şey. Her şeyi bırakmış gibi yürüyordum sadece. Umrumda olan bir tek sen varsın. Peki acaba gerçekten umrumda olmalı mısın?
Beyaz A4' e yazıyorum şuanda. Perde açık. Ara ara kafamı çeviriyorum cama doğru. Cama yansıyan yüzümle karşı karşıya kalıyorum önce. Sonra ayağa kalkıyor ve dışarıya bakıyorum. Sadece yollar değil ıslak olan. Ağaçlar, arabalar, kiremitler, sokak lambaları...
Hani ben eve çıkıncaya kadar, lambanın altında beklerdin o anlar geldi aklıma. O lamba da ıslak şuanda. Odam az aydınlık. Müzik sesi kısık. Bir Türkçe bir Yabancı dinliyorum karıştırarak radyoları. Ruh halime ayak uyduramıyor notalar. Bir kulağım müzikte diğerinde ise rüzgarın sesi var.
Cep telefonumun sesi bile kısık. Düşün ki aramayacağından o kadar eminim ki:
"Çalarsa duyamam." diye bir korku da yok üzerimde.
Bu bir ara mı? Film araları kadar kısa mı yoksa çok uzun bir ara mı bu yaşadığımız? Yoksa yoksa bu gerçek bir ayrılık mı? İnandıramıyorum kendimi!
Artık neye inanmam gerektiğini bile unutmuş gibiyim. Kararsız, düşünceli ve boğuk bir zaman dilimi içinde yazdığım her satır ikimiz için şu anda.
Bilmediğin üzüntülü duygularımın şahidi yine bu kelimeler sanırım.
Bilmem gereken senin gerçek düşüncelerin. Ve sen bana söyleyinceye kadar beklemek gerek sanırım. Uzun zamanlar uzun uzun konuşmaları gerektirebilir.
Ve telefonum çalarsa ve sen beni aramış isen hep gitmek isteyip de bir türlü gidemediğimiz o pastanede buluşalım. Sen anlat ve ben sana bir şey demeden dinliyim. Bu kez iki kulağımda sende olsun.
Bekliyorum...
alıntı
Bir zaman sınavından geçtim senle. Çok, çok zamanlar beraberdik. Her an değildi belki de ama yine de yaşıyorduk, beraberdik seninle.
Yağmurlar yağıyor sokaklara. Her yer ıslak. Her yer soğuk. Uzun zamandır ıslanmamışım tek başıma. Yapayalnız kaldım yollarda yürürken bu akşam.
Ellerim üşüyünce montumun cebine soktum. Islanınca kabaran saçlarıma kızmadım bu kez. Umrumda değildi hiçbir şey. Her şeyi bırakmış gibi yürüyordum sadece. Umrumda olan bir tek sen varsın. Peki acaba gerçekten umrumda olmalı mısın?
Beyaz A4' e yazıyorum şuanda. Perde açık. Ara ara kafamı çeviriyorum cama doğru. Cama yansıyan yüzümle karşı karşıya kalıyorum önce. Sonra ayağa kalkıyor ve dışarıya bakıyorum. Sadece yollar değil ıslak olan. Ağaçlar, arabalar, kiremitler, sokak lambaları...
Hani ben eve çıkıncaya kadar, lambanın altında beklerdin o anlar geldi aklıma. O lamba da ıslak şuanda. Odam az aydınlık. Müzik sesi kısık. Bir Türkçe bir Yabancı dinliyorum karıştırarak radyoları. Ruh halime ayak uyduramıyor notalar. Bir kulağım müzikte diğerinde ise rüzgarın sesi var.
Cep telefonumun sesi bile kısık. Düşün ki aramayacağından o kadar eminim ki:
"Çalarsa duyamam." diye bir korku da yok üzerimde.
Bu bir ara mı? Film araları kadar kısa mı yoksa çok uzun bir ara mı bu yaşadığımız? Yoksa yoksa bu gerçek bir ayrılık mı? İnandıramıyorum kendimi!
Artık neye inanmam gerektiğini bile unutmuş gibiyim. Kararsız, düşünceli ve boğuk bir zaman dilimi içinde yazdığım her satır ikimiz için şu anda.
Bilmediğin üzüntülü duygularımın şahidi yine bu kelimeler sanırım.
Bilmem gereken senin gerçek düşüncelerin. Ve sen bana söyleyinceye kadar beklemek gerek sanırım. Uzun zamanlar uzun uzun konuşmaları gerektirebilir.
Ve telefonum çalarsa ve sen beni aramış isen hep gitmek isteyip de bir türlü gidemediğimiz o pastanede buluşalım. Sen anlat ve ben sana bir şey demeden dinliyim. Bu kez iki kulağımda sende olsun.
Bekliyorum...
alıntı
