herkese merhaba. biraz uzun olacak şimdiden özür diliyorum. beş aylık bebeğim ne zaman dışarı çıksak mutsuz oluyor. önce arabada başlıyor ağlaması. biner binmez krize giriyor adeta. gittiğimiz yerler de arabayla 10 dk mesafe. hadi arabaya binmeyelim dedik, şöyle sahile yürüyelim desek bu sefer surat beş karış :)
çocuk asla gülmüyor dışarıda. ağlamıyor da pek. beni neden çıkardınız ki der gibi bakıyor. yapmadığım maymunluk kalmıyor ilgisini çekmek için. dışarıyı keşfediyor desem pek de umrunda değil gibi duruyor :) yarısında uyuyor zaten.
eve girer girmez gülücükler saçmaya, agucuklara devam.
dışarıya alışmadı desem her gün olmasa da iki günde bir çıkarmaya çalışıyoruz. aklıma gelen tek sorun sürekli beni görüyor olması. akşamdan akşama babayı, haftada üç dört anneanneyi görüyor. onunla mı ilgili acaba?
ben de dışarı çıkmayı hiç sevmem. günlerce evde otursam niye çıkmıyoruz demem. ama bir şekilde alışması gerekiyor. her çıkışımızda çocuğa eziyet ediyoruz galiba, evde rahatı yerindeydi diyorum. huzursuz oluyorum. ne yapabiliriz bu konuda? belli bir süre böyle mi devam edecek acaba? başına gelen vardır belki.
çocuk asla gülmüyor dışarıda. ağlamıyor da pek. beni neden çıkardınız ki der gibi bakıyor. yapmadığım maymunluk kalmıyor ilgisini çekmek için. dışarıyı keşfediyor desem pek de umrunda değil gibi duruyor :) yarısında uyuyor zaten.
eve girer girmez gülücükler saçmaya, agucuklara devam.
dışarıya alışmadı desem her gün olmasa da iki günde bir çıkarmaya çalışıyoruz. aklıma gelen tek sorun sürekli beni görüyor olması. akşamdan akşama babayı, haftada üç dört anneanneyi görüyor. onunla mı ilgili acaba?
ben de dışarı çıkmayı hiç sevmem. günlerce evde otursam niye çıkmıyoruz demem. ama bir şekilde alışması gerekiyor. her çıkışımızda çocuğa eziyet ediyoruz galiba, evde rahatı yerindeydi diyorum. huzursuz oluyorum. ne yapabiliriz bu konuda? belli bir süre böyle mi devam edecek acaba? başına gelen vardır belki.