benim hikayem..

37+3 günlük hamileydim ve o sabah bir panik uyandım.. Uyku sersemi altıma kaçırmış olamazdım, hamileliğim boyunca hiç olmamıştı, hem çiş gibi de değildi bu bir iki damla su sızmıştı birden.. Hemen başladım internette araştırmaya, suyum mu gelmişti? Su böyle gelirmiydi ki? Hep bi kova su döküldü sanki diyordu doğu yapanlar, o yüzden rahattım, yok canım benim daha 1 ayım vardı.. Öğle saatlerine doğru tekrar oldu bu, eşim de heycanlanmıştı "doğuruyosun işte evet sonunda" diyip duruyordu. Bense son derece rahattım doğurmayacağıma bahse girebilirdim, geldi mi bana bir enerji başladım temizliğe.. :) zaten bikaç gündür pek bi enerjiktim :) yerleri süpürdüm, sildim, toz aldım.. o gün pazar kurulur bizim sokakta, eşime pazara çıkalım bile dedim o da "pazardamı doğurmak istiyosun" dedi gülerek :) ne doğurması dedim ben de gülerek, gül sen güüüll :) eşim alışverişten geldi, ve o sızıntı daha kuvvetli bi şekilde geldi, tuvalete gitmemle eşime seslenmem 10 sn! Su pembe renk almıştı, annem ara hemen doğuruyorum galiba dedim şaşkın bi şekilde, bu kez hiç rahat değildim.. annemler geldi ve hastane yolunu tuttuk ama nasıl dalga geçiyolar benimle, çünkü bende tık yok ne acı ne sancı gülüp makara yapıyorum çalan müziğe eşlik ediyorum falan.. dr amniyon sıvısı sızıyor, kese yırtılmış, yatışınız yapılmalı dediğinde daha çok tedirgin oldum.. hastanede yer yokmuş, koskoca eğitim araştırma hastanesi, bizi zeynep kamile yönlendirdiler..orası hakkındaiyi şeyler duymadığım için oraya gitmedim göztepe eğitim araştırmaya gittim.. yatışım yapıldı tahliller muayeneler ama bende tık yok açılma 1 cm.. akşam 9da yatışım yapıldı sabah 9da sadece 3 cm di açılmam.. Sancı da yoktu cabası, derken suni sancı denen şeyle tanıştım ve gözlerimden yaş gelene kadar acı çektiğimi, bir daha doğurmıcam, doğurmak benim neyime, sezeryan olsaydım keşke diye düşünüp durduğumu hatırlıyorum..kendimden nefret ettim o anlarda, ne hallere soktun kendini aferin die pişmanlıklar buhranlar vs.. 12de açılma 5 cm oldu dr keseyi patlattı, 2 dk sonra açılma 8 cm oldu ve ben ister istemez ıkınır bi haldeydim..bilerek yapmıyordumm..doktorlardan biri kasığıma dokunarak 'bak bebeğin şu an tam burda' dedi ve hemen tekrar doğumhaneye alındım..masaya çıkmamla doğurmam bir oldu..sonrası dikişler :/ meleğimi kucağıma verdiklerinde elim ayağım tutmuyordu, meme verip hemen hemşireye verdim sevemedim bile..kendimden nefret ediyordum, kızımı sevemiyordum bile.. belkide sevmek istemiyordum.. psikolojim alt üst olmuştu.. hastanede kaldığım 2 gün boyunca hep ağladım, kızımı sevmek istemiyordum, annem olmasa bakamayacaktım da ona.. üstelik 6 aylıkken gelmeye baslayan sütüm hop uçup gitmişti üzüntüden..kendimi yaşlı, kısıtlanmış, çaresiz hissediyordum.. anne olmak benim neyimeydi.. 9 aydır karnımda sevdigim bebek şimdi kucagımdaydı ama ben onu aynı sekilde sevemiyodum, soktaydım..eve geldik daha rahattı daha iyiydim..ama gözümü kapadığımda drların bana dikiş attığını görüp uyuyamıyordum ben artık anne olmuştum 2 saatte bi emzirmeli altını almalı gazını çıkarmalıydım.. eski hayatıma veda etmeliydim..20li yaşlarımda olmama rağmen kendimi 20 yıl daha yaşlı hissediyordum hayatım böyle olucaktı artık böyle düşündükçe daha çok üzüyordum kendimi..eşim hep teselli ediyordu beni anlayışlıydı..derken annemle paylaştım ve çıkın dışarı bi kendinize gelin ben bakarım miniğe dedi..evden çıkınca dışarda bi hayat var moduna girdim..biz anne babaydık evet ama hala sevgiliydik..çocuklu birini görünce bizimde evde bi çocuğumuz var oluyoduk..halbuki onun hiçbir günahı yoktu onu biz istemiştik, hem de çok..eve gelince kapıda onu gördüm ve özlediğimi farkettim.. ondan özür diledim böyle şeyler düşündüğüm için hissettiğini varsayarak..sonra netten araştırdım lohusa depresyonuymuş bu, çok sık görülen bi durummuş.. yalnız olmadığımı görünce daha da rahatladım.. :) şimdi miniğim yanımda uyuyor mışıl mışıl hamd olsun, bense onu çooookk seviyorum....

sanırım bu pskoloji bir çok kadında oluyor ama allah ikinizede sağ salim kurtarmış

sizi o kadar iyi anlıyorum ki. ben sizin gibi sancılı bir doğum süreci geçirmemiştim ,sezaryen sonrası zor bir süreç geçirmiştim ve doğumun ertesi günü depresyona girmiştim. aynı duyguları yaşadım.. bazen bebeğimi gece kucağıma alıp emzirdiğimde, herkes uyurken, özür dilerim ama seni sevemiyorum diyor ağlıyordum..hiç geçmeyecek sandım..ama çok şükür 2 haftada her şey yoluna girdi. doğum zor ama lohusalık depresyonu beter. geçmiş gitmiş olsun:))

aynısını bende yasadım hatta ben bakamıcam anneme verıyım barı bıle dedım cunku bebegım kolıktı ve hıc uyumayıp bagırıyordu ve ne oldugunu bımıyordum.takı doktora gıdene kadar cunku herkes cocuklar aglar dıyodu ama kımse aralıksız 12 saat aglayıp cıglık attıgını bılmıodu.sukur duzeldı bende duzeldım sımdı gayet guzel anlasıyoruz.ben 2 aylık olunca kendıme geldım.gercekten kendını yetersız hıssetmek cok zor.

ben lohusalığı güzel geçirdim ama ailem destek olacağı yerde tam tersi köstek oldu ! annem hiç yanımda olmadı, herkes onu eleştirdi komşularım dahi yüzüne karşı ayıpladı.şimdi hala annem bana karşı aynı ,ama neticede geçti gitti .doğum gerçekten çok zor. ben normal doğum yaptım ve o kadar acı ve sancıdan bana tek bir sahne kaldı.bebeğim doğduğunda sanki beni tanıyor gibi gözümün tam içine baktı ve bu bende çok derin bir etki bıraktı ! ebe onu masaya aldı ,oğlumsa başını o kadar büyük bir açıyla çevirmişti ki bana bakmak için , sanki benden hesap soruyor gibiydi.aman tanrım dedim , onu incittim mi ? gözümün taa içine baktı ! o doğumdan bana yanlız o sahne kaldı.şimdi bebeğime sarıldıkca ,bir kez daha sarılıp bir kez daha kokluyorum.o hali gözümün önüne geldikce özür diliyorum ondan !

ben lohusalığı güzel geçirdim ama ailem destek olacağı yerde tam tersi köstek oldu ! annem hiç yanımda olmadı, herkes onu eleştirdi komşularım dahi yüzüne karşı ayıpladı.şimdi hala annem bana karşı aynı ,ama neticede geçti gitti .doğum gerçekten çok zor. ben normal doğum yaptım ve o kadar acı ve sancıdan bana tek bir sahne kaldı.bebeğim doğduğunda sanki beni tanıyor gibi gözümün tam içine baktı ve bu bende çok derin bir etki bıraktı ! ebe onu masaya aldı ,oğlumsa başını o kadar büyük bir açıyla çevirmişti ki bana bakmak için , sanki benden hesap soruyor gibiydi.aman tanrım dedim , onu incittim mi ? gözümün taa içine baktı ! o doğumdan bana yanlız o sahne kaldı.şimdi bebeğime sarıldıkca ,bir kez daha sarılıp bir kez daha kokluyorum.o hali gözümün önüne geldikce özür diliyorum ondan !

maşallah ne güzel bir hikaye, mutlu sonla bitmiş.