Merhaba bu bir iç dökme konusudur . Yorgunum herkese herseye çok kırgınım yaşama sevincim gün geçtikçe tükeniyor yaşamayı sevmiyorum artık kendimi bile sevmiyorum .
Zor bor ailede büyüdüm ilgisizdiler cahildiler para peşinde koştular beni yalnız bıraktılar annemden sevgi görmedim sonra kardeşim oldu annem çok ayrımcılık yaptı bana olan zorbaligi hic bitmedi uzun süre aynı evin içinde konuşmadım sonra 6 sene önce vefat etti babamla ilişkim ona nazaran daha iyi ama ben sevgi nedir bilmiyorum kardeşimi sevmiyorum sevemiyorum ikisinin bir olup yaptıkları ayrımcılığı unutamıyorum herkes beni suçluyor sen kardeşine ablalık yapmıyorsun diye o da zaten beni istemiyor bu da sorun değil ama bu sevgisizlik artık insan ilişkilerime yansıyor birinden sevgi görünce uzaklasasim kaçasım karsimdaki insani kirasim geliyor sonra nankörlükle suclaniyorum çevremde insan kalmıyor ben kendimi çözemiyorum herkes sessiz sakin bir hayat yaşarken ben hep mutsuzum eski neşem kalmadı beni bu çukurdan çıkarın.