Önceki konularımda da staj göreceğimden, okuldan, arkadaş çevremin olmamasından vs. bahsetmiştim. Bugün annem ''senden birşey olmaz'' dedi. Ciddi bir şekilde demedi belki ama bu birkaç aydır kendimi iyi hissetmiyordum bir de bu sözü duyunca iyice moralim bozuldu.
Ben ilk 13 yaşımda psikoloğa gitmiştim. Ortaokulda zorbalık görüyordum okul idaresi de ilgilenmiyordu. Psikoloğumda psikiyatriste yönlendirmişti aşırı derecede kötü olduğumu görünce. Psikiyatrist davranış bozukluğu ve depresyon yaşadığımı söylemiş okuldaki olaylardan dolayı. 6 ay ilaç kullanmıştım, sınıf değiştirmiştim.
Sonra 14-15 yaşımda tekrar aynı psikoloğuma gittim. bir olay daha yaşamıştım okulla alakalı değil de daha ciddi bir olaydı. Yaşadığın şey hafif değil demişti travma terapisi görmüştüm. Sonra iyi olunca seansı psikolog kararıyla sonlandırmıştık.
Sonra liseye geçtim. Lise hayatımda neyse ki zorbalık vb. sorun yaşamadım. Ama şu an meslek lisesinde istemediğim bir bölümdeyim. Ve hiç arkadaş çevrem yok. Birkaç yakın arkadaşım olmuştu ama onların hiçbiri şimdi hayatım da yok. Bir arkadaşım ben kendisiyle görüşüp gezmek istediğimde bahane bulurdu ama diğer arkadaşlarıyla gezer tozardı. Sınıfta bir arkadaşım da nedensizce uzaklaşıp samimiyeti kesti benimle, yeni yakın arkadaşlar edindi. Bu olaylardan sonra iyice insanlara güvenmemeye başladım. Her günüm evde, gezip tozsam tek başıma gezmemin bir anlamı yok.
Ailemle de çok iletişimim yok. Aynı evdeyiz ama uzaklaşır tek başıma odamda otururum, evdeki herkes kendi halinde zaten. Ailem kötü değil bu arada aile konusunda şanslıyım, en çok da babamı seviyorum, o çok ilgileniyor benimle. Ama hiç kimseyle vakit geçiresim gelmiyor.
Okuldaki bölüm hocalarını da bölümü de sevmemeye başladım. Üniversite okumamızı istemiyorlar sanki, tekstilci olacaksınız, üni okuyan işsiz kalıyor, elinizde meslek var bunun değerini bilin vs. gibi konuşmalar yapıyorlar. Okuma hevesi de bırakmadılar. Sevmediğim bir bölümde staj da yapmak istemiyorum. Bir de yeni konuştuğum insanlar hiç çevremin olmadığını öğrenince şaşırıyorlar, dıştan sosyal bir insan gibi görünüyorsun diyorlar dış görünüşüm nedeniyle. Bir arkadaşımla buluşacak olsam mesela yol falan bilmem, sinemaya gitmeye çekinirim ya yanlış birşey yaparsam, ya yanlış yoldan gidersem vs. diye. Ailem çünkü küçükken sen otobüse tek başına binme kaybolursun, aman dikkat et mahallenin dışına çıkmayın başına birşey gelir vs. diyerek yetiştirdi beni. Yeni tanıştığım biri olduğunda da buluşmaya çekiniyorum bu yüzden.
Okuldan mahalleden arkadaş edin derseniz yaşadığım yer serseri dolu, semt ortamı. Okuldaki kızlar da o tipteki kişiler, bu yüzden yanaşmıyorum. O ortamlara girmek istemiyorum.
Ve geçen dönem takdir belgesi almıştım bu arada, aşırı hırslı ve özgüvenliydim, derslere katılırdım, neşeliydim, moralim iyiydi. Şimdiyse nedensizce kötü hissediyorum, derslerle alakam yok uyumaya başladım derslerde, ağlamaklı hissediyorum, hiç kimseyle konuşmak istemiyorum. Ama nedenini bilmiyorum. Psikoloğa gidip terapi alsam da bu iyilik hali bitince yine bu ruh haline giriyorum, tekrarlıyor sürekli. O yüzden bir faydası olmuyor. Annem de bugün senden birşey olmaz, kuzenin de okudu işsiz kaldı vs. dedi. Tabi aşağılar şekilde değil de dalgasına dedi bana takılmak için ama gözlerim doldu. Babam da sen ne diyorsun kıza vs. dedi anneme. Geçen dönem çok iyiydim. Hep böyle oluyor. Bir dönem derslerim, moralim çok iyi, aşırı hırslıyım. Sonra tam tersi bir an nedensizce kötü hissediyorum bir süre. Hedeflerim vardı, şimdi yok. Çok değersiz hissediyorum kendimi artık.
Tekrar destek almayı isterdim ama çekiniyorum aileme söylemeye. Babam çok ilgileniyor bu konularda istesem götürür tekrar psikoloğa ama o da merak ediyor aileme yansıtmadığım için bu kızın ne derdi var diye merak ediyor, üzülüyor. Çünkü dıştan belli etmiyorum, uzak duruyorum, paylaşmıyorum. Bu yüzden tekrar söylemek, destek almak istemiyorum. Gitsem de depresyon diyorlar, bir süre sonra iyi oluyorum iyileşmişsin diyip sonlandırıyoruz seansı. Birkaç ay sonra aynı ruh hali. Yarın okula gideceğim mesela boş boş oturup dersi dinleyip evime geri gideceğim arkadaş falan yok, herkes kendi halinde, kendi grubuyla.
Ne yapmam gerektiği hakkında hiçbir fikrim yok
Ben ilk 13 yaşımda psikoloğa gitmiştim. Ortaokulda zorbalık görüyordum okul idaresi de ilgilenmiyordu. Psikoloğumda psikiyatriste yönlendirmişti aşırı derecede kötü olduğumu görünce. Psikiyatrist davranış bozukluğu ve depresyon yaşadığımı söylemiş okuldaki olaylardan dolayı. 6 ay ilaç kullanmıştım, sınıf değiştirmiştim.
Sonra 14-15 yaşımda tekrar aynı psikoloğuma gittim. bir olay daha yaşamıştım okulla alakalı değil de daha ciddi bir olaydı. Yaşadığın şey hafif değil demişti travma terapisi görmüştüm. Sonra iyi olunca seansı psikolog kararıyla sonlandırmıştık.
Sonra liseye geçtim. Lise hayatımda neyse ki zorbalık vb. sorun yaşamadım. Ama şu an meslek lisesinde istemediğim bir bölümdeyim. Ve hiç arkadaş çevrem yok. Birkaç yakın arkadaşım olmuştu ama onların hiçbiri şimdi hayatım da yok. Bir arkadaşım ben kendisiyle görüşüp gezmek istediğimde bahane bulurdu ama diğer arkadaşlarıyla gezer tozardı. Sınıfta bir arkadaşım da nedensizce uzaklaşıp samimiyeti kesti benimle, yeni yakın arkadaşlar edindi. Bu olaylardan sonra iyice insanlara güvenmemeye başladım. Her günüm evde, gezip tozsam tek başıma gezmemin bir anlamı yok.
Ailemle de çok iletişimim yok. Aynı evdeyiz ama uzaklaşır tek başıma odamda otururum, evdeki herkes kendi halinde zaten. Ailem kötü değil bu arada aile konusunda şanslıyım, en çok da babamı seviyorum, o çok ilgileniyor benimle. Ama hiç kimseyle vakit geçiresim gelmiyor.
Okuldaki bölüm hocalarını da bölümü de sevmemeye başladım. Üniversite okumamızı istemiyorlar sanki, tekstilci olacaksınız, üni okuyan işsiz kalıyor, elinizde meslek var bunun değerini bilin vs. gibi konuşmalar yapıyorlar. Okuma hevesi de bırakmadılar. Sevmediğim bir bölümde staj da yapmak istemiyorum. Bir de yeni konuştuğum insanlar hiç çevremin olmadığını öğrenince şaşırıyorlar, dıştan sosyal bir insan gibi görünüyorsun diyorlar dış görünüşüm nedeniyle. Bir arkadaşımla buluşacak olsam mesela yol falan bilmem, sinemaya gitmeye çekinirim ya yanlış birşey yaparsam, ya yanlış yoldan gidersem vs. diye. Ailem çünkü küçükken sen otobüse tek başına binme kaybolursun, aman dikkat et mahallenin dışına çıkmayın başına birşey gelir vs. diyerek yetiştirdi beni. Yeni tanıştığım biri olduğunda da buluşmaya çekiniyorum bu yüzden.
Okuldan mahalleden arkadaş edin derseniz yaşadığım yer serseri dolu, semt ortamı. Okuldaki kızlar da o tipteki kişiler, bu yüzden yanaşmıyorum. O ortamlara girmek istemiyorum.
Ve geçen dönem takdir belgesi almıştım bu arada, aşırı hırslı ve özgüvenliydim, derslere katılırdım, neşeliydim, moralim iyiydi. Şimdiyse nedensizce kötü hissediyorum, derslerle alakam yok uyumaya başladım derslerde, ağlamaklı hissediyorum, hiç kimseyle konuşmak istemiyorum. Ama nedenini bilmiyorum. Psikoloğa gidip terapi alsam da bu iyilik hali bitince yine bu ruh haline giriyorum, tekrarlıyor sürekli. O yüzden bir faydası olmuyor. Annem de bugün senden birşey olmaz, kuzenin de okudu işsiz kaldı vs. dedi. Tabi aşağılar şekilde değil de dalgasına dedi bana takılmak için ama gözlerim doldu. Babam da sen ne diyorsun kıza vs. dedi anneme. Geçen dönem çok iyiydim. Hep böyle oluyor. Bir dönem derslerim, moralim çok iyi, aşırı hırslıyım. Sonra tam tersi bir an nedensizce kötü hissediyorum bir süre. Hedeflerim vardı, şimdi yok. Çok değersiz hissediyorum kendimi artık.
Tekrar destek almayı isterdim ama çekiniyorum aileme söylemeye. Babam çok ilgileniyor bu konularda istesem götürür tekrar psikoloğa ama o da merak ediyor aileme yansıtmadığım için bu kızın ne derdi var diye merak ediyor, üzülüyor. Çünkü dıştan belli etmiyorum, uzak duruyorum, paylaşmıyorum. Bu yüzden tekrar söylemek, destek almak istemiyorum. Gitsem de depresyon diyorlar, bir süre sonra iyi oluyorum iyileşmişsin diyip sonlandırıyoruz seansı. Birkaç ay sonra aynı ruh hali. Yarın okula gideceğim mesela boş boş oturup dersi dinleyip evime geri gideceğim arkadaş falan yok, herkes kendi halinde, kendi grubuyla.
Ne yapmam gerektiği hakkında hiçbir fikrim yok
