- 5 Temmuz 2010
- 271
- 1
- Konu Sahibi GizemAkyuz
- #1
25 yaşındayım, 10 aylık bir oğlum var 2 yıllık evliyim.
ailemden yana hiçbir zaman yüzüm gülmedi.
11 aylıkken babamı kaybettim, hiç tanımadım.. benden 8 yaş büyük bir abim var, bir de annem...
annem daima abim için çalıştı çabaladı, hep abimi önemsedi. ben it yavrusu gibi kendi kendime büyüdüm. abim 30 yaşında askere giderken annem bana "ben oğlumla ayn havayı solumak istiyorum, şırnağa köye taşınıcam" dedi. "peki ben napıcam" dediğimde, "herkesin çocuğu nasıl aşıyorsa yalnız, sen de yaşarsın" dedi bana. ben 22yaşında üniversite 3. sınıftaydım o zaman... ben herkesin çocuğu gibi yalnız yaşayıp okuyabilirdim ama abim 30yaşında herkesin çocuğu gibi askere gidemezdi ona göre....
üniversite bitince biriyle evlenmek istedim. bin türlü tehdit dayak, vermek istemediler. gittim aldım nikah günümü evlendim... nikahıma yarım saat geç gelip, iki karış suratla etrafta insanları azarlayarak beni herkese rezil ettiler, eşimin ailesine... hamile kaldığımda beni daha ilk gün arayıp "seni iyi görmedik, iyi değilsin, kariyer yapmayacak mısın" falan diye moralimi bozdular. eşim "gizem çok üzüyorsunuz, bebeğe bir zarar gelecek, yapmayın" dediği halde devam ettiler. ben de kopardım ilişkimi. abimin 12 yıllık bi sevgilisi vardı, aşiret kızı... kızı aldatmış, kız öğrenmiş, intihar etmiş. abim kızın ailesine gidip "gizem söylemiştir" demiş, kızın ailesi bana kalmayan küfrü etti, tehditler yağdırdı, 7aylık hamileydim, sinirden ellerim ayaklarım titredi... annem bir arayıp halimi sormadı. yine abim daha hamileliğimin 3.ayında beni işimden etti. çalıştığım yerin sahibi arkadaşıydı, zorla istifa ettirdiler beni.... tek başıma geçirdim hamileliğimi, tek başıma doğum yaptım. çocuğum 6 aylıkken aradı annem, açmadım telefonlarını, eşimi aradı en son, eşim açtı. bene görüşmek istediğini söylemiş, evimizin yakınına kadar geldiğini, beklediğini söylemiş. eşim aldı götürdü beni. "akıllanmıştır belki" dedi. gittim, ağladı etti.. ama kesinlikle ne bir özür diledi ne başka bir şey... çocuğa bir battaniye dikmiş, üstüne bir altın iliştirmiş gelmiş.... kendini hala haklı görüyor tabi...
"neyse dedim, bak biz mutlu bir aileyiz, aramıza girmek istersen buyur kapımız açık.. ama artık kimseyle ilgili bir tenkit, bir eleştiri, bir aşağılama vs. istemiyorum." tamam dedi. herkesi aşağı görür çünkü, bir kendi mükemmel...
daha 4 ay geçti ama çoktan başladı aynı naneleri yemeye... evlendiğimizde bize atmadığı iftira kalmamıştı, yok biz uyuşturucu kullanıyormuşuz, eşim beni kötü yola düşürüyormuş, eşim kadınları dövermiş....
konuşmak, görüşmek istemediğimi bildiği insanları zorla hayatıma sokuyor, telefonla arattırıyor falan... midem bulandı sonunda açmadım birkaç gün annemin telefonlarını,bu kez eşimi aramış, cins cins konuşmuş.... eşim de isyan etti... "söyle beni aramasın bir daha" dedi. eşimin ailesiyle de problemliyiz, ben de hayatta yapmayacağım bir şeyi yaptım ve o mevzuyu attım ağzımdan.. "senin annen de şöyle" falan diyince gerildik. "sen-ben mevzuuna döndü olay bak annen amacına ulaştı bizi boşanmaya götürecek" falan dedi..
birazdan annemi arayıp bir daha görüşmek istemediğimi söyleyeceğim ama 1 saattir gözlerimden yaşlar süzülüyor... annemle görüşmeyeceğim için değil. onsuz hayatım daha dingin olacak biliyorum.ben bunları hakedecek ne yaptım diye ağlıyorum.... yapayalnızım ben, neden...
hayatım boyunca aileme hiç yük olmadım. bileğimin hakkıyla hep en iyi okulları kazandım, burslar kazandım, okurken çalıştım, ailemden neredeyse 5 kuruş almadan bitirdim üniversiteyi. ki abim keyfi olarak şehir dışında okudu, okul bitince 1yıl daha ekstra kalmak istedi orda, orda onu yaşatabilmek, okutabilmek için biz burda süründük... doktor oldum yaranamadım. doktorla evlendim yaranamadım. eşime kalmayan iftirayı attılar, sonra "yok yok iyi çocuktur biliyoruz" dediler. eşimden bi özür bile dilemediler ve hala cinsliklerine devam ediyorlar. abim olacak adam benimle evlendiğim günden beri konuşmuyor zaten... görüşmek istemiyorum senle dedi, bitirdi...
kızlar bir şeyler söylemezseniz deliricem.. aklımda ciddi ciddi kendimi öldürmek ya da kaçıp gitmek falan var...
ben bunları hakedecek ne yaptım? bir insan bunları hakedecek ne yapar?
kafamda tüm bu dertlerle 7/24 küçücük bebeğimle evde tıkılıyım. delirmek üzereyim.. hatta delirsem de kurtulsam artık keşke. ben başa çıkamıyorum hayatla... ya da hayat bana çok ağır geldi.. bilemiyorum... artık hiçbir şeyi bilemiyorum....
ailemden yana hiçbir zaman yüzüm gülmedi.
11 aylıkken babamı kaybettim, hiç tanımadım.. benden 8 yaş büyük bir abim var, bir de annem...
annem daima abim için çalıştı çabaladı, hep abimi önemsedi. ben it yavrusu gibi kendi kendime büyüdüm. abim 30 yaşında askere giderken annem bana "ben oğlumla ayn havayı solumak istiyorum, şırnağa köye taşınıcam" dedi. "peki ben napıcam" dediğimde, "herkesin çocuğu nasıl aşıyorsa yalnız, sen de yaşarsın" dedi bana. ben 22yaşında üniversite 3. sınıftaydım o zaman... ben herkesin çocuğu gibi yalnız yaşayıp okuyabilirdim ama abim 30yaşında herkesin çocuğu gibi askere gidemezdi ona göre....
üniversite bitince biriyle evlenmek istedim. bin türlü tehdit dayak, vermek istemediler. gittim aldım nikah günümü evlendim... nikahıma yarım saat geç gelip, iki karış suratla etrafta insanları azarlayarak beni herkese rezil ettiler, eşimin ailesine... hamile kaldığımda beni daha ilk gün arayıp "seni iyi görmedik, iyi değilsin, kariyer yapmayacak mısın" falan diye moralimi bozdular. eşim "gizem çok üzüyorsunuz, bebeğe bir zarar gelecek, yapmayın" dediği halde devam ettiler. ben de kopardım ilişkimi. abimin 12 yıllık bi sevgilisi vardı, aşiret kızı... kızı aldatmış, kız öğrenmiş, intihar etmiş. abim kızın ailesine gidip "gizem söylemiştir" demiş, kızın ailesi bana kalmayan küfrü etti, tehditler yağdırdı, 7aylık hamileydim, sinirden ellerim ayaklarım titredi... annem bir arayıp halimi sormadı. yine abim daha hamileliğimin 3.ayında beni işimden etti. çalıştığım yerin sahibi arkadaşıydı, zorla istifa ettirdiler beni.... tek başıma geçirdim hamileliğimi, tek başıma doğum yaptım. çocuğum 6 aylıkken aradı annem, açmadım telefonlarını, eşimi aradı en son, eşim açtı. bene görüşmek istediğini söylemiş, evimizin yakınına kadar geldiğini, beklediğini söylemiş. eşim aldı götürdü beni. "akıllanmıştır belki" dedi. gittim, ağladı etti.. ama kesinlikle ne bir özür diledi ne başka bir şey... çocuğa bir battaniye dikmiş, üstüne bir altın iliştirmiş gelmiş.... kendini hala haklı görüyor tabi...
"neyse dedim, bak biz mutlu bir aileyiz, aramıza girmek istersen buyur kapımız açık.. ama artık kimseyle ilgili bir tenkit, bir eleştiri, bir aşağılama vs. istemiyorum." tamam dedi. herkesi aşağı görür çünkü, bir kendi mükemmel...
daha 4 ay geçti ama çoktan başladı aynı naneleri yemeye... evlendiğimizde bize atmadığı iftira kalmamıştı, yok biz uyuşturucu kullanıyormuşuz, eşim beni kötü yola düşürüyormuş, eşim kadınları dövermiş....
konuşmak, görüşmek istemediğimi bildiği insanları zorla hayatıma sokuyor, telefonla arattırıyor falan... midem bulandı sonunda açmadım birkaç gün annemin telefonlarını,bu kez eşimi aramış, cins cins konuşmuş.... eşim de isyan etti... "söyle beni aramasın bir daha" dedi. eşimin ailesiyle de problemliyiz, ben de hayatta yapmayacağım bir şeyi yaptım ve o mevzuyu attım ağzımdan.. "senin annen de şöyle" falan diyince gerildik. "sen-ben mevzuuna döndü olay bak annen amacına ulaştı bizi boşanmaya götürecek" falan dedi..
birazdan annemi arayıp bir daha görüşmek istemediğimi söyleyeceğim ama 1 saattir gözlerimden yaşlar süzülüyor... annemle görüşmeyeceğim için değil. onsuz hayatım daha dingin olacak biliyorum.ben bunları hakedecek ne yaptım diye ağlıyorum.... yapayalnızım ben, neden...
hayatım boyunca aileme hiç yük olmadım. bileğimin hakkıyla hep en iyi okulları kazandım, burslar kazandım, okurken çalıştım, ailemden neredeyse 5 kuruş almadan bitirdim üniversiteyi. ki abim keyfi olarak şehir dışında okudu, okul bitince 1yıl daha ekstra kalmak istedi orda, orda onu yaşatabilmek, okutabilmek için biz burda süründük... doktor oldum yaranamadım. doktorla evlendim yaranamadım. eşime kalmayan iftirayı attılar, sonra "yok yok iyi çocuktur biliyoruz" dediler. eşimden bi özür bile dilemediler ve hala cinsliklerine devam ediyorlar. abim olacak adam benimle evlendiğim günden beri konuşmuyor zaten... görüşmek istemiyorum senle dedi, bitirdi...
kızlar bir şeyler söylemezseniz deliricem.. aklımda ciddi ciddi kendimi öldürmek ya da kaçıp gitmek falan var...
ben bunları hakedecek ne yaptım? bir insan bunları hakedecek ne yapar?
kafamda tüm bu dertlerle 7/24 küçücük bebeğimle evde tıkılıyım. delirmek üzereyim.. hatta delirsem de kurtulsam artık keşke. ben başa çıkamıyorum hayatla... ya da hayat bana çok ağır geldi.. bilemiyorum... artık hiçbir şeyi bilemiyorum....