- 16 Nisan 2023
- 1.459
- 2.898
- 53
- 37
- Konu Sahibi Meine Sterne
- #21
Alıntıya mesaj yazmadan gönderdim, pardon.
Aklından çıkarınca olur fenomeni bana çok tutarlı gelmiyor açıkçası. Biz hep bu söylemleri duyuyoruz ama tüm hamileliklerin insanin aklindan cikarmasiyla olabilecegi benim aklima yatmiyor acikcasi.
Ben de cok yoruldugumu hissediyorum. Bu artik sanki bir savas haline geldi. Hayatimin merkezi oldu. Bunda tabi ki ayda bir yapilan uygulama ile olmasinin etkisi var bende. Sürekli yumurtlamayi takip etmek ve en uygun, tam pik oldugu zamani yakalamak zorunda olmak, olunca doktora kosmak, doktorda acilmayan rahim yüzünden acilar cekerek bitmesini beklemek, iki hafta regl beklemek, oldu mu acaba umudu ve olursa da yine gecmisteki gibi mi olacak korkusu. Bunlar kolay seyler degil, oyle hadi biraz hobilerimizle ilgilenelim ve hic de kafaya takmayalim diyebilecegimiz seyler degil.
Bunun disinda isyan hissi de geliyor. Ilk düsügümde kalbi durdugu icin beni cok daha fazla etkilemisti (ilk hamileligimdi de). Yavrum, ben sana iyi annelik yapamaz miydim, neden gittin, diye aylarca agladim. O aciyi yasadiktan sonra kimyasal gebelik ne kadar üzse de birincisi gibi olmamisti. Bir hafta icinde kaybettim ve eger devam etseydi belki birincisiyle ayni seyleri yasayacaktim diye sükür dahi ettigim oldu.
Insan bir de cok degisik kiyaslamalara giriyor, ben bu kadar isterken camiye birakilan bebekler, dövülen, istismar edilen cocuklar-bebekler, mesela markette bir annenin cocuguna bagirmasi beni cok yaraliyor. Sen ne kadar sansli oldugunu biliyor musun, diye gidip sorasim geliyor. Ben bu kadar cok isterken, daha dogmamis cocuga icimde bu kadar sevgi beslerken dünya cok da adil gelmiyor.
Bir gün olacak onbirmayis . O gün geldiginde öyle cok sükran duyacagiz ki. Ve cocuklarimiz cok guzel bir sevgiyle büyüyecek.
Aklından çıkarınca olur fenomeni bana çok tutarlı gelmiyor açıkçası. Biz hep bu söylemleri duyuyoruz ama tüm hamileliklerin insanin aklindan cikarmasiyla olabilecegi benim aklima yatmiyor acikcasi.
Ben de cok yoruldugumu hissediyorum. Bu artik sanki bir savas haline geldi. Hayatimin merkezi oldu. Bunda tabi ki ayda bir yapilan uygulama ile olmasinin etkisi var bende. Sürekli yumurtlamayi takip etmek ve en uygun, tam pik oldugu zamani yakalamak zorunda olmak, olunca doktora kosmak, doktorda acilmayan rahim yüzünden acilar cekerek bitmesini beklemek, iki hafta regl beklemek, oldu mu acaba umudu ve olursa da yine gecmisteki gibi mi olacak korkusu. Bunlar kolay seyler degil, oyle hadi biraz hobilerimizle ilgilenelim ve hic de kafaya takmayalim diyebilecegimiz seyler degil.
Bunun disinda isyan hissi de geliyor. Ilk düsügümde kalbi durdugu icin beni cok daha fazla etkilemisti (ilk hamileligimdi de). Yavrum, ben sana iyi annelik yapamaz miydim, neden gittin, diye aylarca agladim. O aciyi yasadiktan sonra kimyasal gebelik ne kadar üzse de birincisi gibi olmamisti. Bir hafta icinde kaybettim ve eger devam etseydi belki birincisiyle ayni seyleri yasayacaktim diye sükür dahi ettigim oldu.
Insan bir de cok degisik kiyaslamalara giriyor, ben bu kadar isterken camiye birakilan bebekler, dövülen, istismar edilen cocuklar-bebekler, mesela markette bir annenin cocuguna bagirmasi beni cok yaraliyor. Sen ne kadar sansli oldugunu biliyor musun, diye gidip sorasim geliyor. Ben bu kadar cok isterken, daha dogmamis cocuga icimde bu kadar sevgi beslerken dünya cok da adil gelmiyor.
Bir gün olacak onbirmayis . O gün geldiginde öyle cok sükran duyacagiz ki. Ve cocuklarimiz cok guzel bir sevgiyle büyüyecek.