3 üz gebesi olarak bu yola çıktım.Biri kendini sonlandırdı.11.hafta da.Bu 3 aylık süre içinde ben sadece hamile olduğum haberini aldığımda sevindim.Ta ki ilk muayenemde 3 kese görülene dek.Eğer bana bunun riskleri o denli bahsedilmeseydi,sevincim hala devam ederdi.Ammaaaaaaaa......Duyduğunuz hiç bir şey konuştuğunuz hiç bir doktor,hiç bir prof.size sizi rahatlatacak şeyler söylemiyorsa ve siz vicdanınızla başbaşa kalıyorsanız o zaman sevinç kalmıyor.Bazı şeyler başa gelmeden ne yazık ki anlaşılamaz.Asla bilinmez.Ben 3 ay sadece iç acısıyla uyandım.O dönem benimle aynı haftalarda olan 3 üz anneleriyle paylaştık bunları.Onlar anlar ancak bunu.Yıllarca bir bebek istedim.Rabbim 3 tane verdi.Şimdi bunlar fazla mı oldu diyeceğim? demek en çok sorguladğım soruydu.Birde tıbbın gerçekleri var ve eşim doktor.Hepsini kaybetmekte var,3üz doğanları ve sağlıklı olanları izlemekte var.Bu arada bu konuda kimseden destek görmedim.Herkes sonlandırmam gerektiğini belirtti.Uzaktan davulun sesi hoş gelir tabi...ışin dini boyutunu da çok araştırdık benim için en önemlisi oydu zaten.Eşim kararı tıbba bıraktı,ben Rabbime teslim oldum...Ama sonlandırmak düşüncesi beni hep korkuttu.Yapamam dedim.Allah kimseyi bu durumda bırakmasın.Bazı şeyler asla yaşanmadan bilinmez.Bu iki tarafıda hassas bir keskin bıçak..Hiç bir anne baba (hele ki bizim gibi tedaviyle sahip oluyorsa bu bebeklere)evladından vazgeçmek istemez.Ben sonlandıran arkadaşlarıma da hak veriyorum,Sonlandırmayıp devam edenlere de...Ve gebeliğini devam ettiren tüm 3 üz annelerinin önünde eğiliyorum.. güçleri,inançları,teslimiyetleri ve zorlukları kabullenmelerinde ki sabırları için....