arkadaşlar, ağustosta işe başladığımda oğlum henüz 3,5 aylıktı..o güne kadar onu böyle bırakıp gideceğimi, bu kadar üzüleceğimi, ağlayacağımı tahmin bile edemezdim.şu an 7,5 aylık ve artık ben odadan çıkarken bile yüzünün ifadesi değişiyor, ağlıyor..bugün öğlen yemeğinden dönerken ağladı..ve bir kez daha aynı acıyı hissettiğimi anladım..artık oğlum beni tanıyor ve yokluğuma üzülüyordu..sanırım konuşmaya ve yürümeye başladığında da bu garip duygularla karşılaşıp aynı acıları bir kez daha yaşayacağım..ve bu böyle sürüp gidicek..
ALLAH tüm annelerin yar ve yardımcıları olsun..
biz onların geleceği için çalışıyoruz..onlara daha iyi bir gelecek sunma gayretindeyiz..
ve yorgunluğumuz onlara kavuştuğumuz an son buluyor..
ama hiç bir zaman onları sevmelere doyamıyoruz...
ALLAH kimseyi evladıyla imtihan etmesin..onlardan ayırmasın bizi..
şairin dediği gibi...
KAVUŞMAK NASIL OLMAZ
MADEM Kİ AYRILIK VAR...