bebeğimle iletişim kuramıyorum yardımmm

8 aylık oğlum var ve ben çalışan bir anneyim.gerçeği kendi işim ve evime çok yakın.sabahları ve gündüz birkaç saat bende ama geriye kalan zamanda babaannesiyle birlikte.git gide benden kopuyor gibi.şu ara ağır bir depresyon geçiriyorum.aşırı agresifim.oğlum bana gelince durmuyor sinirleniyorum,üzülüyorum ne yapmalıyım bana bir akıl verin.bu iletişim kopukluğu ileride sorun olurmu korkuyorum..

benim de endişem bu işte.. bi tatile gitsen uzaklaşsan eşinle bebeğinle nasıl olur?

no.comment .!.:

8 aylık oğlum var ve ben çalışan bir anneyim.gerçeği kendi işim ve evime çok yakın.sabahları ve gündüz birkaç saat bende ama geriye kalan zamanda babaannesiyle birlikte.git gide benden kopuyor gibi.şu ara ağır bir depresyon geçiriyorum.aşırı agresifim.oğlum bana gelince durmuyor sinirleniyorum,üzülüyorum ne yapmalıyım bana bir akıl verin.bu iletişim kopukluğu ileride sorun olurmu korkuyorum..

Genişletmek için tıkla...

canım bende çalışıyorum. kendi işim. bırakıp gidemiyorum. gözlükçüyüm bu arada. eşiminde kendi dükkanı var. dükkanı yalnız bırakımoysun. müşteri gelince seni görmek istiyor. ben emziremedim de. yani onun bahanesi de yok gidip görmek için. ben de aynı şeyi hissettiğim an biraz söylendim yani. babannemiz farkında ama annem çok iyidir yok kızım diyor. sana öyle geliyor diyo. geçen gün sabah işe gelirken camdan gösterdi Hatice Ceren diye seslendim. annem etrafında seni aranıyor dedi. gözlerim doldu senağlama eve gelince kokumu içime çekiyorum elimden hiç bırakmıyorum sabaha karşı yanımda yatırıyorum. uyanınca onunla konuşuyorum. her şeye rağmen ayırıyordur inşallah beni babaannesinden. ilk zaman onun kokusuna alışmıştı. onun kucağında uyuyordu. benim kucağımda uyumuyordu. sonra beraber tatile gittik. 6 gün ilk gün ağladığında durmadı bende annem ver dedi. olmaz dedim. bana alışması lazım. daha 20 günlüktü çalışmaya başladığımda. benim kokumu unutması normaldi. ama ben bir anneyim. bunu kabullenemedim. bastırdım göğsüme. o ağladı ben bastırdım göğsümde uyusun , kucağımda uyusun kokuma alışsın diye. gece yanımda yatırdım. sabahları uyandığında ilk beni gördü. şimdi bi nebze daha daha yakınız diye düşünüyorum. zaten ne kadar birbirimizden uzak olabiliriz ki ben onun annesiyim. ilk başta bende çok bunaldım. düşünsene 9ay ne zorluklarla taşıdım onu. ki beni hamileliğim çok zor geçti ( hergün iğne vuruluyordum. düşük tehlikesi atlattım. amniyosentez geçirdim. 4. ayım a kadar bulantı ve kusma) sizi çok iyi anlıyorum. o tatil biraz iyi geldi bize. size de öneririm. bir ağlıyor iki ağlıyor. sonra kokuna alışır.

eve gelınce kucagınızdan hıç ındırmeyın yemegını sız yedırın ce felan gıbı oyunlar oynayın o daha bır bebek sadece babaannenın tüm gün yanında olması ona baglılık yapmıştır kendınızı üzmeyın büyüdükçe o ayrımı yapacaktır

Aynı korkuyu bende yaşadım.Hatta işi bırakmayı düşündüm. Fakat bu sefer çocuğumun ihtiyaçlarını daha rahat karşılayabilmek için çalışmam gerektiğini düşündüm. 2 aylıktı işe başladığımda. Babaannesine bıraktım beni unutur anne bilmez sanıyordum. Ama korktuğum gibi olmadı. ilk başlarda tabiki çok küçük olduğu için farkedilmiyo olabilir fakat daha sonra eve gidipte kucağıma aldığım an zaten direk mememe saldırıyordu. Sonra büyümeye başladı zamanlarda yani 6 aydan sonra ben eve gidince ne babaanne görüyodu gözü nede dede benim kucağımdan onlara gitmiyordu. Akşam saatleri olunca huysuz oluyo diyorlardı seni arıyor derlerdi.Şimdide 2.5 yaşında çok düşkün bana hemde aşırı derecede işten dönüşümü balkonda camda bekliyor eve girdiğim anda yapışık gibi geziyoruz evin içinde. Akşama kadar özlediği için daha düşkün oluyor. Aynı şeyi yaşadığım için telaş yapma ama yinede her çocuğun psikolojisi faklı olur. sorun yapmaktata çok çok haklısın.

kızlar benimde 3 ayım kaldı doğuma benimde sıkımtım bu. bende çalışan bir kadınım. ne yapıcam acaba. kendi işim değil benim ama çalışmam lazım. ya benden soğursa diye çok korkuyorum.

bana gülünce dünyalar benim oluyor. ayırıyordur babaannesinden inşallah. ne diyim. yapcak birşey yok. en azından benim için. benim kendi işim ama bende bırakamıyorum.. devlet memuru olsam bundan iyiymiş...

no.comment .!.:

8 aylık oğlum var ve ben çalışan bir anneyim.gerçeği kendi işim ve evime çok yakın.sabahları ve gündüz birkaç saat bende ama geriye kalan zamanda babaannesiyle birlikte.git gide benden kopuyor gibi.şu ara ağır bir depresyon geçiriyorum.aşırı agresifim.oğlum bana gelince durmuyor sinirleniyorum,üzülüyorum ne yapmalıyım bana bir akıl verin.bu iletişim kopukluğu ileride sorun olurmu korkuyorum..

Genişletmek için tıkla...

ben de çalışan bir anneyim.bende bu durumlardan çok korkuyordum.hatta ilk bıraktığımız zamanlar ,beni unutacak beni sevmeyecek diye eşimle kavga ediyordum.ama zaten şu anda pek bişe fark etmiyorlar.ama bide kendimize bakalım kaç yaşındayız hala başımız sıkısınca annemiz yakında uzakta fark etmez sesini duymak için ölürüz değilmi.
üzülmeyin biz anneyiz ,onlarda bizim çocuğumuz bunu hiç birşey değiştirmez.çocuklarınıza ve sizi sağlıklı yıllar dilerim.
a.s.

bende bebeğimi 7.5 aylıkken bıraktım teyzesine hiç zorluk çekmedi hatta ilk zamanlar akşamları gittiğimde memeyi özlediği için atlıyordu kucağıma bir iki emip bırakıyordu hemen şimdi onuda yapmıyor teyzeye çok düşkün benim kucağımdayken ona atlıyor bazen çok üzülüyorum bu duruma ama kendimi şöyle teselli ediyorum hadi diğer türlü olsaydı arkamdan ağlasaydı göz yaşları içinde bıraksaydım nasıl akşamı ederdim içim yanardı en azından oğlum bulunduğu yerde mutlu ve bi gerçek var ben onun annesiyim bu değişmeyecek