Oyy… ne zor şeymiş bu annelik. Yarım kilo , 1 kilo için insan üzülür mü derdim başka zaman olsa. Ama anne olunca anladım ki, üzülebiliyormuş insan… ben de öyle yapıyorum ne yapayım saldım artık. Çocuğu bu şekilde kabullenebiliyorum da insanların acımasızlığını kabullenemiyorum. Geçenlerde hiç tanımadığım bir kadın , kaç aylık dedi. 5 aylık dedim. Bu nasıl 5 aylık, hiç büyümemiş, hiç bakamamışsın dedi bana. Dedim teyze sen kaç tane 2.5 kiloluk bebek doğurdun ? Ben eve gel ağla ağla ağla kendimi yedim sonra. Dışarıdan da böyle şeyler duyunca insan gerçekten daha çok üzülüyor. Dediğin gibi her bebek bir değil. Hepsinin yapıları, genetikleri farklı. İnsanlar anlamıyor. Ben 48 kilo gebe kaldım. Minyon bir insanım. Eşim 55 kilo. İkimiz de zayıf insanlarız. Her kontrolunde doktorlar min alması gereken kiloyu almış. Genetik. Bu böyle büyüyecek. Kendi persentilinde normal ilerliyor diyor. Ama insanlar asla normal olduğunu kabullenmiyor