- 12 Temmuz 2006
- 643
- 9
- 48
Umut nedir?
İnsanın yaşama tutunmasıdır demi, eğlencesidir hayata, sevmesidir karşısındakini, gülüşüdür güzelliğine…
Umut var mı dır peki, yani kesinlikle “Evet” diyeceksiniz!
Artık ben inanmıyorum desem, sadece güleceksiniz de…
Yaşanabilir mi umutsuz, her kafadan bir ses;
( Hayır, Evet, Asla, Olabilir vs. vs. vs. )
Ama ben yaşarım inan ki umutsuz da, zaten şu fani dünya da ne kadar ömrümüz kaldı ki, umutsuz da yaşanır be…
Umudun tükendiği yerde diyor ki şair “Ölüm” gelir, şimdi ben ölümüyüm, yoksa ölecekmiyim! Eğer umut olsa sımsıkı sarılırdım hayata, zaten değil mi umudumu çalan hain hayat, bu zalim hayat umut ve zamanlarımı çaldı, ve gitti nereye gidiyorsa;
Güvenebilir miyim sana ey umut! Sarıla bilir miyim eskisi gibi ama nafile.
Yalan, Yalan, Yalan! Yok ya olmaz artık!
“Umut dalda ki son yaprak” Ben o yaprağımı fırtınanın soğuğunda kaybettim ne bundan sonra severim ne de umut taşırım yüreğimde…
Dedim ki yüreğime sabret; Olumsuz bir cevap aldı, Asla…
Umuda hakeret ediyorum, beni hor görün Lütfen, İnan ki yaşanıyor umutsuz, ölüden ise farksız!
Susun, değmeyin yarama bari siz yapmayın, ellemeyin umutsuzluğuma…
Başınız sağ olsun!
O körpecik, güler yüzlü, sevgisini yüreğine yansıttığı Umut öldü…
Başımız sağ olsun!
Cümlelerin asıl söyleneceği yerde ben susuyorum artık, kalemim kırıldı! Umudum tükendi, yüreğim ise paramparça.
Kalem sizin elinizde, buyrun bakalım…
İnsanın yaşama tutunmasıdır demi, eğlencesidir hayata, sevmesidir karşısındakini, gülüşüdür güzelliğine…
Umut var mı dır peki, yani kesinlikle “Evet” diyeceksiniz!
Artık ben inanmıyorum desem, sadece güleceksiniz de…
Yaşanabilir mi umutsuz, her kafadan bir ses;
( Hayır, Evet, Asla, Olabilir vs. vs. vs. )
Ama ben yaşarım inan ki umutsuz da, zaten şu fani dünya da ne kadar ömrümüz kaldı ki, umutsuz da yaşanır be…
Umudun tükendiği yerde diyor ki şair “Ölüm” gelir, şimdi ben ölümüyüm, yoksa ölecekmiyim! Eğer umut olsa sımsıkı sarılırdım hayata, zaten değil mi umudumu çalan hain hayat, bu zalim hayat umut ve zamanlarımı çaldı, ve gitti nereye gidiyorsa;
Güvenebilir miyim sana ey umut! Sarıla bilir miyim eskisi gibi ama nafile.
Yalan, Yalan, Yalan! Yok ya olmaz artık!
“Umut dalda ki son yaprak” Ben o yaprağımı fırtınanın soğuğunda kaybettim ne bundan sonra severim ne de umut taşırım yüreğimde…
Dedim ki yüreğime sabret; Olumsuz bir cevap aldı, Asla…
Umuda hakeret ediyorum, beni hor görün Lütfen, İnan ki yaşanıyor umutsuz, ölüden ise farksız!
Susun, değmeyin yarama bari siz yapmayın, ellemeyin umutsuzluğuma…
Başınız sağ olsun!
O körpecik, güler yüzlü, sevgisini yüreğine yansıttığı Umut öldü…
Başımız sağ olsun!
Cümlelerin asıl söyleneceği yerde ben susuyorum artık, kalemim kırıldı! Umudum tükendi, yüreğim ise paramparça.
Kalem sizin elinizde, buyrun bakalım…