Bana olumlu birşeyler söyler misiniz

Ya hazır konunuz denk gelmisken annelere şunu sormak istiyordum; Hanımlar böyle çok ağlayan bebekleri, cocuklari ağlayarak biseyler yaptırmaya alismasin diye Susana kadar bı köşeye koyup kendi kendine susmasını beklemek etkili mi? Hiç deneyeniniz var mı? Ben anne değilim ama bunun etkili bu yöntem olduğunu düşünüyorum. Sonuçta biz çocuklarımızı sürekli miç miç büyütüyoruz genelde sürekli ağlayan, ilgi isteyen, şımarık çocuklarımız oluyor. Elin avrupalisina bakıyorsun bebe daha 6-7 aylıkken "sevgili John, burayı dağıtma lütfen" diyor ve o bebe orayı dagitmiyor. Yani ağlayan çocuğu Susana kadar ellememek etkili bı terbiye yöntemi olmaz mı?
Bence evet. Büyüdüğünde de mesela yemek mi seciyor hic ekstra bisey yapmam yemeklerimiz bunlar. Ev yapimi ve sağlıklı. Biz bunlardan yiyoruz. Eger illa yemek istemiyorsan sen bilirsin yatarken acıktım dersen yapabilecegim bir sey yok diyorum. Mirin kırın ederse tabagini kaldırıyorum isin ciddiyetini birnkez anladığında tekrar etmiyor. Ederse bile ben taviz vermiyorum.
 
Bebeklerın de bır karakterı var ve hepsı bırbırınden farklı yapısal olarak böyle bır bebek bence. Kardeslerın bıle bebeklıllerı hıc benzemıyor. Anne karnında bıle her bebegın haraketı farklı. Cok sakın bır bebegım var cok az haraket edıyor 9 aylık yenı donmeyı ogrendı onla doganlar yürüyor. Yastık koy tv ac saatlerce yatar demez kı ben bebegım gezeyım ortalıgı kesfedeyım. Sankı herseyı ogrenmıs bılıyor. Bazen cekmecelerı acıp oturturup karıstırsın dıye yok. Yanı bu benım bebegımın huyu. Gec yürüyecek belkı emeklemeyecek. Endıse verıyor bıraz ama bunun ıcın kendımı üzmüycem yürümesı ıcın kafamda belırledıgım zaman 15 ay sonrasında doktora danısırım. Yanı her bebek aynı degıl kabul edıp boyle devam etceksın canm. Kolay gelsın.
 
Sevgili konu sahibi aklima gelmişken cok ağladığında bir dus aldırın su cok rahatlatıyor ya da elini yuzunu yikayin ya da suyla oynamasina izin verin. Su gercekten iyi geliyor bir deneyin.
 
Ya hazır konunuz denk gelmisken annelere şunu sormak istiyordum; Hanımlar böyle çok ağlayan bebekleri, cocuklari ağlayarak biseyler yaptırmaya alismasin diye Susana kadar bı köşeye koyup kendi kendine susmasını beklemek etkili mi? Hiç deneyeniniz var mı? Ben anne değilim ama bunun etkili bu yöntem olduğunu düşünüyorum. Sonuçta biz çocuklarımızı sürekli miç miç büyütüyoruz genelde sürekli ağlayan, ilgi isteyen, şımarık çocuklarımız oluyor. Elin avrupalisina bakıyorsun bebe daha 6-7 aylıkken "sevgili John, burayı dağıtma lütfen" diyor ve o bebe orayı dagitmiyor. Yani ağlayan çocuğu Susana kadar ellememek etkili bı terbiye yöntemi olmaz mı?
Bu önerilen bir yöntem değil. Hele ufak çocuklarda.
Çünkü çocuk henüz bizim kadar algılayamıyor dünyayı. Ağlaması da tek iletişim yolu. Bir derdi sıkıntısı var ve sana bunu söylüyor. Sen ilgilenmediğinde çocuk sorununu çözmüyor. Sadece anne ve babası gibi en güvenmesi gereken insanlara olan güvenini kaybediyor ve en önemlisi çağırdığımda ilgilenmezler diyor. Yani çaresizliği öğreniyor.
Ben sevgiden başka kuralla büyütmedim. 12 aylık olana kadar ortamızda uyudu. Herkes dedi o dönem kokuna alıştı ayırman zor olacak. Odasını hazırladık ilk gece yattı ve uyanmadı bile. Öyle benimsedi ki bir hafta sonra gel bizle yat dedik kabul etmedi. Çünkü şefkatle sarmalandı. Kucaktan inmedi ve ihtiyacı olduğunda geleceğimi bildiği için daha rahat oldu.
2 yaş sendromunda çığlık çığlığa ağlardı. Asla tepkisizlikle cezalandırmadım. O bir ceza çünkü. Sakinleşene kadar sarıldım bekledm. Bazen çok zor oldu. Bana sinirlenip vurduğu ısırdığında ona sarılmak zordu. Ama amacı canımı yakmak değildi küçüktü idrak edemiyordu. Ben krizlerde sakin kalınca sakinleşmeyi öğrendi. Ve ne olursa olsun asla yalnız bırakmayacağımı gördü.
Zor mu zor.
Ama şu an 3,5 yaşında oğluma bakınca iyi ki zor ama şefkatli sevgi dolu yoldan gittim diyorum.
Aklı erdikçe kendisi bağıran çağıran ağlayan bir çocuk olmamaya başladı.
 
Ya hazır konunuz denk gelmisken annelere şunu sormak istiyordum; Hanımlar böyle çok ağlayan bebekleri, cocuklari ağlayarak biseyler yaptırmaya alismasin diye Susana kadar bı köşeye koyup kendi kendine susmasını beklemek etkili mi? Hiç deneyeniniz var mı? Ben anne değilim ama bunun etkili bu yöntem olduğunu düşünüyorum. Sonuçta biz çocuklarımızı sürekli miç miç büyütüyoruz genelde sürekli ağlayan, ilgi isteyen, şımarık çocuklarımız oluyor. Elin avrupalisina bakıyorsun bebe daha 6-7 aylıkken "sevgili John, burayı dağıtma lütfen" diyor ve o bebe orayı dagitmiyor. Yani ağlayan çocuğu Susana kadar ellememek etkili bı terbiye yöntemi olmaz mı?
Hayır olmaz, çünkü bebekler kendilerini ifade edemiyorlar. Şöyle düşünün siz sürekli bir şeyler anlatıyorsunuz ama karşınızdaki duymazdan geliyor. Bir süre sonra susarsınız ama ihtiyacınız giderildiği için değil önemsenmediğinizi düşündüğünüz için. Bu da bebeklerde oldukça tehlikeli; güvenli bağlanmayı tamamen zedeliyor. Yani çocuk yetişkin olduğundan düzgün iletişim kurup, kişilere güvenemiyor en basit haliyle. Yalandan ağlamaları ayırt edebiliyorsunuz zaten ama çocuğu ağlarken bir köşeye terketmek yerine konuşarak, sakince ve onu kucaklayan bir tavırla reddetmek gerekiyor. Çocuklara hayır denmeli ama hayır çaresizlikle öğretilmemeli.
 
Bu önerilen bir yöntem değil. Hele ufak çocuklarda.
Çünkü çocuk henüz bizim kadar algılayamıyor dünyayı. Ağlaması da tek iletişim yolu. Bir derdi sıkıntısı var ve sana bunu söylüyor. Sen ilgilenmediğinde çocuk sorununu çözmüyor. Sadece anne ve babası gibi en güvenmesi gereken insanlara olan güvenini kaybediyor ve en önemlisi çağırdığımda ilgilenmezler diyor. Yani çaresizliği öğreniyor.
Ben sevgiden başka kuralla büyütmedim. 12 aylık olana kadar ortamızda uyudu. Herkes dedi o dönem kokuna alıştı ayırman zor olacak. Odasını hazırladık ilk gece yattı ve uyanmadı bile. Öyle benimsedi ki bir hafta sonra gel bizle yat dedik kabul etmedi. Çünkü şefkatle sarmalandı. Kucaktan inmedi ve ihtiyacı olduğunda geleceğimi bildiği için daha rahat oldu.
2 yaş sendromunda çığlık çığlığa ağlardı. Asla tepkisizlikle cezalandırmadım. O bir ceza çünkü. Sakinleşene kadar sarıldım bekledm. Bazen çok zor oldu. Bana sinirlenip vurduğu ısırdığında ona sarılmak zordu. Ama amacı canımı yakmak değildi küçüktü idrak edemiyordu. Ben krizlerde sakin kalınca sakinleşmeyi öğrendi. Ve ne olursa olsun asla yalnız bırakmayacağımı gördü.
Zor mu zor.
Ama şu an 3,5 yaşında oğluma bakınca iyi ki zor ama şefkatli sevgi dolu yoldan gittim diyorum.
Aklı erdikçe kendisi bağıran çağıran ağlayan bir çocuk olmamaya başladı.
Hayır olmaz, çünkü bebekler kendilerini ifade edemiyorlar. Şöyle düşünün siz sürekli bir şeyler anlatıyorsunuz ama karşınızdaki duymazdan geliyor. Bir süre sonra susarsınız ama ihtiyacınız giderildiği için değil önemsenmediğinizi düşündüğünüz için. Bu da bebeklerde oldukça tehlikeli; güvenli bağlanmayı tamamen zedeliyor. Yani çocuk yetişkin olduğundan düzgün iletişim kurup, kişilere güvenemiyor en basit haliyle. Yalandan ağlamaları ayırt edebiliyorsunuz zaten ama çocuğu ağlarken bir köşeye terketmek yerine konuşarak, sakince ve onu kucaklayan bir tavırla reddetmek gerekiyor. Çocuklara hayır denmeli ama hayır çaresizlikle öğretilmemeli.

Ama her çocuk sarılarak durulmuyo ki. Örneğin benim yeğenim gerçekten şımarık bı cocuktur 2.5 yaşında, sürekli ilgilenilmek ister, zaten anne-babasi, babaanne, anneanne, dedeler,teyzeler falan derken sevgi yumağı olarak büyüdü. Ama istediği olmadığı olmadığı zaman kıyametleri koparır en çok da annesine. Ama bana o kadar yapamaz mesela çünkü ben yalandan ağladığını gördüğümde tepki vermiyorum, normalde çok seviyorum ama yok yere huysuzluk ettiğinde sert tepki veriyorum, o beni ısırdığında ben de onu ısırıyordum ve söylüyorum, beni isirirsan ben de seni isiririm böyle canin acır diye. Genelde bana karşı hareketleri daha ölçülü ama annesinin canını cikartiyor
 
Bence evet. Büyüdüğünde de mesela yemek mi seciyor hic ekstra bisey yapmam yemeklerimiz bunlar. Ev yapimi ve sağlıklı. Biz bunlardan yiyoruz. Eger illa yemek istemiyorsan sen bilirsin yatarken acıktım dersen yapabilecegim bir sey yok diyorum. Mirin kırın ederse tabagini kaldırıyorum isin ciddiyetini birnkez anladığında tekrar etmiyor. Ederse bile ben taviz vermiyorum.

İşte ben de aynen böyle yetiştirmek ve sorumluluk vermek istiyorum çocuğuma. Örneğin yemek yiyeceksek tabağını sen gotureceksin, ev temizleniyosa sen de toz alacaksın gibi. Bı tanıdığımin 1 buçuk yaşında kızı var, yemeklerde mutlaka sofraya bişey götürür ve toplarken eline verilen şeyi mutfağa götürür, bayılıyorum böyle yetişen çocuklara ❤️
 
Bebeğin yapısı bu demek ki. Bebeğinizi bu şekilde kabullenmeye çalışın
Değişecek diye ümit ettikçe daha çok gerileceksiniz.
 
Kızlar selam
Bir yaşında bebeğim var , Allah’a şükür sağlıklı bir bebek .
Ancak doğduğu günden beri sürekli ağlıyor .
İlk 3 ay memede yaşadık
Gazımız vardı , 6 ay geçsin dedim , otursun dedim , emeklesin dedim düzelir değişir dünyaya alışır dedim ama yok 😞
Sabah kalkar kalkmaz bir başlıyor
Yatana kadar ağlıyor ağlamasa da hep mızmız huzursuz saçını cekiyor sinirleniyor , bana gelmek istiyor , emekleyerek gelip paçamdan cekiyor .
Şuanda bedenen ve ruhen bitik durumdayım
Sizin bebekleriniz de böyle çok ağladı mi ?
Bu ağlamalar ne zaman geçecek , sizde durum ne oldu bana söyler misiniz
Sağlık problemi yok düzenli kontrollerimiz var
Ne zaman bana bağımlı olmaktan çıkıp kendi kendine oyun oynayacak , oyalanacak , ağlamalari bitecek 😔
6 ay sonra aglamalar azalir, sabirlar diliyorum. Seneye yazin kendi kendine oynar.
 
Canim allah kolaylik versin. Bazı bebeklerin huyu boyle. Bir arkadaşımın bebegi durmaksızın aglardi. Uykusu 15 dakkayi gecmezdi. Uyanik oldugu tum zamanlari ağlayarak gecirirdi. Kizcagiz biraz nefes alsin diye evimde misafir ederdim. Inanin misafirlik boyunca ağlardı. Benim bile psikolojim bozulurdu. Arkadasim ruhen bedenen çöktü. Ne uyku ne dinlenme. Ama guzel haber su ki yurumeye basladiginda bagimsizlasti. Ilgisi keşfetmeye yoneldi. Su an gayet normal bir cocuk. Biraz daha sabir. Her sey duzelecek insallah.
 
Ama her çocuk sarılarak durulmuyo ki. Örneğin benim yeğenim gerçekten şımarık bı cocuktur 2.5 yaşında, sürekli ilgilenilmek ister, zaten anne-babasi, babaanne, anneanne, dedeler,teyzeler falan derken sevgi yumağı olarak büyüdü. Ama istediği olmadığı olmadığı zaman kıyametleri koparır en çok da annesine. Ama bana o kadar yapamaz mesela çünkü ben yalandan ağladığını gördüğümde tepki vermiyorum, normalde çok seviyorum ama yok yere huysuzluk ettiğinde sert tepki veriyorum, o beni ısırdığında ben de onu ısırıyordum ve söylüyorum, beni isirirsan ben de seni isiririm böyle canin acır diye. Genelde bana karşı hareketleri daha ölçülü ama annesinin canını cikartiyor
İşte bu durum çocuğu ağlatmakla değil anne ve babanın otorite kurmasıyla alakalı. Çocuğa sınır öğretilmeli, çocuklara bir sınır öğretilmiyor sonra böyle problemler ortaya çıkıyor. Bakın size karşı ölçülü neden? Çünkü sizin sınırlarınızı öğrenmiş ama anne tabii ki biraz daha yüzgöz oluyor çocukla, yoruluyor çocuk bir kere inatlaştığında kazandı mı önünü almak daha da sabır gerektiriyor. Çocuk yetiştirmek çok zor.
 
Öncelikle kolay gelsin anne değilim ama size küçük bir not söylemek isterim.
Memede yaşadık, gazımız vardı gibi cümleler bebeğinizin birey olması ve size doğru bağlanmasında etkili cümleler. Özellikle de onun yanında söylemeniz ve sizin de onu bu denli sahiplenmeniz ileriki yıllarda maalesef sorun olarak ortaya çıkacaktır.
Mememde yaşadı çok gazı var gibi onun şahsına ait cümleler kurarsanız inanın daha iyi hissedecektir ileride. Lütfen yanlış anlamayın.
 
Kızlar selam
Bir yaşında bebeğim var , Allah’a şükür sağlıklı bir bebek .
Ancak doğduğu günden beri sürekli ağlıyor .
İlk 3 ay memede yaşadık
Gazımız vardı , 6 ay geçsin dedim , otursun dedim , emeklesin dedim düzelir değişir dünyaya alışır dedim ama yok 😞
Sabah kalkar kalkmaz bir başlıyor
Yatana kadar ağlıyor ağlamasa da hep mızmız huzursuz saçını cekiyor sinirleniyor , bana gelmek istiyor , emekleyerek gelip paçamdan cekiyor .
Şuanda bedenen ve ruhen bitik durumdayım
Sizin bebekleriniz de böyle çok ağladı mi ?
Bu ağlamalar ne zaman geçecek , sizde durum ne oldu bana söyler misiniz
Sağlık problemi yok düzenli kontrollerimiz var
Ne zaman bana bağımlı olmaktan çıkıp kendi kendine oyun oynayacak , oyalanacak , ağlamalari bitecek 😔
Üzgünüm ama fıtratı böyleyse değişmesi çok çok zor. Benim oğlum da bu tarz bir çocuk. Doğduğu günden beri ağlayan mızmızlanan bir bebekti şu an 2,5 yaşında ben düzelecek diye ümit ederken dahada kotu oldu. Aksi ve herşeye ağlayan herşeyle inatlaşan bir çocuk oldu. Ben artik boyle kabullendim onu fitrati boyle demekki diyorum. Kabullenince rahatliyor insan.
 
Yaxıldı mı bilmiyorum ama kalça çıkığına bakıldı mı? Alt komşumun bebeği sylarca bağırdı. Gözden kaçmış kalçası çıkıkmış. Çocuk susmuştu, alçıya alınınca . Nasıl üzülürdük. Sonra düzeldi tabi. Koca kız olmuştur:)
 
3 çocuğum var 2 numaram ağlamazdı ama bana yapışıktı resmen babaya bile gitmezdi yabancı biri kucağına alsa feryat figan ağlardı. Şuan 6 yaşında bana hala çok düşkün uyurken bile aynı odada degilsek hissediyor sanki kalkıp geliyor yanima yatıyor.
 
Ama her çocuk sarılarak durulmuyo ki. Örneğin benim yeğenim gerçekten şımarık bı cocuktur 2.5 yaşında, sürekli ilgilenilmek ister, zaten anne-babasi, babaanne, anneanne, dedeler,teyzeler falan derken sevgi yumağı olarak büyüdü. Ama istediği olmadığı olmadığı zaman kıyametleri koparır en çok da annesine. Ama bana o kadar yapamaz mesela çünkü ben yalandan ağladığını gördüğümde tepki vermiyorum, normalde çok seviyorum ama yok yere huysuzluk ettiğinde sert tepki veriyorum, o beni ısırdığında ben de onu ısırıyordum ve söylüyorum, beni isirirsan ben de seni isiririm böyle canin acır diye. Genelde bana karşı hareketleri daha ölçülü ama annesinin canını cikartiyor
Çocuk şu an kaba tabirle beyninin bazı kısımlarını kullanamıyor. Yani öfke kontrolünü sağlayamıyor. Üstelik şu an her şeyi kendisinin sanıyor. Sizin anladıklarınız saçma geliyor, bencil döneminde. Yavaş yavaş anlayacak. Sizi izleyecek, gözlemleyecek. Ona kızsanız bile nasıl sakinleştiğiniz, öfkeliyken tepkileriniz ona rehber olacak.
O öfkesini kontrol ermeyi öğrenemediği için ısırıyor, çünkü çocuk. Kelime haznesi bile öfkesini ifade etmeye yetmiyor. Anlatamıyor ki size ısırmak ağlamak gibi şeyleri ondan yapıyor. Yani siz onu ısırdığınızda sorunu büyütüyorsunuz. Yetişkin olarak siz sakin kalmalı rehber olmalısınız.
Deidğim gibi herkes bana 2 yaş döneminde fazla şımarttığımı söyledi. Çok tolerans gösterdiğimi söylediler.
Geldiğim noktada başarılı olduysam sakin kalmam etkili.
Empati yaparak sakin kaldım. Beyni henüz gelişmeye başlayan, kullanamayan bir canlımo. Nasıl ayaklarını kullanamadı, düşe kalka yürümeyi öğrendi, beynini de kullanmayı öğrenecek. Duygularını da kontrol etmeyi öğrenecek. Şu an bunu yapamıyor. 2 yaştaki bu sinir ve ataklar şımarıklık değil, büyüme atağıdır. Dünyayı anlama çabasıdır. Kendini duygularını tanımaya başlamadır.
Şımarıklık diye kenarda ağlaması daha hırçınlaştırır, size olan inancını zedeler. Onu ısırmanız da bu hareketi pekiştirir. Yetişkinler de ısırıyorsa o kadar da sorun değil demek ki, ısırabilir yani. İleride şiddet dilini kullanabilir.
 
Ben sizi çok iyi anlıyorum. Şu an birebir aynı durumdayız. Koligi bitti dişi başladı. Diş çıkarınca iki gün iyiyse üçüncü gün tekrar başa sarıyoruz. Ne kadar daha böyle sürecek bilmiyorum ama kucakta bile bir süre sonra sıkılıyor ve nasıl oyalayacagimi şaşırıyorum artık. Allah sabır versin gerçekten çok zor.
Kaç aylık
 
İşte ben de aynen böyle yetiştirmek ve sorumluluk vermek istiyorum çocuğuma. Örneğin yemek yiyeceksek tabağını sen gotureceksin, ev temizleniyosa sen de toz alacaksın gibi. Bı tanıdığımin 1 buçuk yaşında kızı var, yemeklerde mutlaka sofraya bişey götürür ve toplarken eline verilen şeyi mutfağa götürür, bayılıyorum böyle yetişen çocuklara ❤️
Ayrıca yemek, sorumluluk almak kısımlarıyla ağladığında ilgilenememek çok başka konular.
Ben çocuğumu blw ile yetiştirdim. Altıncı ayından itibaren asla yemekte ısrarcı olmadım. Yemediyse yemedi. Israr etmedim. Aç uyuduğu çok oldu bu nedenle. Yemek pek seçmez, her şeyin tadına bakar, kendi yemeğini kendi yer.
Odasını o toplar, sorumlulukları var.
Ama ağladığında bir kenarda görmezden gelmedim. Tepkisiz kalmadım. Cezalandırmadım.
Yani ağladığında köşede bırakmayanlar şımarık sorumsuz yetiştiriyor genellemesini kabul etmiyorum.
İkisi çok başka şeyler.
Sevgiden şımarmaz çocuk. Sevgiyle büyüyüen çocuk da sevgi dilini kullanır
 
Back