Kızlar konuyu umarım doğru yere açmışımdır,psikolojik bir sorun olduğunu düşünüyorum.
Son zamanlarda herşeyden birşey çıkarıyorum bardağın hep boş tarafını görüyorum.Abartıyorum minicik durumları bile.Beynim,duygularım kendimi üzmek üzere programlanmış gibi..Çevremdekiler de şikayetçi bu durumdan.Özellikle en yakınımdakilere daha çok yansıyo bu durum.Sevgilimin attığı normal msjda bile ilgisizlik seziyorum mesela,yada anneme babama bi anda sinir olabiliyorum.Eskiden kolay ağlardım şimdi kolay ağlayamıyorum da..Çok çok mutsuzum Mutluluklarım çok kısa sürüyor,mutlu olunca bile sanki "bu mutluluk sana kalmaz" diyor içimden bi ses.Gereksiz kıskançlıklar,güvensizlikler,alınganlıklar yapıyorum.Kendime güvenmiyorum,özgven problemi de yaşıyorum yani.Ne olacak bilmiyorum,artık ben de bu duruma dur demek istiyorum 31:
Kardeşim yok,en yakın arkadaşımla görüşemiyoruz bu ara.Anlayacağınız sizden başka kimsem yok,yardım edin lütfeeeeeeeen
Son zamanlarda herşeyden birşey çıkarıyorum bardağın hep boş tarafını görüyorum.Abartıyorum minicik durumları bile.Beynim,duygularım kendimi üzmek üzere programlanmış gibi..Çevremdekiler de şikayetçi bu durumdan.Özellikle en yakınımdakilere daha çok yansıyo bu durum.Sevgilimin attığı normal msjda bile ilgisizlik seziyorum mesela,yada anneme babama bi anda sinir olabiliyorum.Eskiden kolay ağlardım şimdi kolay ağlayamıyorum da..Çok çok mutsuzum Mutluluklarım çok kısa sürüyor,mutlu olunca bile sanki "bu mutluluk sana kalmaz" diyor içimden bi ses.Gereksiz kıskançlıklar,güvensizlikler,alınganlıklar yapıyorum.Kendime güvenmiyorum,özgven problemi de yaşıyorum yani.Ne olacak bilmiyorum,artık ben de bu duruma dur demek istiyorum 31:
Kardeşim yok,en yakın arkadaşımla görüşemiyoruz bu ara.Anlayacağınız sizden başka kimsem yok,yardım edin lütfeeeeeeeen