Babasiz büyüdüm ve sevgisiz :( detaya gelin lütfen

Benim arkadaslarimda yoktu iste hep yanlizdim
Neden yoktu peki ?
Neden senınle arkadaşlık etmıyolardı ?


6 yıldır evliyim yenı bi şehre geldim 6 yıldır hiç arkadaşım yok . Psikolojimde iyi . Sende başka problemler var bence ..

Destek aldın mı hiç ? Yaşın kaçtı ?
 
Neden yoktu peki ?
Neden senınle arkadaşlık etmıyolardı ?


6 yıldır evliyim yenı bi şehre geldim 6 yıldır hiç arkadaşım yok . Psikolojimde iyi . Sende başka problemler var bence ..

Destek aldın mı hiç ? Yaşın kaçtı ?

Cok psikologa gittim. Babam öldükten sonra icime kapandim Ve Genelde hep cekingen biriydim Ama zaman zaman yakin gördügüm kisilerle arkadaslik kurabiliyordum cocuken Ama yas büyüdükce hep ezildim dis görüntümle ilgili hep alay edildim ezildim insanlar benimle arkadaslik Kurmak istemediler
 
Mutluluk sana gelmeyebilir , sen mutluluğa gideceksin.Olan olmuş bundan sonrası için sen çaba sarfedeceksin.Baban yaşasaydı belki başka bir sebeple kendini kötü hissedecektin.Seçimlerimiz önemli bakış açını degiştirmen gerek.Bak mesela bahar geldi doğa guzelleşmeye başladı bunları görmeye çalış.Bir kedi sahiplen mesela onunla zaman geçirmeyi dene.Yada annenin yaptığı yemeği tadına vara vara yemeyi..Yani bakmayı degil görmeyi dene inan çok güzel anlar yaşayacaksın kendini çok iyi hissedeceksin.Bunları yazıyorum bil ki öylesine değil benim de babam ve sonrasında da annem öldü.Çok bunaldıgımda doğayla hayvanlarla kendimi iyilestirdim hep o yüzden tavsiye ediyorum.
 
Ben babasız büyümedim ama sevgisiz bir ortamda büyüdüm hâlâ da oyle
Ve kimseye güvenim yok. Her şeyin altında birşey arıyorum ve ilgi sevgiye muhtacım.
 
Ben Babami 13 yasimda kayip ettim, Yurtdisinda dogup büyüdüm. Aile olarak; Anne ve Agabey tek basina gecindik. Akraba olarak Amcamin Cocuklari - yani benim Kuzenlerim - var, yakin sayiliriz ama hic ne onlar nede ben sahsen birbirimize ayak uyduramadik, binevi tipik Aile ve Akraba sorunlari.

Babami kayip edene kadar, nese dolu civil civil bir Cocuktum, birden duraklasan, etrafina mesafe tutan, iletisim kurmakta ve Arkadasliklari orta derecede tutmakta zorlanan bir kisilige sahip oldum.

Bir iki arkadas ile bag kurdum, belirli bir Zaman sonra tabi yas ilerledikce herkesin kendince sorunlari ve yogunluklari doguyor. Depresyon a girdim mi? Hemde nasil, suanda 30 yasimdayim ve inan daha 20 li yaslarimda orta derecede Depresyonumun teshisi koyulmustu. Ilac gibi tedavileri kisa bir sürec olarak aldim. Erkenlik caglarinda Piskoloji destek aliyordum - bu da inan sirf annemin zoruyla olan birseydi. Ileride kendim o yardimi istedim ama sürec olarak bayafi Zaman aldi.

Benimde kendimce Insanlara karsi beklentilerim ayni senin durumdaki gibi oldu, dizlerimin üstüne düsmüslügüm oldu. Ancak böyle ögreneceksin hayati.
Fazla derinliklere de girmek istemiyorum, yazdiklarimin sonu bulmaz.

Sana verebilecegim tavsiyem, fazla kafanda bocalama, piskoloji destege meyilli olman güzel birsey. Ama tedavi olunca "ilac" alarak, ha iyilesecegim niyeti kapilma. Kendince etkinlikler, hobi bir ugras bul. Ben kendimi Kitaplara verdim, Günlük tuttum, yürüyüs yaptim, dag tepelere cikip avaz avaz bagirdim - rahatlatici bir etkinlikti benim icin.

Iliski konularinda bende aradim o "sevgiyi, ilgiyi" ama öyle her önüme cikana da yüz vermekten sakinirdim, soguk kanliligim buna müsade vermezdi. Zaman ilerledikce, meslek egitimimi de elime alinca, öz güvenim, yasam tarzim ve cevreye duyarliligim daha da farklilasti. Esim ile 3.5 yil evel tanistik, kaderimiz ayni olmasa da ikimizi ayni durumda hissettik. Görüstükce, Sohbetlerimiz koyulastikca, o cocukliugumdaki nese ve sevgi dozaji ayni dereceye geldi. Bunu esime de acikladigimda, inan göz yasini tutamadi, ama onun icin önemli olan, beni mutlu görebilmek, ve bunu yillar sonra kendimde gördüm.

Bu nedenle, beklentilerin kendi hedeflerin olsun, baskalarina karsi birseyler umut ederek hirpalanman veya ezilmen sana bir fayda getirmez. Yasin kac bilmiyorum, ama ister 15 yasinda ol, ister 30 veya 40, bu hayatin cekilecek hale gelmesi senin elinedir.
 
Ben Babami 13 yasimda kayip ettim, Yurtdisinda dogup büyüdüm. Aile olarak; Anne ve Agabey tek basina gecindik. Akraba olarak Amcamin Cocuklari - yani benim Kuzenlerim - var, yakin sayiliriz ama hic ne onlar nede ben sahsen birbirimize ayak uyduramadik, binevi tipik Aile ve Akraba sorunlari.

Babami kayip edene kadar, nese dolu civil civil bir Cocuktum, birden duraklasan, etrafina mesafe tutan, iletisim kurmakta ve Arkadasliklari orta derecede tutmakta zorlanan bir kisilige sahip oldum.

Bir iki arkadas ile bag kurdum, belirli bir Zaman sonra tabi yas ilerledikce herkesin kendince sorunlari ve yogunluklari doguyor. Depresyon a girdim mi? Hemde nasil, suanda 30 yasimdayim ve inan daha 20 li yaslarimda orta derecede Depresyonumun teshisi koyulmustu. Ilac gibi tedavileri kisa bir sürec olarak aldim. Erkenlik caglarinda Piskoloji destek aliyordum - bu da inan sirf annemin zoruyla olan birseydi. Ileride kendim o yardimi istedim ama sürec olarak bayafi Zaman aldi.

Benimde kendimce Insanlara karsi beklentilerim ayni senin durumdaki gibi oldu, dizlerimin üstüne düsmüslügüm oldu. Ancak böyle ögreneceksin hayati.
Fazla derinliklere de girmek istemiyorum, yazdiklarimin sonu bulmaz.

Sana verebilecegim tavsiyem, fazla kafanda bocalama, piskoloji destege meyilli olman güzel birsey. Ama tedavi olunca "ilac" alarak, ha iyilesecegim niyeti kapilma. Kendince etkinlikler, hobi bir ugras bul. Ben kendimi Kitaplara verdim, Günlük tuttum, yürüyüs yaptim, dag tepelere cikip avaz avaz bagirdim - rahatlatici bir etkinlikti benim icin.

Iliski konularinda bende aradim o "sevgiyi, ilgiyi" ama öyle her önüme cikana da yüz vermekten sakinirdim, soguk kanliligim buna müsade vermezdi. Zaman ilerledikce, meslek egitimimi de elime alinca, öz güvenim, yasam tarzim ve cevreye duyarliligim daha da farklilasti. Esim ile 3.5 yil evel tanistik, kaderimiz ayni olmasa da ikimizi ayni durumda hissettik. Görüstükce, Sohbetlerimiz koyulastikca, o cocukliugumdaki nese ve sevgi dozaji ayni dereceye geldi. Bunu esime de acikladigimda, inan göz yasini tutamadi, ama onun icin önemli olan, beni mutlu görebilmek, ve bunu yillar sonra kendimde gördüm.

Bu nedenle, beklentilerin kendi hedeflerin olsun, baskalarina karsi birseyler umut ederek hirpalanman veya ezilmen sana bir fayda getirmez. Yasin kac bilmiyorum, ama ister 15 yasinda ol, ister 30 veya 40, bu hayatin cekilecek hale gelmesi senin elinedir.

Anlatiklarin nasilda Ben . Sen Cok sanslisin yaninda esin var. Bende artik ipleri elime alip hayatimi degistirmem lazim :KK43:
 
Benim babam var ama yok gibi..
Babasiz buyudum bende.
Yasayan anlar..
Hep yanlis insanlarla karsilastim. Sacma sapan..
sirf sevilim diye..
suan geriye bakiyorum ki, igreniyorum geride biraktigim o gunlerden. Ben nasil oyle insanlarla arkadaslik edinmisim..
sana tavsiyem guclu dur.. naif olma lutfen.. dogru zamanda dogru insanlarla karsilasirsin..
 
Ooo kac psikolog degistirdim yasim 28. yani evdekiler söyle diyim Sevgi anlamlari iste para vermek yemek yapmak falan
Evdekiler annen ve Kardeşler'in mi ?
Malesef babasız büyüyen kızlarda bu tip bağlanma daha kolay kanma eğilimleri oluyor . Bir de kendinden büyük erkekleri seçiyorlar
 
Anlatiklarin nasilda Ben . Sen Cok sanslisin yaninda esin var. Bende artik ipleri elime alip hayatimi degistirmem lazim :KK43:

Sahsen sansli olusum benim elimde. Benim yol cizimimde böyle bir Hayat karesi cikti ortaya.
Hayatin daima kendi avuclarinin icinde, onu korumak veya yerle bir etmek senin elinde. Karamsarlik fayda etmez.
 
ben babasiz buyudum annem beni kucukken alakasi olmayan bi konuyla ilgili bir psikiyatriste goturmustu dr.bana bir resim ciz dedi ben sadece annemi abimi ve kendimi cizdim dr anneme sadece ileride dikkat edin oendinden buyuk insanlarla evlenmek isteyebilir yada yanlia tercihler yapabilir resimdeki 4.kisinin eksikliginden dolayi dedi.
senin durumunda buna benziyor sanirim ama sana sunu soylemek istiyorum hayatta hic kimseye tam anlamiyla güvenme ailen hariç .
sen kendin bir baskasina nekadar guven verebilirsinki bir baskasina gozu kapali guvenebilesin insanlara zayif noktani gosterme inan bunu kullananlar bile olacak
benim bir erkek arkadasim babanin mezarina gittim onunla konustum senin benden baskasiyla olmani istemiyor bile demisti bana bir donem ufak psikolojok sorunlarim varken beni boyle sacma biseyle bile kandirmaya calisti insanlara guvenme hele hele erkeklere hic guvenme birilerine guven duymak zorunda deilsin illa guven duyacaksan sadece kendine güven.
 
X