- 23 Temmuz 2014
- 1.035
- 2.132
- 133
- Konu Sahibi cekirdekcik
-
- #1
Kızlar biraz uzun oldu ama kusura bakmayın çok doldum. Merhaba, biz 2 kardeşiz. Kardeşim 19 yaşında, daha yeni üniversitele başladı ve başladığı sene birini buldu ve şu an 1 sene bile dolmadan evlenmek istiyorlar. Ben de 27 yim, geçen sene çalıştım bu sene işsizim ve evde oturuyorum. Ama yakın zamanda yine iş bakacağım. İyi kötü nasıl olursa olsun.
Sorunum da şu; ben büyüdüm büyüyeli ilk çocuk olduğumdan ve ailemin tecrübesizliğinden olsa gerek dayakla vs. büyüdüm. Üniversiteye başka şehre gidilmeme izin verilmedi. Üniversiteyi bursla okudum. Babam dershaneye gönderdi tabii. Babamı da kötülemek istemiyorus, masrafını yaptı bana.
Ama hiçbir zaman kardeşim gibi olamadım onun gözünde. Onlar daha yakınlardır. Kardeşim başka şehirde okumaya başladığı için ona para yolluyor ve annemle bana her sabah laf sokuyor işe giderken; bizim evde olmamız batıyor ona ama ne annemin ne de benim bi gram masrafımız yok. Ne alışveriş, ne şu bu. Yalan yok. Aldığı para tümüyle kardeşime gidiyo nerdeyse. Tatilden buraya bi döndü, bilmem kaç tl ye bikini almış, onu almış, bunu almış... Dolu eşya, ıvır zıvır, saç maskeleri.. Ki babam emekli ve işci hala calışıyor. Ben zamanında babama acıdığım için ihtiyacım olsa da susandım ama kardeşim zor zamanda bile aglatarak vs. dediğini yapandı.
Neyse, biz kardeşimle kavga ederken bigün kardeşim bana "babamın tek umudu benim! bana öyle dedi" falan biliyo musun dedi. Öyle kırıldım ki anlatamam sonrasında tavır aldım babama. Neyse kardeşim evlenmek isteyince baya karıştı ortalık. O da unutuldu gitti. Şu an tatildeyiz, 1 ay önce falan kavga çıktı.
Olay şu; ben gece yeni diş fırçamı almak için odaya girdim odada da gece lambası falan yok. Dolabıma bakıcaktım saat akşam 11 civarı. Kardeşim uyuyordu ışığı açtım, 5 dk. bakıp çıkacaktım sadece. Kaldı ki tatil zaten sabah öğlene kadar yatıyor. Bana bi anda bağırmaya başladı; küfürlerle ama. Ben de sinir oldum, derdimi anlatamıyorum onun bağırışından. Patladım, ben de bağırmaya başladım. Derken annem babam uyandı vs. bi kıyamet koptu. Ben sinirden ağlıyorum başka odada, geldi neymiş efendim ses yapıyormuşum vs. bi ton kötü söz yine; geber, o..pu, pislik... vs. gırla ama. Babam duyuyor bi şey demiyor, babam sırf ben agladığım için geldi bana kızdı. En son gittim babama açıkladım her şeyi bana bi şey demedi. Kardeşimle başka odada konuştular.
İçeri geldiklerinde kardeşim bana yine kötü sözler sarf edince ben de öyle karşılık verdim en sonunda. Ben yatıyordum; bi anda üstüme atladı ve beni dövmeye çalıştı, cımırdı her yerimi kanattı ellerimi. Babam ne yaptı biliyor musunuz? Hiçbir şey. Normal bi babanın "Kızım, o senin ablan nasıl konuşuyorsun, nasıl vurursun ona?" demesi gerekirken o hiçbir şey yapmadı. Sadece "kızım yapma" dedi ona. Ayırmaya bile annem hemen kalktı.
Öyle koydu ki içime babamın hiçbir demeyişi, anlatamam size. O gün resmen babam öldü benim için sanki. Bi de ben olayı büyütüyorum diye bana kızdı, bağırdı. Resmen dövecekti belki de beni ama yapmadı. bu olaydan beri aynı odanın içerisinde konuşmuyoruz kesinlikle. yok sayıyoruz birbirimizi.
Şimdi kardeşimin sevgilisinin ailesiyle tanışmaya gitti, nişan alışverişi yapıyorlar. Giderken de kardeşim benden kart istedi; akbil gibi. Bir şey demedim verdim küs olduğumuz halde. Yakında da evde nişanı olacak ve ben nişanında bulunmayı istemiyorum. Düğününe gitmeyi de düşünmüyorum.
Bana bir özür dilemeden kesinlikle adım atmayacağım. Ama millet de; benim sevgilim vs yok kardeşimi kıskanıyorum falan diye düşünüyor bu hareketlerimden dolayı. Halbuki zerre kıskanmıyorum. Ne hali varsa onu görsün. İçimde bi gram hasetlik, kıskançlık yok ona karşı hatta babam evlendiklerinde bile maddi olarak yardım edecek çünkü kardeşim okulu bitirmedi, sevgilisi de asgari ücretli zaten.
Laf etmiyorum hiçbir şeye; ama bu ve bunun gibi olaylar beni öyle yıldırdı ki içimi paramparça ediyor. Bana fikrimi soran yok; ben yok gibiyim. Babamın ben gibi bi kızı yok sanki. Kardeşime full destek bana gelince benim kendim çabalayıp, uğraşmamı istiyolar. Annem arada laf sokar; kardeşini mi kıskanıyosun ya da bazen sen fakir biriyle evlenirsen ne olacak? Bu sabah daha; "sen çürük patates gibi biriyle evleneceksin ama sonradan o çok iyi bi insan olacak" dedi?!? sonra da geldi özür diledi benden. Kafayı sıyırıcam.
İş bulmam tek çare evet ama o da o kadar kolay değil... Başka sehire gitmek istesem; param yetmez asgari ücretle bi işe başlayınca. kirasıydı, şuyuydu buyuydu...
Çok doldum buraya döktüm içimi resmen bu evde ölümü bekleyeceğim gibi geliyor ve psikolojimi de çok etkiliyor; sizce ne yapmalıyım kardeşim ve babam konusunda?
Sorunum da şu; ben büyüdüm büyüyeli ilk çocuk olduğumdan ve ailemin tecrübesizliğinden olsa gerek dayakla vs. büyüdüm. Üniversiteye başka şehre gidilmeme izin verilmedi. Üniversiteyi bursla okudum. Babam dershaneye gönderdi tabii. Babamı da kötülemek istemiyorus, masrafını yaptı bana.
Ama hiçbir zaman kardeşim gibi olamadım onun gözünde. Onlar daha yakınlardır. Kardeşim başka şehirde okumaya başladığı için ona para yolluyor ve annemle bana her sabah laf sokuyor işe giderken; bizim evde olmamız batıyor ona ama ne annemin ne de benim bi gram masrafımız yok. Ne alışveriş, ne şu bu. Yalan yok. Aldığı para tümüyle kardeşime gidiyo nerdeyse. Tatilden buraya bi döndü, bilmem kaç tl ye bikini almış, onu almış, bunu almış... Dolu eşya, ıvır zıvır, saç maskeleri.. Ki babam emekli ve işci hala calışıyor. Ben zamanında babama acıdığım için ihtiyacım olsa da susandım ama kardeşim zor zamanda bile aglatarak vs. dediğini yapandı.
Neyse, biz kardeşimle kavga ederken bigün kardeşim bana "babamın tek umudu benim! bana öyle dedi" falan biliyo musun dedi. Öyle kırıldım ki anlatamam sonrasında tavır aldım babama. Neyse kardeşim evlenmek isteyince baya karıştı ortalık. O da unutuldu gitti. Şu an tatildeyiz, 1 ay önce falan kavga çıktı.
Olay şu; ben gece yeni diş fırçamı almak için odaya girdim odada da gece lambası falan yok. Dolabıma bakıcaktım saat akşam 11 civarı. Kardeşim uyuyordu ışığı açtım, 5 dk. bakıp çıkacaktım sadece. Kaldı ki tatil zaten sabah öğlene kadar yatıyor. Bana bi anda bağırmaya başladı; küfürlerle ama. Ben de sinir oldum, derdimi anlatamıyorum onun bağırışından. Patladım, ben de bağırmaya başladım. Derken annem babam uyandı vs. bi kıyamet koptu. Ben sinirden ağlıyorum başka odada, geldi neymiş efendim ses yapıyormuşum vs. bi ton kötü söz yine; geber, o..pu, pislik... vs. gırla ama. Babam duyuyor bi şey demiyor, babam sırf ben agladığım için geldi bana kızdı. En son gittim babama açıkladım her şeyi bana bi şey demedi. Kardeşimle başka odada konuştular.
İçeri geldiklerinde kardeşim bana yine kötü sözler sarf edince ben de öyle karşılık verdim en sonunda. Ben yatıyordum; bi anda üstüme atladı ve beni dövmeye çalıştı, cımırdı her yerimi kanattı ellerimi. Babam ne yaptı biliyor musunuz? Hiçbir şey. Normal bi babanın "Kızım, o senin ablan nasıl konuşuyorsun, nasıl vurursun ona?" demesi gerekirken o hiçbir şey yapmadı. Sadece "kızım yapma" dedi ona. Ayırmaya bile annem hemen kalktı.
Öyle koydu ki içime babamın hiçbir demeyişi, anlatamam size. O gün resmen babam öldü benim için sanki. Bi de ben olayı büyütüyorum diye bana kızdı, bağırdı. Resmen dövecekti belki de beni ama yapmadı. bu olaydan beri aynı odanın içerisinde konuşmuyoruz kesinlikle. yok sayıyoruz birbirimizi.
Şimdi kardeşimin sevgilisinin ailesiyle tanışmaya gitti, nişan alışverişi yapıyorlar. Giderken de kardeşim benden kart istedi; akbil gibi. Bir şey demedim verdim küs olduğumuz halde. Yakında da evde nişanı olacak ve ben nişanında bulunmayı istemiyorum. Düğününe gitmeyi de düşünmüyorum.
Bana bir özür dilemeden kesinlikle adım atmayacağım. Ama millet de; benim sevgilim vs yok kardeşimi kıskanıyorum falan diye düşünüyor bu hareketlerimden dolayı. Halbuki zerre kıskanmıyorum. Ne hali varsa onu görsün. İçimde bi gram hasetlik, kıskançlık yok ona karşı hatta babam evlendiklerinde bile maddi olarak yardım edecek çünkü kardeşim okulu bitirmedi, sevgilisi de asgari ücretli zaten.
Laf etmiyorum hiçbir şeye; ama bu ve bunun gibi olaylar beni öyle yıldırdı ki içimi paramparça ediyor. Bana fikrimi soran yok; ben yok gibiyim. Babamın ben gibi bi kızı yok sanki. Kardeşime full destek bana gelince benim kendim çabalayıp, uğraşmamı istiyolar. Annem arada laf sokar; kardeşini mi kıskanıyosun ya da bazen sen fakir biriyle evlenirsen ne olacak? Bu sabah daha; "sen çürük patates gibi biriyle evleneceksin ama sonradan o çok iyi bi insan olacak" dedi?!? sonra da geldi özür diledi benden. Kafayı sıyırıcam.
İş bulmam tek çare evet ama o da o kadar kolay değil... Başka sehire gitmek istesem; param yetmez asgari ücretle bi işe başlayınca. kirasıydı, şuyuydu buyuydu...
Çok doldum buraya döktüm içimi resmen bu evde ölümü bekleyeceğim gibi geliyor ve psikolojimi de çok etkiliyor; sizce ne yapmalıyım kardeşim ve babam konusunda?