- 20 Haziran 2007
- 4.250
- 27
- 358
- 45
Ben ailemin 3 kız kardeşten en büyüğü olarak dünyaya geldim.Güzel bir kız olarak yetiştirildim. Ailem, ‘’Bir kuyu edası var ama akıl yok,’’ derdi.. Ne tuhaf bir kodlama olmuştu anlatamam.
Benden 3 yaş küçük olan kız kardeşim ise hep aklıyla onay görürdü babamdan. Bana ise ‘’Sen aptalsın senden bir şey olmayacak; kız kardeşine bak ne kadar akıllı,’’ derdi. Bu beni çok ama çok incitirdi.
‘’Ben aptalım,’’ diye kodlandığımdan okumak istemedim ve okulu bıraktım. Fakat içimde bir acı vardı… Okumak istiyordum çünkü akıllıydım ama bir türlü kabul edemiyordum bunu.
Akıllı olduğumu nasıl kabul edebilirdim ki çok sevdiğim ve güvendiğim BABAM ''Bana aptalsın sen,'' demişti...
Ben asla akıllı ve zeki olmazdım...
Ama bir şeyler de beni itiyordu... Okula gidemesem de ona yakın bir şeyleri seçtim... Okul yerine, muhasebe, daktilo, halkla ilişkiler, steno, bilgisayar, İngilizce gibi çeşitli kurslara gittim.
Bu kurslarla kendimi okumuş sayacaktım. Okul değildiler ama meslek sahibi yapıyorlardı.
Çok kitap okumak istedigimi de biliyordum ve okudum da...
Yıllar geçti, saymakla bitmeyecek kadar çok iş yaptım...
Elimi attığım her işte başarılı oluyordum ama bir noktaya gelince bırakıyordum.
Çünkü her seferinde bir an geliyor ve ben babamın ''sen aptalsın'' dedigini duyar gibi oluyordum,,, İşte o an hemen o işi yarıda bırakıyordum.
Yıllar geçti. Evlendim ve 2 çocuğum oldu... Çok iyi çok başarılı bir anne olmak istedim...
Ama gün geldi kendim başaramadığım, yapmak isteyip de yapamadığım her şeyi çocuğumun yapmasını istediğimi farkettim.
Babamdan gelen kodlama beni bu noktaya kadar getirmişti işte...
Ben küçük bir Filiz yaratmak istiyordum...
Yanlışlarla dolu o yıllarda kızım ve ben çok gerilimli günler yaşadık.
Yanlışımı anladığımdaysa epey geç olmuştu. Hatamı tamir etmek on yılımı aldı...
Bütün bu olumsuzlukları törpülemek ve temizlemek icin hala çabalıyorum.
Ama çok da güzel bir şey öğrendim. Kendimi sevmeyi!
Beni sevgiyle, özen dolu, yüce sevgisiyle yaratan Allahımı çok seviyorum. Çok değerli olan bu yaşamın değerli bir parçası olduğumu biliyorum. Teşekkürler Tanrım.
alıntıdıra.s.
Benden 3 yaş küçük olan kız kardeşim ise hep aklıyla onay görürdü babamdan. Bana ise ‘’Sen aptalsın senden bir şey olmayacak; kız kardeşine bak ne kadar akıllı,’’ derdi. Bu beni çok ama çok incitirdi.
‘’Ben aptalım,’’ diye kodlandığımdan okumak istemedim ve okulu bıraktım. Fakat içimde bir acı vardı… Okumak istiyordum çünkü akıllıydım ama bir türlü kabul edemiyordum bunu.
Akıllı olduğumu nasıl kabul edebilirdim ki çok sevdiğim ve güvendiğim BABAM ''Bana aptalsın sen,'' demişti...
Ben asla akıllı ve zeki olmazdım...
Ama bir şeyler de beni itiyordu... Okula gidemesem de ona yakın bir şeyleri seçtim... Okul yerine, muhasebe, daktilo, halkla ilişkiler, steno, bilgisayar, İngilizce gibi çeşitli kurslara gittim.
Bu kurslarla kendimi okumuş sayacaktım. Okul değildiler ama meslek sahibi yapıyorlardı.
Çok kitap okumak istedigimi de biliyordum ve okudum da...
Yıllar geçti, saymakla bitmeyecek kadar çok iş yaptım...
Elimi attığım her işte başarılı oluyordum ama bir noktaya gelince bırakıyordum.
Çünkü her seferinde bir an geliyor ve ben babamın ''sen aptalsın'' dedigini duyar gibi oluyordum,,, İşte o an hemen o işi yarıda bırakıyordum.
Yıllar geçti. Evlendim ve 2 çocuğum oldu... Çok iyi çok başarılı bir anne olmak istedim...
Ama gün geldi kendim başaramadığım, yapmak isteyip de yapamadığım her şeyi çocuğumun yapmasını istediğimi farkettim.
Babamdan gelen kodlama beni bu noktaya kadar getirmişti işte...
Ben küçük bir Filiz yaratmak istiyordum...
Yanlışlarla dolu o yıllarda kızım ve ben çok gerilimli günler yaşadık.
Yanlışımı anladığımdaysa epey geç olmuştu. Hatamı tamir etmek on yılımı aldı...
Bütün bu olumsuzlukları törpülemek ve temizlemek icin hala çabalıyorum.
Ama çok da güzel bir şey öğrendim. Kendimi sevmeyi!
Beni sevgiyle, özen dolu, yüce sevgisiyle yaratan Allahımı çok seviyorum. Çok değerli olan bu yaşamın değerli bir parçası olduğumu biliyorum. Teşekkürler Tanrım.
alıntıdıra.s.