Ablalarım, kardeşlerim öncelikle merhaba yazacaklarım belki biraz uzun olabilir ama bana bir akıl verirseniz çok sevinirim. 24 yaşındayım 2 senedir evliyim yaklaşık 15 haftalık da hamileyim. sanırım hamilelik de düşüncelerimi biraz etkiliyor. 2 gün önce bebek için bir anı albümü aldım o zamandan beri ağlamamı durduramıyorum. Albümde anneanne,babanne dede vs için fotoğraf köşesi yapmışlar fakat şöyle bir durum var ki ben 2 aylıkken babamla annem boşanmış. Ben yaklaşık 11-12 yaşlarına gelene kadar da hiç aramadı sormadı. Görüşmediğimiz o dönemde başka biriyle evlenmiş ve benden başka çocukları da olmuş. Babamla tanıştığımdan beri geçen sürede bir kez olsun benimle sohbet etmişliği yoktur. Allah var hakkını yiyemem ben üniversite okurken evimin kirasını, faturalarını ödedi ama bana yaptığı tek şey maddi destek olmaktı. 2 senedir evliyim daha bir kez olsun arayıp da kızım nasılsın eşinle iyi misin diye bile sormadı. Bebek haberini vermek için aradığımda erken olmuş ama neyse sağlıkla gelsin diyip kapattı. Bebeğin cinsiyetini söylemek için de yine ben aradım söyledim şu an müsait değilim kızım dedi kapattı geri de aramadı.
Eşim daha doğmamış bebekle sohbet ediyor, doktor kontrolünde çektiğimiz bir video vardı 5 saniyelik kalp atışının sesini açıp dinliyor. Kendi kendime diyorum ki bu adam daha doğmamış bebeğe babalık yapıyor ben bugün 24 yaşına gelmişim babamdan babalık görmedim. Annem il dışında o da 6 sene önce evlendi ama eşi çok iyi bir adam. 2-3 günde bir arayıp bak bebek için şunu ye faydalıymış, bu hafta şurası oluşmuş torunumun diyor bana. Eşimin babası aynı şekilde her gün arıyor kızım istediğin bir şey varsa getireyim diye. Arkadaşlarımın eşleri bile eşimin geç saatlere kadar çalıştığını bildikleri için canın bir şey ister de enişte yetiştiremezse biz alır getiririz diyorlar.
Bugün bakıyorum kendi durumuma eşimle iyi anlaşıyorum her evlilikte olduğu gibi tartışmalarımız oluyor ama çok şükür ciddi bir tartışmamız olmadı bugüne kadar. Bir yandan şu ekonomide kendi evimde oturuyorum, kendime ait bir arabam var, eşim bir dediğimi iki etmez ben de çok abartılı şeyler istemem. Maddi olarak hiçbir zorluk çekmiyorum. Çok şükür annem, eşi, eşimin ailesi, arkadaşlarım hepsiyle de aram iyi. Ama son günlerde babam aklıma düşüp duruyor. Bebek albümünde dede kısmına annemin eşinin fotoğrafını yapıştırdım. Çok isterdim babam iyi bir baba olsun aklıma gelen ilk insan o olsun ama malesef...
Zaten istesem de babamla çekilmiş bir fotoğrafım bile yok... Yine de kendimi yiyip duruyorum ben babama haksızlık mı ettim acaba diye. Kafamın içi susmuyor. Az önce yemek yerken aklıma geldi yine babam benim en çok sevdiğim yemeği bile bilmez, arkadaşlarımı bilmez, neye üzülürüm neye sevinirim bilmez. Yine de acaba diyorum bu yaşımdan sonra babama bir adım atsam da biz neden böyle olduk beni neden diğer evlatların gibi sevmedin diye sorsam konuşsak mı diyorum. Muhtemelen benim babam onu da beceremez.
Bir yanım da diyor ki ne kayınvalidenden çekiyorsun ne görümcenden çekiyorsun, maddi bir zorluk yaşamıyorsun, işin de var, bebeğin de yolda geliyor sana, eşinle de iyisin 24 yaşına gelmiş kendini büyütmüşsün yuva kurmuşsun bu saatten sonra baban olsa ne olur olmasa ne olur diyorum kendime.
Siz ne dersiniz? Babamla konuşmaya çalışmalıyım, nasıl yapacağımı da bilmiyorum ama.. Ya da dediğim gibi zaten büyümüşüm böyle gelmiş böyle gider mi demeliyim?