- 26 Nisan 2007
- 4.015
- 1.088
- Konu Sahibi BolSekerli
- #1
Babacığım gitti…
Yaşarken bir defa bile diyemedim Babacığım diye sana…
Seni çok sevsem de hep bir mesafe oldu aramızda…
Sana bir şey olsun, gizli gizli ağlardım, bana darıldığında içten içe kırılırdım…
Sen evimizin korkusuz kahramanıydın, ufacık sarsıntılarda “babaaaaa” diyerek çığlık atardım sen “korkma kızım” derdin…
Peki biz 3 kadın artık bir başımıza buralarda ne yapacağız BABAM…
Öyle çok hayallerimiz vardı ki, çok zengin olacaktım, kariyerime başarılar katacak, çocukluğundan beri çektiğin sefillikten seni ve annemi kurtarıp kocaman bir evde yepyeni bir yaşam sunacaktım size…
Karadeniz turuna çıkacaktık hani bu baharda… Tertemiz havasında ciğerlerimiz bayram edecekti… Şimdi bayramlar bize haram değil mi BABAM…
Gittiğin günden beri, her nefes alışımdasın, seni o toprağın altında yalnız, bir başına bıraktık ya, içimde sönmeyen bir yangın var…
Biliyorum sende bizi düşündün, ölümden değil bizim yalnız kalmamızdan korktun, biz seni bir serum sonrası çıkarmayı beklerken, saatler süren ameliyattan kurtulamadın, hani sen çok güçlüydün, hani derdin ya hep, bizim bizden başka dostumuz yok kızım diye, kolumu kanadımı kırdın BABAM… Sensiz nasıl yaşar, nasıl aileme sahip çıkarım, şimdiden sensizliğin korkusu sarıyor içimi…
Bugün geldim işe mecburen, bu masaya en son oturduğumda sen hayattaydın, şimdi yoksun, boğazım düğüm düğüm çalışmak zorundayım… Saatlerce ettik duamızı kurtul ordan, çık ordan dedik baba, çıkacaktın öyle ki güveniyordum sana… Neden, neden, neden bizi bıraktın da gittin?
Yokluğunun 14. günü… Seni bizden alıp götürürlerken, bir bakışın vardı ya, gözümün önünden gitmiyor BABAM. Bana söylediğin son söz: “Kendinize iyi bakın kızım, anam beni çağırıyor, gidiyorum…” kulaklarımda çınlıyor…
Biz seni çok özledik BABAM ve seni çok seviyoruz…
Yaşarken bir defa bile diyemedim Babacığım diye sana…
Seni çok sevsem de hep bir mesafe oldu aramızda…
Sana bir şey olsun, gizli gizli ağlardım, bana darıldığında içten içe kırılırdım…
Sen evimizin korkusuz kahramanıydın, ufacık sarsıntılarda “babaaaaa” diyerek çığlık atardım sen “korkma kızım” derdin…
Peki biz 3 kadın artık bir başımıza buralarda ne yapacağız BABAM…
Öyle çok hayallerimiz vardı ki, çok zengin olacaktım, kariyerime başarılar katacak, çocukluğundan beri çektiğin sefillikten seni ve annemi kurtarıp kocaman bir evde yepyeni bir yaşam sunacaktım size…
Karadeniz turuna çıkacaktık hani bu baharda… Tertemiz havasında ciğerlerimiz bayram edecekti… Şimdi bayramlar bize haram değil mi BABAM…
Gittiğin günden beri, her nefes alışımdasın, seni o toprağın altında yalnız, bir başına bıraktık ya, içimde sönmeyen bir yangın var…
Biliyorum sende bizi düşündün, ölümden değil bizim yalnız kalmamızdan korktun, biz seni bir serum sonrası çıkarmayı beklerken, saatler süren ameliyattan kurtulamadın, hani sen çok güçlüydün, hani derdin ya hep, bizim bizden başka dostumuz yok kızım diye, kolumu kanadımı kırdın BABAM… Sensiz nasıl yaşar, nasıl aileme sahip çıkarım, şimdiden sensizliğin korkusu sarıyor içimi…
Bugün geldim işe mecburen, bu masaya en son oturduğumda sen hayattaydın, şimdi yoksun, boğazım düğüm düğüm çalışmak zorundayım… Saatlerce ettik duamızı kurtul ordan, çık ordan dedik baba, çıkacaktın öyle ki güveniyordum sana… Neden, neden, neden bizi bıraktın da gittin?
Yokluğunun 14. günü… Seni bizden alıp götürürlerken, bir bakışın vardı ya, gözümün önünden gitmiyor BABAM. Bana söylediğin son söz: “Kendinize iyi bakın kızım, anam beni çağırıyor, gidiyorum…” kulaklarımda çınlıyor…
Biz seni çok özledik BABAM ve seni çok seviyoruz…
