2 yılı geçti, buna rağmen hergün aynı olay beynimde canlanıyor ve içim parçalanıyor. eşim de babasını erken kaybetmiş , sözlendiğimizde seviniyordu tekrar babam olacak diye ama tam 1 hafta sonrasında babamı kaybettik. bazen düşünüyoruz evlendiğimizi göremediler , evimize misafir olamadılar, çocuklarımı kucağına veremedim, ne kadar zor allah'ım.
allah'tan tek dayanağım ahirete olan inancımız. orda görmek umudu da olmasa insan kafayı yer.
ama hürremciğim herşeye rağmen , onların kızları olarak dimdik güçlü ayakta durmamız gerek. sevgileri yüreklerimizde, öğütleri konuşmaları beynimizde ve her daim biz o muhteşem babaların kızlarıyız...........
