- 2 Şubat 2018
- 343
- 182
- 33
- Konu Sahibi Plutonn0508
- #1
Ben biriyle konuşuyorum. Aylardır zihnimi meşgul edip durduk yere başıma dert aldım. Sizden öneri istiyorum. Nasıl kırmadan ayrilmaliyim diye. Ben ozguvensiz ya da özgüven varsa bile az da olsa sessiz olduğum için pısırık duruşlu biriyim. Hayatım boyunca böyle biri oldum. Çok zor günler geçiriyorum. Çok ağır şeyler yaşadım. Hayatı tepe taklak olmak denir ya. Ailecek öyle bir dönem yaşadık. Çok sıkıntılıydım. Surekli evden çikmiyordum. Sosyal hayatım yokyu. İnternete bulaştım. Ordan biriyle tanıştım. Beni hep böyle olmamam gerektiği konusunda eleştirdi. Akil verdi. Bazen teselli etmeye çalıştı. Kendi hayatını anlattı. Aşk acısı çekiyordu. Sürekli onu terkeden kişiyi, yaptığı hatayı başına gelenleri anlatıyordu bana. Beni de beğenmiyordu. Değişmem gerektiğini evden çıkmam gerektiğini işe gitmem gerektiğini söylüyordu hep. Ben niye konuşuyordum derseniz çok yalnız olduğum için. Onun arkadaşliği, ilgilenmesi birinin sorunlarima çözüm bulmaya çalışması hoşuma gidiyordu. Böylece bir yıl ben evde durdum. Hiç değişmedim. Ve konuştuk hep. Arkadaş gibi. Ama bana sen değişirsen seninle olabilirim sinyalini veriyordu hep. Neyse ben bu kadar ilerliceni düşünemedim. Sadece zor geçen zamanlarımı doldurdum bu şekilde ama yanlıştı. Vefadan bahsetmeye başladı son 3 ayında evde durduğum zamanlarimin. Hani biraz daha yakın hissetmeye başladik birbirimize. Benim işe gireceğim belli olunca ben onu işe girdiğim yerden ararsam eğer yeni bir boyut kazanacağimizi söyledi son işe girme zamanimin belli olduğu aylarda. Öncesinde ben bir yıl evdeydim. O halde konuştuk.
Ben gittiğim yerde ben geldim diye aradım. Sesi çok mutlu gelmişti hala hatırlıyorum. İki dakika ben geldim deyip kapatmıştim. Saat geç olduğu için. O zamandan beri de sevgili gibi sevmeye başladı beni. 6 aydır böyle. Ben de onu. Toplamda 21 aydır konuşuyoruz. Ben 4 yıllık üniversite mezunuyum ama beni hiç üniversite okumuş biri gibi düşünmüyorsun , hayatı o şekilde anlamlandiramiyorsun diye yeri gelince eleştirdi hep benim evde olduğum ilk bir yılda. O önlisans mezunu. Okuduğu bölümle alakasız şekilde çalışıyor. Tanıdığımda da çalışıyordu. Arada 3 ay işsiz kaldığı bir zaman oldu onda da kendi köyünde tarlada yevmiye alarak çalışmış bana bunu yeni söyledi. Neyse işte bu şekilde bir insan. Aşk acısı çekiyordu benle konuşurken hep olayları anlatıp benim fikrimi almaya çalışıyordu döner mı dönmez mı diye bana soruyordu. Yaptığı hatayı bile anlatmıştı. Ondan öncesinde de birini sevmiş hep arkadaşca konuşmuşlar ilk konuştuğu kızla. Yani bu sevmiş kız bunu arkadaş gibi görmüş. Bunun dışında bir ilişkisi olmamış. Ben ona uyan biri değildim hiç. Konuşma tarzı , konuştuğu şeyler benden çok başka. Ben konuştuklarını hep mantıklı buldum ama hiç öyle konuşamam. Konuşmayı, paylaşmayı seven biri. Özür dilerim uzatıyorum konuyu. Mesleği olmadığı için ailemin onu istemiceni söyledim. Başkaları için yaşama şu hayatı dedi bana hep. Neyse bu şekilde. Ben hem benim memleketime uzakta olmasını, hem daha hiç yüz yüze görüşmeyişimizi, hem mesleğinin olamamasini, hem asgari maaş almasını ailem ne der diye dert ediyorum. Bir yanım ayrılmak isterken bir yanım istemiyor. Bir yanım ayrılmayı ihanet gibi görüyor. Ne zaman ayrılmak istiyorum desem hep ikna oldum sözlerine daha farklı sevdim. Bilmiyorum ne yapacağımı. Anneme anlatsam yardım istesem diyorum bazen. Ama annemin karşısında da küçük düşmek istemiyorum. Bana sevgilin var mı diyorlar var diyorum. Nereli diyorlar onu söylemeye bile utanıyorum ve konuşmak istemiyorum diye konuyu kapatıyorum yani o derece sorun ediyorum nerden buldun diyecekleri için. Ya da bunu duşunecekler diye. Ben bu hayatta yakın zamanda ailemden birini kaybettim çocukluğumda başka birini. Çeşitli hatalar yaptım. Hala da yapıyorum. Çok yalnız kaldım. Uzuntulerimi hep tek başıma yaşadım. Hayatta hiç arkadaş edinemedim. İnsanlarda korktum
İletişim kuramadım. Heceledim sesim titredi kekeledim
Her birini kaybedişimde korkum arttı kendimi daha çok kapattım. Gulmekten korktum. Yalnızlığım beni daha çok hata yapmaya itti. Beni anladığını düşündüğüm her şeyimi yani bu sorumlarimi tek tek nerdeyse iki yıldır benimle konuşan birini buldum. Hep uzakta da olsa hiç görmesem de sıcaklığını hissettiren , özgüven kazandıran birisini. Benimle konuşmaya ben senin iyi olmana yardım edecem, hayatta faydalı bir şey yapacam diye başladı şimdi durum böyle gelişti. Ben ne yapacağımı bilmiyorum ayrılmam gerekiyor ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Bana bir öneriniz olabilir mı? Üzgünüm uzun yazdim, noktalama hataları yaptım heyecandan. Anlaşılır olmadıysa üzgünüm. Ve bu konuyla ilgili ilk açtığım konu değil ama burda nasıl ayrilacağimi soruyorum size.
Ben gittiğim yerde ben geldim diye aradım. Sesi çok mutlu gelmişti hala hatırlıyorum. İki dakika ben geldim deyip kapatmıştim. Saat geç olduğu için. O zamandan beri de sevgili gibi sevmeye başladı beni. 6 aydır böyle. Ben de onu. Toplamda 21 aydır konuşuyoruz. Ben 4 yıllık üniversite mezunuyum ama beni hiç üniversite okumuş biri gibi düşünmüyorsun , hayatı o şekilde anlamlandiramiyorsun diye yeri gelince eleştirdi hep benim evde olduğum ilk bir yılda. O önlisans mezunu. Okuduğu bölümle alakasız şekilde çalışıyor. Tanıdığımda da çalışıyordu. Arada 3 ay işsiz kaldığı bir zaman oldu onda da kendi köyünde tarlada yevmiye alarak çalışmış bana bunu yeni söyledi. Neyse işte bu şekilde bir insan. Aşk acısı çekiyordu benle konuşurken hep olayları anlatıp benim fikrimi almaya çalışıyordu döner mı dönmez mı diye bana soruyordu. Yaptığı hatayı bile anlatmıştı. Ondan öncesinde de birini sevmiş hep arkadaşca konuşmuşlar ilk konuştuğu kızla. Yani bu sevmiş kız bunu arkadaş gibi görmüş. Bunun dışında bir ilişkisi olmamış. Ben ona uyan biri değildim hiç. Konuşma tarzı , konuştuğu şeyler benden çok başka. Ben konuştuklarını hep mantıklı buldum ama hiç öyle konuşamam. Konuşmayı, paylaşmayı seven biri. Özür dilerim uzatıyorum konuyu. Mesleği olmadığı için ailemin onu istemiceni söyledim. Başkaları için yaşama şu hayatı dedi bana hep. Neyse bu şekilde. Ben hem benim memleketime uzakta olmasını, hem daha hiç yüz yüze görüşmeyişimizi, hem mesleğinin olamamasini, hem asgari maaş almasını ailem ne der diye dert ediyorum. Bir yanım ayrılmak isterken bir yanım istemiyor. Bir yanım ayrılmayı ihanet gibi görüyor. Ne zaman ayrılmak istiyorum desem hep ikna oldum sözlerine daha farklı sevdim. Bilmiyorum ne yapacağımı. Anneme anlatsam yardım istesem diyorum bazen. Ama annemin karşısında da küçük düşmek istemiyorum. Bana sevgilin var mı diyorlar var diyorum. Nereli diyorlar onu söylemeye bile utanıyorum ve konuşmak istemiyorum diye konuyu kapatıyorum yani o derece sorun ediyorum nerden buldun diyecekleri için. Ya da bunu duşunecekler diye. Ben bu hayatta yakın zamanda ailemden birini kaybettim çocukluğumda başka birini. Çeşitli hatalar yaptım. Hala da yapıyorum. Çok yalnız kaldım. Uzuntulerimi hep tek başıma yaşadım. Hayatta hiç arkadaş edinemedim. İnsanlarda korktum
İletişim kuramadım. Heceledim sesim titredi kekeledim
Her birini kaybedişimde korkum arttı kendimi daha çok kapattım. Gulmekten korktum. Yalnızlığım beni daha çok hata yapmaya itti. Beni anladığını düşündüğüm her şeyimi yani bu sorumlarimi tek tek nerdeyse iki yıldır benimle konuşan birini buldum. Hep uzakta da olsa hiç görmesem de sıcaklığını hissettiren , özgüven kazandıran birisini. Benimle konuşmaya ben senin iyi olmana yardım edecem, hayatta faydalı bir şey yapacam diye başladı şimdi durum böyle gelişti. Ben ne yapacağımı bilmiyorum ayrılmam gerekiyor ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Bana bir öneriniz olabilir mı? Üzgünüm uzun yazdim, noktalama hataları yaptım heyecandan. Anlaşılır olmadıysa üzgünüm. Ve bu konuyla ilgili ilk açtığım konu değil ama burda nasıl ayrilacağimi soruyorum size.
Son düzenleme:
