Avukattan geliyorum, çok yorgunum, hissizim.
Boşanma gerçekleşene kadar evimden ayrılmamamı söyledi.
Beni gözgöre göre boşluğa itti, böyle bi ortamda yaşamaya mecbur etti.
Adamın bi suçu yok, prosedür bu.
Prosedür diyor ki; haklı olabilmen için boşanma kararına kadar "çekeceksin, katlanacaksın"
Bitti.
2 gündür eşimle konuşmuyoruz.
Olay gecesi çocuğumun altını alırken sürekli karnımı tekmelediği için yavrucağım, bağırdım, bacağına bi şaplak attım. (hamileyim)
Normalde çocuğuma asla sesimi yükseltmediğimden, en ufak bi yüksek seste yaygarayı basıyor sağolsun.
Yine öyle yaptı, korktu ağladı.
Babası olacak adam bunu duyunca yanımıza gelip kıyametleri kopardı.
Senin "belanı .." den tut, benim çocuğuma vuracak kadın daha "anasının ... doğmadı" ya kadar..
Buraya yazarken bile o kadar utanıyorum ki..
Anlatırken bacaklarımda ki dermanın kesildiğini hissediyorum.
"Çocuklarım için katlanıyorum" klişesinin ne demek olduğunu idrak ediyorum her kelimede.
Elim kolum bağlanıyor, hiç bişey yapamıyorum, kendimi savunamıyorum, burnunu sürttüremiyorum, canını yakamıyorum.
Susuyorum, susup ağlıyorum.
O da odasına geçip, yatağına yatıp horul horul uyuyor.
Yorum yapmak için zahmet etmeyin, kendinizi yormayın.
Nitekim konunun yorumlanacak pek bi yanı kalmadı.
Sadece içimi dökmeye çok ihtiyacım var.
Ve ben beni vazgeçirmemeleri için konuyu kimseye anlatamıyorum.
