- 20 Mart 2021
- 514
- 268
merhaba konu uzun olabilir ama lütfen okuyun.
20leri yaşlarımın başındayım ve tüm hayatımı düşündüğümde beni en çok engelleyen ve hayatımı zorlaştıran durum terk edilme korkusu yaşamak oldu. bu ilişki yeni bir flört olsa bile, 2 yıllık olsa bile durum asla değişmiyor. terk edilmekten ve sevilmemekten, bir şeylere tercih edilmemekten inanılmaz korkuyorum.
terk edilmek herkes için acı verici olabilir diyeceksiniz belki, ama benim hissettiklerim çok farklı. " ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi " lafını yaşıyorum cidden, bağımlılık gösteriyorum.
mesela biriyle konuşuyodum iki haftadır, geçmişten de gelen bir durum olduğu için her ne kadar yeni de olsa aslında duygularım önceden de vardı ve yoğundu. onunla tartıştık mesajlaşırken ve bana ne olduğunu bile bilmiyorum. sanki bir şey beni ele geçiriyor, ve o kadar panikliyorum ki ben istemeden kelimelerim ve yaptıklarım cidden zarar verici kadar kaba olmaya başlıyor. terk edilmekten içten içe o kadar korkuyorum ki, ondan kaynaklanan bir öfke yaşıyorum.
sevilmemenin bana getireceği acı verici duygularla baş edemiyorum. bunun için yks dönemi yani sınav senemde sınavdan ziyade ilişkime odaklanmıştım, ona kafa yoruyordum. bu sene de kpssye girecektim, yine aynısı oldu. düşündüğüm şeylere bak sınava bu kadar az kalmışken.
bu endişenin altında muhtemelen yalnız kalma, her şeyle kendi baş edecek olmanın getirdiği bir güçsüzlük yatıyor. beraberinde bu durum yüzünden boyun eğicilik yaşıyorum, tolerans sınırlarım aşılsa bile ses çıkaramadığım, dayanamayıp sevgi göstermeye ve iyi olmaya çalıştığım, konuştuğum kişiler tarafından da fark ediliyor ve bana pek saygı duymuyorlar.
şimdi ben terapi almam gerektiğini biliyorum ama bunun için pek uygun bir dönem değil. ama kendi gelirimi alır almaz gideceğim zaten. bu sürece kadar, yani aslında kısa vadeli bir çözüm önerisi bulabilir miyim? ne önerirsiniz?
20leri yaşlarımın başındayım ve tüm hayatımı düşündüğümde beni en çok engelleyen ve hayatımı zorlaştıran durum terk edilme korkusu yaşamak oldu. bu ilişki yeni bir flört olsa bile, 2 yıllık olsa bile durum asla değişmiyor. terk edilmekten ve sevilmemekten, bir şeylere tercih edilmemekten inanılmaz korkuyorum.
terk edilmek herkes için acı verici olabilir diyeceksiniz belki, ama benim hissettiklerim çok farklı. " ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi " lafını yaşıyorum cidden, bağımlılık gösteriyorum.
mesela biriyle konuşuyodum iki haftadır, geçmişten de gelen bir durum olduğu için her ne kadar yeni de olsa aslında duygularım önceden de vardı ve yoğundu. onunla tartıştık mesajlaşırken ve bana ne olduğunu bile bilmiyorum. sanki bir şey beni ele geçiriyor, ve o kadar panikliyorum ki ben istemeden kelimelerim ve yaptıklarım cidden zarar verici kadar kaba olmaya başlıyor. terk edilmekten içten içe o kadar korkuyorum ki, ondan kaynaklanan bir öfke yaşıyorum.
sevilmemenin bana getireceği acı verici duygularla baş edemiyorum. bunun için yks dönemi yani sınav senemde sınavdan ziyade ilişkime odaklanmıştım, ona kafa yoruyordum. bu sene de kpssye girecektim, yine aynısı oldu. düşündüğüm şeylere bak sınava bu kadar az kalmışken.
bu endişenin altında muhtemelen yalnız kalma, her şeyle kendi baş edecek olmanın getirdiği bir güçsüzlük yatıyor. beraberinde bu durum yüzünden boyun eğicilik yaşıyorum, tolerans sınırlarım aşılsa bile ses çıkaramadığım, dayanamayıp sevgi göstermeye ve iyi olmaya çalıştığım, konuştuğum kişiler tarafından da fark ediliyor ve bana pek saygı duymuyorlar.
şimdi ben terapi almam gerektiğini biliyorum ama bunun için pek uygun bir dönem değil. ama kendi gelirimi alır almaz gideceğim zaten. bu sürece kadar, yani aslında kısa vadeli bir çözüm önerisi bulabilir miyim? ne önerirsiniz?
da çıkabilir modunda yaşamak gerekiyor sanırım bazen. Çünkü insanlar işlerine geldiği şekilde davranabiliyorlar ve bir gün aşkınızdan öldüğünü sandığınız kişi karşınızda duvar olabiliyor. Yani kabullenmeniz gereken bir şey var ki hiçbir şeyin garantisi yok. Bir varmış bir yokmuş her şey ve herkes.
