Seni cok iyi anliyorum, cünki basima benzer birsey gelmisti.
Uzun zaman oldu, ama bir zamanlar ben staj yapiyordum ve orda bir genc vardi ve sürekli is geregi burun burunaydik. Benden cok hoslandigini anlamistim, ama henüz izliyordum, belli etmiyordum birsey.
Bir gün isyerine geldim ve "sigara icecegim, yanliz beklemeyim disarda, benle balkona gelirmisin?" dedi.
Bende birsey söylüyecek diye (belkide sevindim acilacak bana karsi diye) tamam dedim ve balkonda onu bekledim, lafladik, gülüstük, iceri girdik. Ay dedim icimden, nekadar hos bir cocuk, tam evlenecek tipten, annemler nekadar begenecek bunu, nekadarda uygun bana, ayni isi yapiyoruz, kültürlerimiz ayni vs.
Kafamdan binbir güzel seyler geciyor. Masaya oturduk, calisma masalar karsilikli, sohbetimizi tam devam ediyoruz, o arada müdür geldi birden yanina oturdu oglanin. Cok ciddi bir sekilde "Nasilsin? Nisanlin annesigildeymis, istersen sana izin vereyim sende git yanina, dogumdan sonra gelirsiniz" dedi. Ama öyle bir sok oldumki, inanamadim duyduklarima. Müdür öyle deyince, ilk isi bana bakmak oldu zaten. Yari mahcup, yari yakalanmis gülümsemeyle "Evet, dogumu nisanlim kendi ülkesinde yapmak istiyor ordaki vatandaslik haklardanda faydalansin cocuk diye..." Bana dogruda "Kiz arkadasim hamile kalinca nisan yaptikda..."
Hemen ceketimi alip, iyi günler dileyip cikmistim, isim bitmisti o gün zaten. Birdahada staj bitene kadar onla bir ortamda olmamaya dikkat ettim. Telefon hattimi zaten o ara degistiriyordum, hemen baska numerada istemistim ve üc gün icinde numeramda degismisti. Bana "Telefonun kapali hep" deyince, sadece "aaaa evet, hattim degistide" dedim ve uzaklastim.
Cok üzülmüstüm, cok kirilmistim, ama konusmasini istemedim hic, onu hic dinlemek istemedim.
Birbirimize acilmamistik zaten daha, cokda iyi olmus zaten. Aslinda kafaya takmis olsaydim, belki onu nisanlisindan ayirmayi bile deniyebilirdim, ama ben öyle bir iliski asla istemedim.
Herzaman cok temiz ve düzenli bir iliskim olsun istedim, bastan sonuna kadar hic böyle yalan dolan olmayan bir iliski ve cok sükürde sonra esimle bunu buldum.
Ama oglana gelince... o güne kadar biz bir bucuk ay beraber calistik, yeri geldi aksam yemeklerine gittik is yeriyle, yeri geldi o sordu birseyler yapalimmi diye ama ben emin olmadigim icin hep bir bahane uydurmustum, ama okadar inanmistimki onunda bekar olduguna.
Meger adam nisanli, evlilik planlari yapiyormus, ayricada karisi 8 aylik hamile dogurmak üzere ve sadece kendi ailesin yaninda dogum yapmak istedigi icin bunun sürekli basi bos ve zamani varmis. Nerden bileceksin. Insanlarin icine bakamiyorsunki.
Ama sor bana nasil bir insandi, cok iyi niyetliydi derim.
Yani bana gercekten cok ciddi düsünüyor, olursa bunla evlilige kadar gider hissi vermisti. Of offf.
Erkekler bazen böyle. Ama is bizde bitiyor. Simdi sen birseyler yasamissin, bende yasasaydim, benimde sonum seninki gibi olacakti.
Peki o erkege sinirin niye gecmiyor biliyormusun? cünki o öfke aslinda kendine karsi. Nasil kanmissin. Nasil bu duruma düsmüssün. Nasil izin vermissin bunca seye. Nasil senle öyle konusabiliyor, nasil kendine bunlari yaptirtmissin. Kendi kendine, bile bile, kimsenin yapmayacagi kötülügü yapmissin.